Γκόστμπαστερς 2

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής

Έκδοση Κειμένου: 29/1/2016

Όλη η παλιοπαρέα είναι και πάλι μαζί, κι αυτό από μόνο του διασώζει το προχειρογραμμένο σενάριο. Σε πρώτη ανάλυση είναι μία από τα -συμπαθητικά- ίδια, και οι προσθήκες του Πίτερ ΜακΝίκολ (ο οποίος επανέλαβε τον ρόλο στο «Δράκουλας: Νεκρός και μ’ Αρέσει») και του πιο μάχιμου πλέον Ρικ Μοράνις κάνουν τη δουλειά τους. Η ταινία ικανοποιεί και πάλι τους φαν της πλάκας και των ειδικών εφέ, αλλά χάνει όσους διέκριναν το κάτι παραπάνω από την ταινία του 1984. Μόνο που έχει δεν υπάρχει πια η αρχική έκπληξη, και δεν γίνεται ουσιαστική ανανέωση του μύθου, απλά έχουμε ένα νέο επεισόδιο πολύ κοντά στο παλιό. Το μέγιστο πρόβλημα εδώ όμως είναι η μικρή παρουσία των αγαπημένων ηρώων. Μια και έχουν ήδη συστηθεί, εδώ ξεπετιούνται δίχως περαιτέρω ουσιαστική εξέλιξη, σε σημείο που ο Μάρεϊ είχε δίκιο ότι φαίνονται παραγκωνισμένοι από τα ειδικά εφέ. Από την άλλη, μπορεί και στο ορίτζιναλ ο Γκόζερ να μην παρήγαγε χιούμορ, αλλά ο Βίγκο εδώ παραείναι σοβαρός και εκτός κλίματος. Καλύτερη εντέλει ιδέα από όλες, ήταν αυτή του μαζικού τραγουδιού αγάπης, που περνάει κι ένα μήνυμα δύναμης μέσω της σύμπνοιας. Και μην τα βάζετε με τον εαυτό σας, δεν πάει κάτι λάθος που στο μυαλό σας μπορεί να έχετε μπερδέψει το τι ανήκει στην πρώτη και τι στη δεύτερη ταινία, φταίει ότι όλα σχεδόν μοιάζουν ίδια…

Βαθμολογία:

Κριτικός: Νίκος Ρέντζος

Έκδοση Κειμένου: 29/12/2020

Πίσω στη δεκαετία του 1990, την εποχή που τόσο η πρώτη ταινία των Ghostbusters όσο και η δεύτερη είχαν την τιμητική τους στην ιδιωτική τηλεόραση, θυμάμαι συχνά να παρακολουθώ τη δεύτερη με πολύ μεγαλύτερο ενδιαφέρον. Πάντα, για κάποιο λόγο, ενθουσιαζόμουν πολύ περισσότερο όταν έπαιζε το Ghostbusters 2 και στηνόμουν μπροστά στην τηλεόραση από νωρίς, για να μη χάσω την εναρκτήρια σκηνή με το παιδικό καρότσι που κυλάει στη μέση του δρόμου μόνο του. Σήμερα όμως, παρότι ομολογουμένως η νοσταλγία εκείνης της εποχής παίζει μεγάλο ρόλο στη θέαση της ταινίας, μπορώ να διακρίνω αρκετούς λογούς που την καθιστούν αρκετά κατώτερη της πρώτης ταινίας, αν και διασκεδαστική.

Οι χαρακτήρες παραμένουν οι ίδιοι αλλά οι Γκόστμπαστερς έχουν ουσιαστικά διαλυθεί καθώς μόνο ο Ρέι και ο Γουίνστον βάζουν περιστασιακά τις στολές τους, όχι όμως για να κυνηγήσουν φαντάσματα αλλά για να πάρουν μέρος σε παιδικά πάρτι. Ακόμα κι εκεί όμως οι Κυνηγοί Φαντασμάτων δεν έχουν πια πέραση, όπως και σε ολόκληρη τη Νέα Υόρκη, που στην πλειοψηφία της, τους θεωρεί απατεώνες. Ο Βένκμαν απ’ την άλλη, έχει τη δική του τηλεοπτική εκπομπή με μεταφυσικό περιεχόμενο, ενώ ο Ίγκον Σπένγλερ έχει επιστρέψει στις επιστημονικές του έρευνες. Η ομάδα όμως θα επιστρέψει όταν τυχαία, μέσω της παλιάς γνώριμης και μεγάλου έρωτα του Βένκμαν, της Ντέινα Μπάρετ, θα ανακαλύψουν ένα τεράστιο ποτάμι εκτοπλάσματος που κυλάει κάτω από τη Νέα Υόρκη. Το εκτόπλασμα φαίνεται να κυνηγά το μωρό της Ντέινα, ενώ όλο αυτό το ποτάμι καταλήγει στο μουσείο της Νέας Υόρκης, εκεί που φυλάσσεται ο πίνακας του Βίγκο του Κατάκτητη, ενός Μολδαβού τύραννου του 17ου αιώνα, που προσπαθεί να επανέλθει στη ζωή.

Το πρόβλημα με την ταινία έρχεται νωρίς καθώς δεν μπορώ να καταλάβω για ποιο λόγο οι άνθρωποι της Νέας Υόρκης του θεωρούν απατεώνες. Πέντε χρόνια πριν, τα μεταφυσικά φαινόμενα εμφανίζονταν σε ολόκληρη την πόλη και μάλιστα αν δεν υπήρχαν οι Γκόστμπαστερς, η Νέα Υόρκη θα αποτελούσε παρελθόν μετά την τεράστια επίθεση, που μπόρεσαν να δουν όλοι οι κάτοικοί της. Η αντίδραση λοιπόν τόσο των πολιτών όσο και της πολιτείας απέναντί τους είναι παράλογη.

Από εκεί κι έπειτα υπάρχει θέμα και στη ροή της ταινίας. Οι ατάκες και το χιούμορ βρίσκονται αρκετά βήματα πίσω σε σχέση με την πρώτη ταινία. Δεν υπάρχει ο ίδιος ρυθμός στους διαλόγους, πέρα από λίγα σημεία, που και σε αυτά όμως νιώθεις ότι αναμασάει ατάκες και καταστάσεις από το προηγούμενο φιλμ. Όπως δεν υπάρχει καλός ρυθμός στις ατάκες, έτσι δεν υπάρχει και γενικότερα στη ροή της ταινίας. Η εξέλιξη είναι λίγο αργή και δυστυχώς η κλιμάκωση, ενώ φαίνεται ότι θα είναι θεαματική, δεν πιάνει την κορύφωση που περιμένεις, ίσως γιατί δεν έχει στηθεί πολύ καλά η απειλή γύρω από τους ήρωες.

Δεν είναι όλα τόσο άσχημα στην ταινία. Υπάρχει η χημεία μεταξύ των πρωταγωνιστών, υπάρχουν οι σκηνές του Μάρεϊ με τη Σιγκούρνι Γουίβερ που έχουν ενδιαφέρον, υπάρχουν και μερικές ωραίες, διασκεδαστικές σκηνές, όπως η εναρκτήρια ή αυτή στο δικαστήριο, που φαίνεται η δουλειά στα οπτικά εφέ.

Το κυριότερο πρόβλημα της ταινίας είναι εν τέλει το ότι δεν είχε να πει κάτι καινούριο. Είπε την ίδια ιστορία με διαφορετικά λόγια αλλά με πιο φιλικό τρόπο για τα παιδιά, που εκείνη την εποχή παρακολουθούσαν μανιωδώς την τηλεοπτική σειρά κινουμένων σχεδίων των Γκόστμπαστερς. Όλα λοιπόν “μαλακώνουν” εδώ. Οι ατάκες, τα φαντάσματα και η γενικότερη μορφή της ταινίας πρέπει να είναι τέτοια ώστε να μπορούν να την παρακολουθήσουν περισσότερα παιδιά, για να πουληθούν μετά και περισσότερα παιχνίδια. Έτσι λοιπόν εξηγείται και η προτίμησή μου σε αυτή την ταινία στην ηλικία των δέκα ετών. Μπορούσα να κατανοήσω την άποψη αυτού του φιλμ πολύ περισσότερο σε σχέση με το έξυπνο χιούμορ της πρώτης ταινίας.

Τελικός απολογισμός λοιπόν για το Ghostbusters 2! Πολλά ελαττώματα. Αρκετά χλιαρή η δράση και το χιούμορ, όχι τόσο καλή ροή και μια αίσθηση επανάληψης των καταστάσεων του πρώτου φιλμ. Στα θετικά μπαίνουν τα καλά οπτικά εφέ, η χημεία των ηθοποιών και η γοητεία της ιστορίας των τύπων που κάνουν κάτι το οποίο λίγοι πιστεύουν αλλά που αυτοί το υποστηρίζουν μέχρι τέλους, χωρίς να υπολογίζουν το κόστος. Η σύγκριση με την αρχική ταινία είναι αναπόφευκτη και κοστίζει πάρα πολύ στο σίκουελ, το οποίο είναι απλώς μια διασκεδαστική ταινία τελικά, που θα τη βλέπεις πάντα με μεγαλύτερη επιείκεια αν (όπως ο γράφων) έχεις μεγαλώσει μαζί της.

Βαθμολογία: