🆗 Εγχρ. 01 ωρ. 56 λεπ.
24 votes 2.5

ΣΥΝΟΨΗ

Η Έριν και η Άμπι είναι ένα μάλλον άσημο συγγραφικό ζευγάρι που γράφει ένα βιβλίο με αποδείξεις ότι τα φαντάσματα υπάρχουν στα αλήθεια. Λίγα χρόνια αργότερα, η Έριν κερδίζει μια σημαντική θέση διδασκαλίας στο πανεπιστήμιο της Κολούμπια, αλλά το βιβλίο βγαίνει εκ νέου στην επιφάνεια και απολύεται. Όταν όμως φαντάσματα εισβάλλουν στο Μανχάταν, οι δύο γυναίκες και η θηλυκή ομάδα τους είναι οι μόνες ικανές να σώσουν τον κόσμο.

Σκηνοθεσία:

Paul Feig

Κύριοι Ρόλοι:

Melissa McCarthy … Δρ Abigail ‘Abby’ Yates

Kristen Wiig … Δρ Erin Gilbert

Kate McKinnon … Δρ Jillian ‘Holtz’ Holtzmann

Leslie Jones … Patricia ‘Patty’ Tolan

Chris Hemsworth … Kevin Beckman

Neil Casey … Δρ Rowan North

Andy Garcia … δήμαρχος  Bradley

Cecily Strong … Jennifer Lynch

Michael Kenneth Williams … πράκτορας Hawkins

Matt Walsh … πράκτορας Rorke

Charles Dance … Δρ Harold Filmore

Ed Begley Jr. … Ed Mulgrave Jr.

Steve Higgins … Thomas Shanks

Nate Corddry … Leif

Bill Murray … Δρ Martin Heiss

Dan Aykroyd … ταξιτζής

Ernie Hudson … Bill Jenkins

Sigourney Weaver … Δρ Rebecca Gorin

Annie Potts … Vanessa

Toby Huss … αστυνομικός Stevenson

Sam Richardson … αστυνομικός

Ozzy Osbourne … Ozzy Osbourne

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Katie Dippold, Paul Feig

Παραγωγή: Amy Pascal, Ivan Reitman

Μουσική: Theodore Shapiro

Φωτογραφία: Robert D. Yeoman

Μοντάζ: Melissa Bretherton, Brent White

Σκηνικά: Jefferson Sage

Κοστούμια: Jeffrey Kurland

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.

Τίτλοι

  • Αυθεντικός Τίτλος: Ghostbusters
  • Ελληνικός Τίτλος: Ghostbusters
  • Εναλλακτικός Τίτλος: Ghostbusters: Answer the Call [τίτλοι κλεισίματος ταινίας]

Άμεσοι Σύνδεσμοι

Σεναριακή Πηγή

Παραλειπόμενα

  • Reboot της σειράς δύο ταινιών των 1980, μετά από 27 χρόνια (κι ενώ επί 15 μιλούσαν για σίκουελ, κολλώντας πάντα στην άρνηση του Bill Murray να συνεχίσει), όπου το 2015 ανακοινώθηκε πως οι κεντρικοί ρόλοι θα ήταν πλέον θηλυκοί.
  • Ο Dan Aykroyd είχε δηλώσει πως ήθελε ένα Ghostbusters στα πρότυπα του σύμπαντος της Marvel, ενώ το 2012 ο Reitman είχε προτείνει ριμέικ του πρώτου μέρους από τον ίδιο συστήνοντας ένα νέο καστ.
  • Με την πρόσληψη του, ο Paul Feig δήλωσε με τη σειρά του πως η νέα ταινία δεν θα είχε συσχετισμούς με τις δύο παλιές. Παρόλα αυτά, σε κάμεο εμφανίζεται όλη η παλιά ομάδα, πλην φυσικά του Ramis (έφυγε από τη ζωή το 2014), ενώ στην παραγωγή είναι ο Ivan Reitman.
  • Το στούντιο προσπάθησε να αποφύγει την ύπαρξη δύο ταινιών με τον ίδιο τίτλο. Κι ενώ το Ghostbusters 2016 απορρίφθηκε, ο συμβιβασμός ήρθε με το Ghostbusters: Answer the Call, που όμως απλά κλείνει την ταινία και δεν είναι ο επίσημος.
  • Ενώ η Melissa McCarthy θεωρούσε δεδομένο ότι είχε αναλάβει τον πρώτο ρόλο, η Sony συνέχιζε την αναζήτηση. Η Emma Stone είπε το όχι επειδή δεν ήθελε να δεσμευτεί για σίκουελ, ενώ και η Cecily Strong ήταν δυνατά στα υπόψιν για τον συγκεκριμένο ρόλο.
  • Από φήμες/διαρροές πέρασαν από τα υπόψιν για ρόλους οι: Jennifer Lawrence, Rebel Wilson, Linda Cardellini, Tina Fey, Amy Poehler, Anna Faris, Alyssa Milano, Eliza Dushku και Anne Hathaway.
  • Στα ειδικά εφέ τον πρώτο λόγο είχε η Sony Pictures Imageworks που εργάστηκε πάνω σε 300 αντίστοιχα πλάνα, ενώ η Moving Picture Company είχε 250. Πολύτιμη ήταν και η αυστραλιανή Iloura, που εξειδικεύτηκε πάνω σε 500 πλάνα φαντασμάτων.
  • Η ταινία βγήκε και τρισδιάστατη.
  • Η αντίδραση των φαν ήταν μαζικά και άμεσα αντίθετη με το γυναικείο καστ. Πριν καν κυκλοφορήσει η ταινία, σε ιστότοπους όπως το IMDb και το YouTube η ταινία/trailer βρίσκονταν ήδη με πολύ χαμηλή βαθμολογία. Ακόμα κι έτσι, το πρώτο trailer σε Facebook και YouTube είχε πάνω από 24 εκατομμύρια πατήματα μέσα στις πρώτες 24 ώρες, αλλά και περισσότερα από 60 εκατομμύρια την πρώτη βδομάδα στο σύνολο των social-media.
  • Το φιλμ έβγαλε κέρδη από τα ταμεία (229,1 εκατομμύρια δολάρια), αλλά δεν ήταν τα αναμενόμενα, ειδικά λόγω του υψηλού του μπάτζετ (144) και των εξόδων προώθησης. Αυτό οδήγησε τη Sony στην αναβολή των προγραμματισμένων σίκουελ, και σε νέο reboot.

Μουσικά Παραλειπόμενα

  • Η ταινία έβγαλε τέσσερα σινγκλ, από τα οποία το τρίτο ήταν η διασκευή του κλασικού Ghostbusters (I’m Not Afraid) από τους Fall Out Boy και τη Missy Elliott. Πρώτο ήταν το Good Girls (Elle King), δεύτερο το Saw It Coming (G-Eazy και Jeremih), και τελευταίο το Girls Talk Boys (5 Seconds of Summer).

ΚΡΙΤΙΚΗ #1

Κριτικός: Νίκος Ρέντζος

Έκδοση Κειμένου: 23/9/2016

Υπήρχε κάτι στο φιλμ του 1984, το πρώτο Ghostbusters, που το έκανε μοναδικό. Δεν ήταν μόνο το χιούμορ του, οι χαρακτήρες, η έξυπνη κεντρική ιδέα, τα λειτουργικά εφέ του αλλά και οι δόσεις τρόμου που υπάρχουν εδώ κι εκεί στο φιλμ. Ήταν ο εξαιρετικός συνδυασμός όλων αυτών, που έκανε το τότε φιλμ του Ράιτμαν ένα από τα πιο αγαπητά φιλμ φαντασίας όλων των εποχών. Αυτός είναι και ο λόγος που το νέο φιλμ του Πολ Φάιγκ αποτυγχάνει. Προσπαθεί να χωρέσει την ιδέα των Γκόστμπαστερς μέσα σε ένα είδος κωμωδίας που ξενίζει, παρότι πολλές φορές ξεκαρδιστικό. Το χιούμορ του πρώτου φιλμ (και γιατί όχι και του δεύτερου), πότισε το franchise και μοιάζει οποιαδήποτε προσπάθεια κάνει ο Φάιγκ να ντύσει τους Κυνηγούς Φαντασμάτων με το δικό του χιούμορ, να πετάει εκτός πορείας το φανταστικό κομμάτι του φιλμ.

Ο Φάιγκ μάζεψε ένα ταλαντούχο επιτελείο κυριών και προχώρησε σε ένα ριμέικ της ταινίας του Άιβαν Ράιτμαν. Τα σχόλια πολλά πριν και μετά την έκδοση της ταινίας, το τρέιλερ έγινε το βίντεο που μάζεψε τα περισσότερα dislikes στο YouTube, σε χρόνο ρεκόρ μάλιστα, ενώ οι επιθέσεις μισογυνισμού δεν έλειψαν. Αφήνοντας όλα αυτά στην άκρη, προχωράμε στην ουσία, που δεν είναι άλλη από το ίδιο το φιλμ και τις τελικές εντυπώσεις που σου αφήνει.

Αρχικά το φιλμ σε κερδίζει, τόσο με το χιούμορ όσο και με τα “γλυκά” παλιομοδίτικα εφέ του. Όσο, όμως, προχωράμε κάτι δεν λειτουργεί όσο θα περίμενες. Τα εφέ μοιάζουν σιγά σιγά ερασιτεχνικά σε πολλά σημεία και η κωμωδία ενώ είναι διαρκώς εκεί, μοιάζει να μην κολλάει απόλυτα με όσα συμβαίνουν γύρω μας. Οι πρωταγωνίστριες είναι εξαιρετικές και υπηρετούν το είδος της κωμωδίας του Φάιγκ με τον καλύτερο τρόπο. Ακόμα και ο υπερβολικός ρόλος του Κρις Χέμσγουορθ βγάζει αρκετό γέλιο. Το πρόβλημα μοιάζει να είναι τελικά ο ίδιος ο Φάιγκ.

Ο Αμερικανός σκηνοθέτης φαίνεται ότι σέβεται το γνήσιο δημιούργημα και το δείχνει αυτό με κάθε ευκαιρία (πολύ καλά τα cameos του αρχικού επιτελείου, με μόνη παραφωνία αυτό του Μάρει, το οποίο βρήκα άνοστο). Δυστυχώς, όμως δε μπορεί να χειριστεί καλά ο Φάιγκ το κομμάτι της φαντασίας και του τρόμου, το οποίο θυμίζει επικίνδυνα τον Σκούμπι Ντου σε κάποια σημεία. Πολύ πιο έντονα χρώματα από αυτά που περιμένεις και παραφορτωμένη οθόνη από ψηφιακά εφέ, όσο φτάνουμε προς το τέλος. Το άλλο βασικό κομμάτι που θεωρώ ότι ξενίζει του φίλους των Γκόστμπαστερς (εδώ βάζω και τον εαυτό μου) είναι το χιούμορ του Φάιγκ, το οποίο είναι μακρυά από αυτό που υπήρχε στο αρχικό φιλμ. Ο τρόπος που λέγονταν οι ατάκες και η χρησιμοποίηση αυτού του χιούμορ του δρόμου σε αντίθεση με το επιστημονικό υπόβαθρο των πρωταγωνιστών, έδωσε μια ιδιαίτερη χροιά στο φιλμ. Εδώ αυτό δε μπορεί να το πλησιάσει ο Φάιγκ, παρότι έχει τα κατάλληλα εργαλεία/ ηθοποιούς. Αποτέλεσμα; Νιώθεις ότι παρακολουθείς μια κωμωδία της εποχής, που προσπαθεί να φορέσει την ενδυμασία των Γκοστμπάστερς ντε και καλά.

Προφανώς και οι νέοι αυτοί θηλυκοί Γκοστμπάστερς δεν είναι το τραγικό φιλμ που πολλοί έσπευσαν να παρουσιάσουν. Σε ό,τι αφορά το κωμικό του κομμάτι του είναι αρκετά καλό αλλά σαν γενικό σύνολο είναι εκεί που χάνει πόντους. Είτε αποφασίσετε να το δείτε είτε όχι το σίγουρο είναι ότι δε θα έχετε χάσει. Ακίνδυνο και αβλαβές!

Βαθμολογία:


ΚΡΙΤΙΚΗ #2

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής

Έκδοση Κειμένου: 18/2/2017

Οι φαν των παλιών «Ghostbusters» χίμηξαν πάνω στη νέα αυτή εκδοχή, καταρρακώνοντας την σχετικά και στα ταμεία, αλλά παρακολουθώντας τη, μάλλον παρατηρούμε ότι θα το έκαναν ανεξαρτήτως του τι θα έβλεπαν. Η νέα εκδοχή δεν είναι δα κάτι το τρομερό, δεν ξεχωρίζει καν ως blockbuster, αλλά είναι ό,τι πιο λογικό θα μπορούσε κάποιος να δει ως αναπαλαίωση της επιτυχίας των 1980, μια και ούτε εκείνη η ταινία έβριθε ποιότητας ή φαντασίας. Και τώρα υπάρχει αυτό το κλίμα του χαβαλέ, οι τέσσερις νέες «φαντασματοκυνηγοί» δεν είναι Μπιλ Μάρεϊ ή Νταν Ακρόιντ, αλλά κρατούν σταθερό τον πήχη και δεν προσβάλουν κανέναν. Το σαφές πρόβλημα που υπάρχει εδώ, υπήρχε και στο παλιό. Το σενάριο είναι σαν αποσπάσματα καταστάσεων, παρά υπάρχει μια γερή δομή ιστορίας. Για τα εφέ ούτε λόγος, αν και το αστείο του θέματος είναι το αληθινό κλειδί κι όχι το θέαμα.

Βαθμολογία:


Γκαλερι φωτογραφιων

12 φωτογραφίες

Μοιραστειτε ενα σχολιο

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *