Ο Γούντι ήταν πάντα σίγουρος για τη θέση του στον κόσμο και το ότι προτεραιότητα του είναι η φροντίδα του παιδιού του, είτε είναι ο Άντι είτε η Μπόνι. Οπότε, όταν το καινούριο παιχνίδι της Μπόνι, που είναι καρπός χειροτεχνίας και ακούει στο όνομα Φόρκι, αυτοαποκαλείται «σκουπίδι», ο Γούντι αναλαμβάνει να του δείξει ότι πρέπει να αγκαλιάσει το γεγονός ότι είναι ένα παιχνίδι. Όταν η Μπόνι παίρνει την παρέα σε οικογενειακή εκδρομή, ο Γούντι καταλήγει σε μια απρόσμενη παράκαμψη που του επιφυλάσσει τη συνάντηση με τη χαμένη του φίλη Μπο Πιπ. Μετά από χρόνια μοναχικής περιπλάνησης, το περιπετειώδες πνεύμα της Μπόνι και οι εμπειρίες της στον δρόμο έρχονται σε αντίθεση με την ντελικάτη, πορσελάνινη επίστρωση της. Πάνω που ο Γούντι και η Μπο συνειδητοποιούν ότι οι κόσμοι τους είναι μακριά σε ό,τι αφορά τη ζωή τους ως παιχνίδια, την ίδια στιγμή καταλαβαίνουν ότι αυτή είναι η πιο ασήμαντη έγνοια τους.

Σκηνοθεσία:

Josh Cooley

Κύριοι Ρόλοι:

Tom Hanks … Woody (φωνή)

Tim Allen … Buzz Lightyear (φωνή)

Annie Potts … Bo Peep (φωνή)

Tony Hale … Forky (φωνή)

Keegan-Michael Key … Ducky (φωνή)

Jordan Peele … Bunny (φωνή)

Christina Hendricks … Gabby Gabby (φωνή)

Ally Maki … Giggle McDimples (φωνή)

Keanu Reeves … Duke Caboom (φωνή)

Carl Weathers … Combat Carl (φωνή)

Joan Cusack … Jessie (φωνή)

Wallace Shawn … Rex (φωνή)

Blake Clark … Slinky Dog (φωνή)

John Ratzenberger … Hamm (φωνή)

Don Rickles … Mr. Potato Head (φωνή)

Estelle Harris … Mrs. Potato Head (φωνή)

Jodi Benson … Barbie (φωνή)

Jeff Pidgeon … Aliens (φωνή)

Kristen Schaal … Trixie (φωνή)

Bonnie Hunt … Dolly (φωνή)

Timothy Dalton … Mr. Pricklepants (φωνή)

Jeff Garlin … Buttercup (φωνή)

Laurie Metcalf … Κα Davis (φωνή)

Lori Alan … Julia Anderson (φωνή)

Mel Brooks … Melephant Brooks (φωνή)

Carol Burnett … Chairol Burnett (φωνή)

Carl Reiner … Carl Reineroceros (φωνή)

Betty White … Bitey White (φωνή)

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Stephany Folsom, Andrew Stanton

Στόρι: John Lasseter, Andrew Stanton, Martin Hynes, Rashida Jones, Will McCormack, Valerie LaPointe, Josh Cooley, Stephany Folsom

Παραγωγή: Mark Nielsen, Jonas Rivera

Μουσική: Randy Newman

Μοντάζ: Axel Geddes

Σκηνικά: Bob Pauley

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Πολύ θετική.

Τίτλοι

  • Αυθεντικός Τίτλος: Toy Story 4
  • Ελληνικός Τίτλος: Toy Story 4
  • Εναλλακτικός Ελλ. Τίτλος: Η Ιστορία των Παιχνιδιών 4

Άμεσοι Σύνδεσμοι

Σεναριακή Πηγή

Κύριες Διακρίσεις

  • Όσκαρ καλύτερης ταινίας κινουμένων σχεδίων. Υποψήφιο για τραγούδι (I Can’t Let You Throw Yourself Away).
  • Υποψήφιο για Χρυσή Σφαίρα καλύτερης ταινίας κινουμένων σχεδίων.
  • Υποψήφιο για Bafta καλύτερης ταινίας κινουμένων σχεδίων.

Παραλειπόμενα

  • Τεχνική: Computer-animated (ψηφιακό)
  • Η ταινία βγήκε και τρισδιάστατη.
  • Το 2010 σε συνέντευξη, ο σεναριογράφος Lee Unkrich δήλωσε ότι δεν πίστευε ότι η Pixar σχεδίαζε κάποια συνέχεια στη σειρά μετά το Toy Story 3. Την επόμενη χρονιά, όμως, ο Tom Hanks είπε ότι πίστευε ακριβώς το αντίθετο. Οι φήμες φούντωσαν για ένα σίκουελ για το 2015, αλλά η Disney αρνήθηκε ότι κάτι τέτοιο ήταν επίσημο. Ήταν ο Νοέμβριος του 2014, οπότε και η Disney ανακοίνωσε το Toy Story 4, κατά τη διάρκεια μιας συγκέντρωσης επενδυτών, και το σχέδιο είχε μπει επίσημα μπρος.
  • Αρχικά ήταν να το σκηνοθετήσει ο John Lasseter, δημιουργός και του ορίτζιναλ, και αφεντικό της Pixar. Εντέλει άφησε τη δουλειά στον “πρωτάρη” Josh Cooley, που είχε σχεδιαστεί να είναι ο βοηθητικός σκηνοθέτης. Οι δε αρχικοί σεναριογράφοι, Will McCormack και Rashida Jones, αποχώρησαν λόγω “φιλοσοφικών διαφορών”.
  • Η ταινία είναι αφιερωμένη στον Bud Luckey, τον ηθοποιό που δάνεισε τη φωνή του στον Τσακλς τον Κλόουν στο προηγούμενο, αφού έφυγε από τη ζωή τον Φεβρουάριο του 2018.
  • Πρώτη ταινία της Pixar που γίνεται τετραλογία.
  • Και στα ελληνικά, με τις φωνές των: Άλκης Κούρκουλος (Γούντι), Γιώργος Λιάντος (Μπαζ), Μαρία Πλακίδη (Λόλα), Φοίβος Ριμένας (Φόρκι), Δημήτρης Σάρλος (Ντάκι), Ευγενία Σκιαθά (Μπόνι), Λορέντζος Φραγκούλης (Μπάνι), Υρώ Μιχαλακάκου (Γκάμπι-Γκάμπι), Ειρήνη Τσίγκα (Γκιγκλ Μακντίμπλς), Τηλέμαχος Κρεβάικας (Ντιουκ Καμπούμ/Καρλ Ρεϊνόσερος), Βασίλης Μήλιος (Κόμπατ Καρλ/Μέλεφαντ Μπρουκς/Ξυπνητήρης), Άριελ Κωνσταντινίδη (Τζέσι), Λεωνίδας Κουτσόπουλος (ο μπαμπάς της Μπόνι), Δήμητρα Βαμβακάρη (η μαμά της Μπόνι), Βίκυ Πετρίδη (Ντόλι/Μπάιτι Γουάιτ), Αιμιλία Βιβλάκη (Τρίξι), Έμιλυ Ντέιβις (Μπίλι/Γκόουτ/Γκραφ), Παντελής Καναράκης (Ρεξ), Χρήστος Ζορμπάς (Ζαμπόν), Νίκος Τσούκας (Σούστας), Μαρία Μακρή (Μάργκαρετ), Σοφία Θεοδοσίου (Χάρμονι), Κώστας Τριανταφυλλόπουλος (Κύριος Πατάτας), Βασίλης Αξιώτης (Χαρούλης), Έλλη Θάνου (το χαμένο κορίτσι), Γιάννης Χασιώτης (μικρός Άντι), Στέλιος Ψαρουδάκης (έφηβος Άντι), Στεφανία Φιλιάδη (Δις Γουέντι/Κάρεν Μπέβερλι), Τέτα Κωνσταντά (Κυρία Πατατα/Τσέρολ Μπένετ), Αργύρης Κανδύλης (οι εξωγήινοι), Χριστίνα Πελεκάνη (η μαμά της Χάρμονι), Ανδρέας Ρήγας (εκφωνητής), Χρήστος Συριώτης (Κος Αγκαθούλης), Σία Μπαμπινιοτάκη. Σκηνοθεσία: Μαρία Πλακίδη. Μετάφραση: Ελένη Κουβοπούλου. Στίχοι: Ηλίας Ματάμης.

Μουσικά Παραλειπόμενα

  • Δύο είναι τα νέα τραγούδια: το The Ballad of the Lonesome Cowboy (Chris Stapleton) και το I Can’t Let Yourself Throw Away σε εκτέλεση του ίδιου του Randy Newman που τα έγραψε.

Κριτικός: Πάρις Μνηματίδης

Έκδοση Κειμένου: 19/6/2019

Όσο κι αν το «Toy Story 3» εξακολουθεί να παραμένει ο ιδανικός δυνητικός επίλογος για αυτό το πολύ όμορφο σύμπαν που δημιούργησε η Pixar, αυτό το σίκουελ καταφέρνει να κάμψει τις περισσότερες από τις ενστάσεις που μπορεί να προβάλλει δικαιολογημένα κάποιος για το συγκεκριμένο εγχείρημα και να αποδειχθεί ένα αξιόλογο… υστερόγραφο του υστερόγραφου!

Η γλυκύτητα και η αθωότητα του περιβάλλοντος της συγκεκριμένης σειράς εξακολουθούν να υφίστανται, ακόμη κι αν η τεχνική του animation έχει αλλάξει και αναβαθμιστεί λόγω μεγάλων χρονικών αποστάσεων από ταινία σε ταινία, καλωσορίζοντας τόσο όσους μεγάλωσαν με τις περιπέτειες των εν λόγω έμψυχων παιχνιδιών, όσο και τους μικρότερους σε ηλικία που έχουν πιο πρόσφατη στη μνήμη τους τη μύηση στον συγκεκριμένο κόσμο ή η δημιουργία του Josh Cooley είναι η πρώτη τους επαφή με αυτόν. Πρόκειται για αγνό σε συγκινήσεις και ιδέες οικογενειακό σινεμά υψηλού επιπέδου, έτσι όπως ξέρει να κάνει και με τα μάτια δεμένα η παραγωγός εταιρεία, όταν βέβαια προτίθεται να παραδώσει στο κοινό κάτι που έχει επεξεργαστεί με το γνωστό μεράκι της και όχι τυποποιημένα προϊόντα στο ύφος των συνεχειών των «Αυτοκινήτων». Για αυτό ίσως και στο τέλος να υπάρχει ένα μικρό παράπονο, από την άποψη του ότι ένα τέτοιο φιλμ, παρότι θαυμάσιο, είναι ταυτόχρονα κάπως εύκολο να βγει για ένα στούντιο που μπορεί να στοχεύει συχνά για την υπέρβαση.

Κατά τα άλλα, λίγα ουσιαστικά παράπονα υπάρχουν. Η δράση κινείται σε γρήγορους ρυθμούς και είναι αρκούντως ευρηματική, το χιούμορ καταφέρνει να εκμαιεύσει μέχρι και δυνατά, γάργαρα γέλια (ως προς αυτό το στοιχείο, το φωνητικό δίδυμο των χαρακτήρων των Key και Peele είναι πραγματικά απολαυστικό), η δουλειά που έχει γίνει με τους χαρακτήρες είναι επιμελής και προσεκτική (έξυπνη η φεμινιστική στροφή της Bo Peep ως έμμεσο σχόλιο κι επάνω στον λαϊκό μύθο στον οποίο βασίζεται η ηρωίδα), ενώ οι συναισθηματικά φορτισμένες στιγμές διατρέχονται από αυτήν τη χαρακτηριστική, εγκάρδια ειλικρίνεια με την οποία τις διαχειρίζεται σχεδόν πάντα η Pixar.

Πρέπει να υπογραμμιστεί, ωστόσο, ότι σημειολογικά το «Toy Story 4» υπολείπεται του προκατόχου του που σε κάτι λιγότερο από δύο ώρες έστηνε ένα πανέμορφο και πολυεπίπεδο ταξίδι από την ξεγνοιασιά της παιδικότητας στη γλυκόπικρη γεύση της πρώιμης ενηλικίωσης με έναν τρόπο που συμπλήρωνε και βελτίωνε τον ειρμό των φιλμ που προηγήθηκαν. Εδώ αρκετές θεματικές επαναλαμβάνονται, και όσο κι αν η διαδρομή είναι γεμάτη γνωρίσματα οικεία και πάντα καλοδεχούμενα για τους ακόλουθους της σειράς, λίγη περισσότερη ανανέωση θα έκανε καλό, μιας και θα ισχυροποιούσε τον λόγο ύπαρξης της ταινίας πέρα από τον αδιαμφισβήτητα σοβαρό ρόλο της κατακλείδας για τον χαρακτήρα του Woody που αποτέλεσε εξάλλου και τη ραχοκοκαλιά ολόκληρου του franchise.

Σε γενικές γραμμές πρόκειται για μια όμορφη προσθήκη σε μια ήδη πλούσια αλυσίδα κινηματογραφικών δημιουργιών, που πατάει μεν γερά πάνω στη νοσταλγία, αλλά δεν επαναπαύεται αποκλειστικά σε αυτήν. Ταυτόχρονα, ενώ αναγνωρίζει τις βάσεις που της έχουν παρέχει τα προγενέστερα φιλμ, έχει μια αυτοτέλεια που μόνο θετικά μπορεί να εκτιμηθεί. Ίσως εδώ να βρίσκεται και λίγη ωριμότητα παραπάνω σε σύγκριση με τις προηγηθείσες ταινίες αν ληφθούν υπόψιν κάποιοι συγκεκριμένοι παράγοντες, όπως για παράδειγμα το πώς αξιοποιείται εδώ ο χαρακτήρας του «κακού». Το ότι μπορεί συγκριτικά το αποτέλεσμα εδώ να είναι υποδεέστερο του πρώτου και του τρίτου μέρους δεν είναι διόλου υποτιμητικό, δείχνει απλώς ότι ο πήχης είναι όντως πολύ ψηλά, κι ευτυχώς εδώ το επίπεδο διατηρείται, κάτι εξαιρετικά δύσκολο από τη στιγμή που πρόκειται για περίπτωση τρίτου κατά σειρά σίκουελ. Αν και το αναπόφευκτο κλείσιμο ενός κύκλου που κράτησε αισίως για κάτι παραπάνω από δύο δεκαετίες αναγκαστικά κουβαλάει και μια μελαγχολία, η ανάμνηση τεσσάρων υποδειγματικών περιπετειών κινουμένων σχεδίων, τουλάχιστον τριών εκ των οποίων επηρέασαν καθοριστικά το είδος, θα έχει πάντοτε μια γλύκα που θα ξεπερνάει πάντοτε το όποιο βάρος της νοσταλγίας. Αρκεί να μην ανοίξουν ορέξεις και για επιπρόσθετα κεφάλαια που δεν θα έχουν ουσιώδη λόγο ύπαρξης…

Βαθμολογία:


Γκαλερι φωτογραφιων

21 φωτογραφίες

Μοιραστειτε ενα σχολιο

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *