Ένα Τέλος και μια Αρχή
- The End We Start From
- 2023
- Μ. Βρετανία
- Αγγλικά
- Δραματικό Θρίλερ, Επιβίωσης, Επιστημονικής Φαντασίας, Καταστροφής, Περιπέτεια, Ταινία Δρόμου
- 22 Φεβρουαρίου 2024
Στο μέσο μιας περιβαλλοντικής καταστροφής που βυθίζει το Λονδίνο, μια νεαρή γυναίκα και το νεογέννητο βρέφος της αναζητούν απεγνωσμένα ένα νέο σπίτι.
Σκηνοθεσία:
Mahalia Belo
Κύριοι Ρόλοι:
Jodie Comer … η μητέρα
Katherine Waterston … O
Benedict Cumberbatch … AB
Joel Fry … R
Mark Strong … N
Nina Sosanya … G
Gina McKee … F
Alexandria Riley … P
Jake Davies … U
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Alice Birch
Παραγωγή: Adam Ackland, Leah Clarke, Sophie Hunter, Amy Jackson, Liza Marshall
Μουσική: Anna Meredith
Φωτογραφία: Suzie Lavelle
Μοντάζ: Arttu Salmi
Σκηνικά: Laura Ellis Cricks
Κοστούμια: PC Williams
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: The End We Start From
- Ελληνικός Τίτλος: Ένα Τέλος και μια Αρχή
Σεναριακή Πηγή
- Μυθιστόρημα: The End We Start From της Megan Hunter.
Παραλειπόμενα
- Κινηματογραφικό ντεμπούτο για τη Mahalia Belo, μετά από θητεία στην τηλεόραση και τις μικρού μήκους ταινίες.
- Ο Benedict Cumberbatch ήταν που εντόπισε το πρωτόλειο μυθιστόρημα της Megan Hunter από το 2017, και αγόρασε με την εταιρία του τα δικαιώματα για ταινία.
- Μια σειρά από απίθανα περιστατικά έκαναν την Jodie Comer να ανησυχεί για την προσωπική της ασφάλεια κατά τα γυρίσματα. Ο Cumberbatch τότε πρότεινε η ηθοποιός να συνοδεύεται από σωματοφύλακα, αλλά και να παρθεί εξτρά μέριμνα στα ζητήματα ασφάλειας.
Κριτικός: Ορέστης Μαλτέζος
Έκδοση Κειμένου: 21/2/2024
Οι ταινίες που επικεντρώνονται σε μια φυσική καταστροφή και χρησιμοποιούν σαν αφορμή τα καταστροφικά τους αποτελέσματα για να παρουσιάσουν ένα υπερβατικό οπτικό θέαμα στο πανί, μπορεί να επανασυστήθηκαν στο ευρύ κοινό με τις ακραία υπερβολικές προσεγγίσεις του Roland Emmerich, εντούτοις μια στο τόσο έκανε την εμφάνισή του και ένα “The Impossible”, που επικεντρωνόταν στη συναισθηματική ανάδειξη της επιβίωσης μιας οικογένειας από το τσουνάμι που έπληξε την Ταϊλάνδη το 2004. Το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Mahalia Belo, “Ένα Τέλος και μια Αρχή”, παρά τη φαινομενική καλλιτεχνική του υπόσταση, ακολουθεί μια απογοητευτική μέση οδό λόγω της επιλογής των λανθασμένων στοιχείων από τις δύο αυτές εκφάνσεις του είδους.
Τα καταστροφικά περιστατικά που απεικονίζει η ταινία μπορεί μεν να μην έχουν κάποιο άμεσο αληθινό υπόβαθρο και η σφοδρότητά τους να την τοποθετεί στο είδος της επιστημονικής φαντασίας, αλλά σε έναν πλανήτη που τα τελευταία χρόνια μαστίζεται από πρωτοφανή στον αριθμό τους ακραία καιρικά φαινόμενα, η χρήση της κλιματικής αλλαγής ως αφορμή για την ιστορία είναι εμφανής. Γρήγορα όμως γίνεται επίσης εμφανές πως οι δημιουργικές επιλογές που στοχεύουν στην ανάδειξη ψευδαίσθησης ενός υπερβατικού νοήματος είναι περισσότερο αποτέλεσμα του χαμηλού προϋπολογισμού παρά ενός ουσιώδους περιεχομένου. Η ταινία μπορεί να εστιάζει σε μια αυθεντική απεικόνιση της ανθρώπινης εμπειρίας μπροστά στην αναζήτηση της ασφάλειας από ένα καταστροφικό χάος, αλλά δεν είμαι καθόλου σίγουρος ότι οι προθέσεις ήταν τόσο αγνές όσο θέλει να μας πείσει.
Η αναζωογονητική αίσθηση που προκαλεί αρχικά η ταινία χάρη στην κανονικότητα της καταστροφής συνδυάζεται όμορφα με την πιστευτή και οικεία απεικόνιση της συναισθηματικής κατάστασης των πρωταγωνιστών, καθώς όμως οι εξωτερικές συνθήκες κλιμακώνονται σε μια αδιανόητη έκταση, αρχίζει μια σειρά από ασυνέπειες. Οι κακουχίες που καλούνται να αντιμετωπίσουν οι χαρακτήρες ξεπερνούν τα όρια του πιστευτού -ιδιαίτερα αν συνυπολογίσουμε ότι έχουν μαζί τους ένα νεογέννητο βρέφος. Σαν αντιστάθμισμα, η ταινία προτείνει μια μεταφορική προσέγγιση όπου τα εντυπωσιακά τοπία είναι στενά συνυφασμένα με την πλοκή -για παράδειγμα, η αίσθηση της ασφάλειας που προσφέρει το νερό ενός ζεστού αφρόλουτρου αντιπαρατίθεται με το εχθρικό περιβάλλον μιας νεροποντής-, αλλά η εξόφθαλμη χρήση της δεν κρύβει πως πρόκειται για ένα εύρημα πολυκαιρισμένο και όχι ιδιαίτερα πολύπλοκο.
Παρά την ισορροπία που κατορθώνει να κατασκευάσει η ταινία σε ατμόσφαιρα και συναίσθημα, η απολιτίκ στάση της αποκτά μια εκνευριστική διάσταση. Αποφεύγοντας συνειδητά οποιονδήποτε σχολιασμό πάνω στις κοινωνικές και γεωπολιτικές αιτίες των συμβάντων της, η ανθρώπινη επιβίωση πάνω στην οποία βασίζει το συναισθηματικό της αντίκτυπο δεν αποτελεί τίποτα πιο ουσιώδες από την ιστορία οποιουδήποτε RPG βιντεοπαιχνιδιού. Μπορεί η ταινία να αποτινάσσει συνειδητά τον ισχυρισμό ότι ανοίγει έναν διάλογο πάνω σε επίκαιρες καταστάσεις, αλλά όταν η ίδια κάνει χρήση θεμάτων όπως η κλιματική αλλαγή και η μητρότητα, η πλήρης απουσία διαλογικής πάνω τους την κάνει να φαντάζει, στην καλύτερη, αδαής.
Βαθμολογία: