Ρομπέν των Δασών

Κριτικός: Πάρις Μνηματίδης

Έκδοση Κειμένου: 29/11/2018

Δεύτερη μεγάλη χολιγουντιανή παραγωγή στην τρέχουσα δεκαετία που καταπιάνεται με τον χιλιοειπωμένο μύθο του Ρομπέν των Δασών και ίσως η μοναδική κινηματογραφική μεταφορά του που μπορεί να χαρακτηριστεί ως ένα ολοκληρωτικό φιάσκο από την αρχή μέχρι το τέλος. Δεν μπορεί να διανοηθεί ανθρώπινος νους το πόσα πράγματα πάνε στραβά εδώ, αλλά ο κύριος λόγος που οδηγεί το αποτέλεσμα στην απόλυτη καλλιτεχνική αποτυχία είναι ο εντελώς με το ζόρι εκμοντερνισμός που αποπειράται και υπερβαίνει τα όρια του κακόγουστου. Η «σπιντάτη» σκηνοθετική προσέγγιση που είναι επίτηδες αναχρονιστική έχει ξεπατικωθεί από τα κόλπα που έκανε ο Guy Ritchie στους δύο μέχρι στιγμής «Sherlock Holmes» του, μόνο που σε εκείνη την περίπτωση επρόκειτο για παράδειγμα ενός καλού τεχνίτη, ενώ εδώ ενός φτωχού μιμητή, που μάλιστα έχει και πρόβλημα να κρατήσει μια λήψη για πάνω από δέκα δευτερόλεπτα. Ειδικά η σκηνή που λαμβάνει χώρα στην ακαθόριστη χρονικά σταυροφορία στην οποία μετέχει ο επώνυμος ήρωας προσπαθεί τόσο απεγνωσμένα να παραπέμψει σε σεκάνς που θα συναντούσε κάποιος σε μια σύγχρονη πολεμική ταινία (αστραπιαία cuts, αεικίνητη κάμερα, χρήση και σχεδιασμός βαλλιστρών και τόξων με τρόπο τέτοιο ώστε να θυμίζουν… πυροβόλα όπλα) προκειμένου να τραβήξει ένα νεανικό κοινό που θα έβρισκε βαρετή και παλιομοδίτικη τη μεσαιωνικού τύπου δράση ώστε το θέαμα καταλήγει να είναι εκτός από παράταιρο ελέω είδους και γελοίο.

Ο εκσυγχρονισμός αυτός όμως δεν περιορίζεται μονάχα στην αισθητική (που φτάνει στο αποκορύφωμά του σε μια σκηνή δεξίωσης με κοστούμια που μοιάζουν να έχουν βγει από το «Πέμπτο Στοιχείο») αλλά και σε επίπεδο πολιτικών αναφορών. Κι αν το γεγονός ότι ο σερίφης του Νότινγκαμ φέρει τις αναμενόμενες για την εποχή ομοιότητες με τον Donald Trump αποτελεί μεν κλισέ πλέον αλλά δεν αποτελεί δα και το μεγαλύτερο φάουλ που μπορεί να διαπράξει σύγχρονη χολιγουντιανή παραγωγή, όταν οι παραλληλισμοί στο σήμερα φτάνουν στο σημείο να κάνουν μια διαδήλωση να θυμίζει μέχρι και τα… επεισόδια στο Φέργκιουσον δεν γίνεται να μην ξεφύγει κάποιο επιφώνημα αγανάκτησης για τη λυσσαλέα προσπάθεια της παραγωγής να βρει σημείο σύνδεσης με τη νεολαία με παιδαριώδη και φτηνό τρόπο. Και τα στραβοπατήματα συνεχίζουν να συσσωρεύονται όσο προχωράει η ώρα: μια Marian που ξεκινάει με φεμινιστικές βλέψεις και καταλήγει να έχει λίγη περισσότερη χρησιμότητα στην πλοκή από ένα σκηνικό αντικείμενο, σωρεία γεγονότων που συμβαίνουν χωρίς να προκύπτουν λογικά από το σενάριο, μια από τις χειρότερες σκηνές καταδίωξης στην πρόσφατη κινηματογραφική μνήμη γεμάτη απαράδεκτα εφέ για το βεληνεκές της παραγωγής και κακοεπεξεργασμένα κοντινά που αποπροσανατολίζουν και η λίστα μοιάζει να μην έχει τελειωμό…

Μέσα σε όλη αυτήν την πανωλεθρία, ο μόνος που μοιάζει κάπως να προσπαθεί για να διασωθούν τα προσχήματα είναι ο Jamie Foxx, του οποίου μεν ο χαρακτήρας έχει σεναριακά προβλήματα, ο ίδιος όμως ερμηνευτικά καταφέρνει να παραδώσει σε σχέση με το υπόλοιπο του καστ κάτι κοντινότερο σε μια αντιπροσωπευτική ανθρώπινη συμπεριφορά. Ο Taron Egerton ήταν από την αρχή μια λανθασμένη επιλογή καθώς είναι μόνιμα ταυτισμένος με τον αέρα της σειράς «Kingsman» και λόγω της διαχρονικής βαρύτητας του ρόλου του είναι φανερή μια αμηχανία που τον διακατέχει, ωστόσο δεν αποτελεί το χειρότερο στοιχείο του φιλμ. Αντιθέτως, ο Ben Mendelsohn βάζει μια γερή υποψηφιότητα για να κατακτήσει αυτόν τον τίτλο: με μια υπερβολή που δεν θα τολμούσε να πλησιάσει ούτε ο Gary Oldman στις χειρότερες στιγμές του την εποχή που ήταν ο στοκ κακός της μέσης χολιγουντιανής ταινίας (ένα κενό που από ό,τι φαίνεται έχει κληθεί να καλύψει ο πάλαι ποτέ πολλά υποσχόμενος ηθοποιός του «Χρίσματος») και μια συλλογή από πραγματικά ντροπιαστικές ατάκες, χαρίζει απλόχερα έναν από τους πιο καρικατουρίστικους κακούς των τελευταίων ετών στο σινεμά. Αρκετά κοντά στον πάτο ακολουθούν και ο F. Murray Abraham (περασμένα τα μεγαλεία του «Αμαντέους») με τον Jamie Dornan (ο ορισμός του «δεν τραβάει με τίποτα»). Σίγουρα πρόκειται για μια από τις πιο επίπονες εμπειρίες επί της μεγάλης οθόνης του 2018.

Βαθμολογία: