Ο δαιμονικός και δαιμόνιος πρίγκιπας Ιωάννης καταδυναστεύει τη χώρα εν ελλείψει βασιλιά Αρθούρου. Αυτό το κενό δημοκρατίας έρχεται να καλύψει ο Ρομπέν των Δασών, μαζί με τους πιστούς του όσο κι άχρηστους άντρες. Σκοπός του να αποδώσει δικαιοσύνη και… να ρίξει την παρθένα λαίδη Μαριάν.

Σκηνοθεσία:

Mel Brooks

Κύριοι Ρόλοι:

Cary Elwes … Robin Hood

Amy Yasbeck … Marian

Richard Lewis … πρίγκιπας John

Roger Rees … ο σερίφης του Ρότινγκαμ

Mark Blankfield … Blinkin

Dave Chappelle … Ahchoo

Isaac Hayes … Asneeze

Eric Allan Kramer … Little John

Matthew Porretta … Will Scarlet O’Hara

Megan Cavanagh … Broomhilde

Tracey Ullman … Latrine

Mel Brooks … ραβίνος Tuckman

Patrick Stewart … βασιλιάς Richard

Dom DeLuise … Δον Giovanni

Dick Van Patten … ο ηγούμενος

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Mel Brooks, Evan Chandler, J.D. Shapiro

Στόρι: J.D. Shapiro, Evan Chandler

Παραγωγή: Mel Brooks

Μουσική: Hummie Mann

Φωτογραφία: Michael D. O’Shea

Μοντάζ: Stephen E. Rivkin

Σκηνικά: Roy Forge Smith

Κοστούμια: Dodie Shepard

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Μέτρια.

Τίτλοι

  • Αυθεντικός Τίτλος: Robin Hood: Men in Tights
  • Ελληνικός Τίτλος: Ρομπέν των Δασών: Οι Ήρωες με τα Κολάν

Άμεσοι Σύνδεσμοι

Παραλειπόμενα

  • Παρωδία του βρετανικού θρύλου, επικεντρωμένη σε τρεις κινηματογραφικές εκδοχές: Ρομπέν των Δασών (1938) με τον Errol Flynn, Ο Ρομπέν των Δασών (1973) της Disney και ειδικά το Ρομπέν των Δασών (1991) με τον Kevin Costner.
  • Πρώτη φορά που εμφανίζεται ο Brooks σε ταινία του και δεν είναι στους πρωταγωνιστές, μετά το Φρανκενστάιν Τζούνιορ του 1974.
  • Το στιγμιότυπο όπου οι στρατιώτες με τις πανοπλίες πέφτουν σαν ντόμινο, χρειάστηκε βδομάδες προετοιμασίας για να επιτευχθεί.
  • Ντεμπούτο στον κινηματογράφο για τον Dave Chappelle, καριερίστα στη stand-up κωμωδία.
  • Ο Hulk Hogan απέρριψε τον ρόλο του Λιτλ Τζον.

Μουσικά Παραλειπόμενα

  • Το μιούζικαλ κομμάτι το ανέλαβε κυρίως ο ίδιος ο Mel Brooks, με τραγούδια όπως το Men In Tights και το Marian. Την ταινία κλείνει το δεύτερο, αλλά όχι από την Deborah James Chang που το ακούμε αρχικά (η οποία αντικαθιστά στο τραγούδι την Amy Yasbeck), αλλά τους Cathy Dennis, Lance Ellington.

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής

Έκδοση Κειμένου: 11/8/2016

Φυσικά και δεν έχουμε τον Μελ Μπρουκς του παρελθόντος, αλλά ένα Ζούκερ-Έιμπραχαμς-Ζούκερ στυλ αλά «Τρελές Σφαίρες», το οποίο η τριάδα το είχε εμπνευστεί από τον Μπρουκς των 1970! Παρόλα αυτά, ο Μπρουκς των 1970 με τον εδώ… καμία σχέση. Μπορεί η μία σαχλαμάρα να διαδέχεται την άλλη, ποιος μπορεί όμως να αντισταθεί σε ένα ενοχικό γέλιο, το οποίο δεν θα έρθει μονάχα μία φορά. Από τη μία λοιπόν είναι ένα κρίμα που χάθηκε -ως φαίνεται για τα καλά- ένας από τους μεγάλους μάστορες της κωμωδίας, αλλά από την άλλη αυτό και το άλλο μπάχαλο του Μπρουκς, με τον Δράκουλα (για τα Μπαλάκια, που ξεκίνησαν το μεγάλο κακό, έχω κάπως καλύτερη άποψη!), είναι από τα φιλμ που εύκολα επιλέγεις να τα ξαναδείς, ακόμα και για να τα κατακρίνεις. Αυτό δεν οριοθετείται ως cult, απλά υπάρχει μια καλοπροαίρετη αγνότητα στην όλη σάχλα, που ακόμα και το σεξιστικό στοιχείο εκλαμβάνεται ως αγνό καλαμπούρι. Σαν τα μικρά παιδιά που λένε μια “βρώμικη” λέξη και γελάνε μεταξύ τους.

Αναζητώντας μια απάντηση στο γιατί κάποιος που “το είχε” το έχασε, κάτι μου λέει πως και ο ίδιος ο Μπρουκς θα κάθονταν επί χρόνια να το αναζητεί, όσο απλή κι αν είναι η απάντηση. Με απλά λόγια, ο πάλαι ποτέ δαιμόνιος δημιουργός επέλεξε να προσαρμοστεί στην εποχή, και όχι να προσαρμόσει την εποχή σε εκείνον.

Βαθμολογία:


Γκαλερι φωτογραφιων

20 φωτογραφίες

Μοιραστειτε ενα σχολιο

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *