
Moon
- Moon
- Φεγγάρι
- 2009
- Μ. Βρετανία
- Αγγλικά, Ισπανικά
- Δραματικό Θρίλερ, Επιβίωσης, Επιστημονικής Φαντασίας
- 22 Οκτωβρίου 2009
2035. Ο αστροναύτης Σαμ Μπελ κατοικεί στη σκοτεινή πλευρά της Σελήνης, και το τριετές συμβόλαιο του με την εταιρεία του φτάνει στο τέλος του. Αποστολή του είναι να εξορύξει Ήλιο-3, το στοιχείο που αποτελεί πλέον τη βασική πηγή ενέργειας της Γης. Είναι μια μοναχική δουλειά, που γίνεται ακόμα δυσκολότερη λόγω ενός ελαττωματικού δορυφόρου που δεν του επιτρέπει την επικοινωνία με την πατρίδα, παρά μόνο με μαγνητοσκοπημένα μηνύματα. Ευτυχώς γι’ αυτόν, ο χρόνος του στο φεγγάρι τελειώνει, και ο Σαμ είναι έτοιμος να επιστρέψει σε τρεις μόλις βδομάδες στη γυναίκα του, την Τες, και την τρίχρονη κόρη τους, Ιβ. Επιτέλους θα εγκαταλείψει την απομόνωση του «Σάρανγκ», της διαστημικής βάσης που ήταν το σπίτι του για τόσο καιρό, και θα μπορέσει να μιλήσει με κάποιον άλλον εκτός από το «Γκέρτι», το καλοκάγαθο αλλά απλοϊκό κομπιούτερ της βάσης. Κι εκείνη τη στιγμή, ο Σαμ αρχίζει να χάνει το μυαλό του…
Σκηνοθεσία:
Duncan Jones
Κύριοι Ρόλοι:
Sam Rockwell … Sam Bell
Kevin Spacey … GERTY (φωνή)
Dominique McElligott … Tess Bell
Kaya Scodelario … Eve Bell
Benedict Wong … Thompson
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Nathan Parker
Στόρι: Duncan Jones
Παραγωγή: Stuart Fenegan, Trudie Styler
Μουσική: Clint Mansell
Φωτογραφία: Gary Shaw
Μοντάζ: Nicolas Gaster
Σκηνικά: Tony Noble
Κοστούμια: Jane Petrie
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Moon
- Ελληνικός Τίτλος: Moon
- Εναλλακτικός Ελλ. Τίτλος: Φεγγάρι [τηλεόραση]
Άμεσοι Σύνδεσμοι
- Χωρίς Λόγια (2018)
Κύριες Διακρίσεις
- Βραβείο Bafta πρωτοεμφανιζόμενου (Duncan Jones). Υποψήφιο για καλύτερη βρετανική ταινία.
- Χρυσή Αθηνά στο φεστιβάλ Αθηνών.
Παραλειπόμενα
- Σκηνοθετικό ντεμπούτο για τον Duncan Jones, γιο του David Bowie, που ως τότε ήταν δημιουργός διαφημιστικών κλιπ.
- Ο Sam Rockwell παραλίγο να εγκαταλείψει την ταινία, με τον Paddy Considine να βρίσκεται εν αναμονή ως εναλλακτική λύση.
- Γυρίστηκε μέσα σε 33 ημέρες και διαμέσου της μεγάλης απεργίας των σεναριογράφων. Ο σκηνοθέτης δήλωσε πως για αυτό τον λόγο είχε τους καλύτερους τεχνικούς που θα μπορούσε να βρει.
- Τα γυρίσματα που δείχνουν τη Σελήνη έγιναν μέσα σε τρεις μέρες, με τη χρήση μικρών μοντέλων.
- Το “πνευματικό σίκουελ” Χωρίς Λόγια του 2018, του ίδιου σκηνοθέτη, περιέχει τον επίλογο της ιστορίας. Αναμένονταν να κλείσει ως τριλογία με το Madi: Once Upon A Time in the Future.
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 16/10/2009
Το μήλο έπεσε κάτω από την μηλιά, έστω κι από την άλλη πλευρά του δέντρου. Ο γιος του David Bowie κάνει την πρεμιέρα του στη μεγάλη οθόνη, θέτοντας σε χρήση, κι αυτός, την ποπ κουλτούρα. Η ταινία του φανερώνει έναν δημιουργό που σέβεται το σινεμά, αρέσκεται στην άποψη της ευρείας μάζας, αλλά το ποπ σημαίνει και μικρή έκρηξη, εξού και το ποπ-κορν. Απογυμνώνοντάς το από την κύρια εικόνα που γίνεται εύκολα αρεστή, δεν θα βρεις, όσο κι αν αναζητήσεις, βαθύ σινεμά. Η ταινία είναι ίσως η αγαπημένη φούσκα της χρονιάς, κι αυτό, στην προκειμένη, δεν το αναφέρω ως μεγάλο ελάττωμα…
Το σκηνικό και η φωτογραφία είναι δανεισμένα από το Άλιεν του Ridley Scott. Η στατικότητα του σε κάποια σημεία και η όλη του αίσθηση προετοιμάζουν για διαλόγους άλα Σολάρις. Το ρομπότ, ο Γκέρτι, είναι άμεση παραπομπή στον Χαλ, του 2001: Η Οδύσσεια του Διαστήματος. Αυτό στα μαθηματικά λέγεται «δεδομένα». Πάμε και στις αφαιρέσεις. Η ταινία έχει ατμόσφαιρα θρίλερ, αλλά πουθενά αγωνία. Τα μικρά ερωτηματικά που θέτει πλάθουν ένα μυστήριο για να κινηθεί η πλοκή, αλλά ποτέ δεν ιντριγκάρουν σοβαρά. Οι διάλογοι δεν έχουν καμία φιλοσοφική υπόσταση, και γενικά αν αναζητείτε έναν απόγονο των μεγάλων στιγμών της επιστημονικής φαντασίας, μην τον ψάξετε εδώ. Το ρομπότ δεν λέει τίποτα, είναι ένας χαρακτήρας βοηθητικός χωρίς συμμετοχή στον ψυχολογικό τομέα. Η μεγάλη αρετή της ταινίας είναι η παραδοσιακή της υπόσταση, η ορθή κινηματογράφηση, η λιτότητα στα ειδικά εφέ και η ερμηνεία του Sam Rockwell. Πιότερο, όμως, είναι μια χαμένη ευκαιρία για πολύ μεγάλο σινεμά και κάτι που χαϊδεύει τις αισθήσεις, αλλά τις αφήνει εντέλει ανέπαφες.
Βαθμολογία:
Κριτικός: Σοφία Γουργουλιάνη
Έκδοση Κειμένου: 16/12/2009
Το φεγγάρι αποτελούσε πάντα τόπο μυστηρίου και προβληματισμού. Αποτελεί, λοιπόν, το ιδανικό σκηνικό για την πρώτη ταινία του Duncan Jones, που θέλει να προβληματίσει το κοινό της και να παρουσιάσει ένα ξεκάθαρα σινεφιλικό θέαμα κι όχι μια απλή ταινία επιστημονικής φαντασίας, όπως τόσες και τόσες. Έχουμε σίγουρα να κάνουμε με έναν πολλά υποσχόμενο δημιουργό, με ένα ιδιαίτερο σενάριο, αλλά με μια ταινία χωρίς σαφή στόχο και προσανατολισμό.
Ο Duncan Jones προσπαθεί να διαχειριστεί τόσα θέματα και τελικά τα αφήνει όλα στη μέση. Προσπαθεί να δείξει σεβασμό στις επιρροές του και τελικά δεν μας δίνει κάτι καινούριο και διαφορετικό. Προσπαθεί να συγκινήσει και τελικά πέφτει στα κλασικά χολιγουντιανά κλισέ.
Συμπερασματικά, πρόκειται για μια ταινία που σε γενικές γραμμές θα σας ικανοποιήσει καθώς έχει ρυθμό, ιντριγκαδόρικο σενάριο και μια εκπληκτική ερμηνεία από τον Sam Rockwell. Μην περιμένετε κάτι που δεν έχετε ξαναδεί, αλλά να περιμένετε σίγουρα πολλά περισσότερα από τον Duncan Jones τα επόμενα χρόνια…
Βαθμολογία: