Η Τελευταία Νύχτα με τις Μάσκες

Κριτικός: Πάρις Μνηματίδης

Έκδοση Κειμένου: 12/10/2022

Τώρα που η κατά David Gordon Green επανεξέταση εις τριπλούν του μύθου που δημιούργησε ο John Carpenter το 1978 έκλεισε τον κύκλο της, ίσως θα ήταν χρήσιμο να εντοπιστεί και το νόημα του όλου εγχειρήματος…

Σίγουρα είναι μια παρένθεση του franchise που πόνταρε πολύ στη νοσταλγία για τα παλιά, αλλά ταυτόχρονα επένδυσε και σε μία κινηματογράφηση ανώτερη σ’ επίπεδο από τα προηγηθέντα σίκουελ, έστω κι αν δεν φτάνει τα ύψη του φιλμ που τα ξεκίνησε όλα. Γενικά, πρόκειται για προϊόντα που διαθέτουν ένα μίνιμουμ αισθητικής άποψης, ακριβώς επειδή βλέπουν υπό μια νεωτερική σκοπιά μια κατηγορία κινηματογράφου που συχνά δεν ταυτίστηκε απαραίτητα με το καλό γούστο. Το μεγάλο πρόβλημα και στις τρεις ταινίες ανέκαθεν ήταν το σενάριο, κάθε φορά στα όρια του προσχηματικού, με περιττές υποπλοκές και υπερβολικά πολλές σκηνές για να γεμίσει ο κινηματογραφικός χρόνος.

Η «Τελευταία Νύχτα με τις Μάσκες» προσφέρει μια ικανοποιητική κορύφωση, που μπορεί ίσως να διαβαστεί και σε πολιτικό επίπεδο, μια Jamie Lee Curtis που ερμηνεύει ολοκληρωμένα έναν χαρακτήρα αρκετά στέρεο δραματουργικά, ένα αξιόλογο σάουντρακ, τόσο όσον αφορά το πρωτότυπο σκορ όσο και τις μουσικές επιλογές, και απρόσμενα μπόλικο μαύρο χιούμορ που τείνει προς την αυτοπαρωδία σε ορισμένα σημεία. Δυστυχώς όμως έχει και πάρα πολλά προβλήματα. Με κυριότερο ένα κείμενο που κολυμπάει στην αβεβαιότητα για το πώς ακριβώς να εξελιχθεί η πλοκή, καταναλώνοντας υπερβολικά πολύ χρόνο σε έναν πρωτοεμφανιζόμενο δευτερεύοντα χαρακτήρα ο οποίος είναι εξαιρετικά ανιαρός. Κάποιες πινελιές μάλιστα που υπονοούν κάποια πράγματα σχετικά με την πιθανή ταυτότητά του, μάλλον είναι άστοχες αφού τελικά δεν οδηγούν πουθενά.

Υπάρχουν στιγμές κι επιλογές που ενδέχεται να τσαντίσουν αρκετά τους πιο αφοσιωμένους οπαδούς του Michael Myers, ειδικά σχετικά με το ότι ο μασκοφόρος δολοφόνος χρησιμοποιείται εδώ αρκετά λιγότερο σε σύγκριση με τα προηγούμενα κεφάλαια της άτυπης αυτής τριλογίας, αλλά και με κάποιες λεπτομέρειες που ίσως θεωρηθούν ότι δεν σέβονται τον μύθο. Πάντως, η δομή ενός παραδοσιακού slasher εντοπίζεται κι εδώ σε γενικές γραμμές. Για τους φαν του είδους, μπορεί να είναι κάπως απογοητευτικό το γεγονός πως οι φόνοι είναι λιγότεροι συνολικά σε σχέση με το πανδαιμόνιο που επικρατούσε στο «Η Νύχτα με τις Μάσκες 2», αλλά μάλλον πιο σημαντική αδυναμία είναι ότι ελάχιστοι εξ αυτών χαρακτηρίζονται από ευρηματικότητα, κάποιοι μάλιστα αναμασούν και ιδέες από τις προγενέστερες σχετικές δημιουργίες του Green.

Το ότι φαίνεται να δηλώνει το «παρών» ένας συναισθηματικός πυρήνας, που αφορά μια προσωπική διαδρομή της Laurie Strode προς την εσωτερική λύτρωση, κάνει σαφές ότι υπάρχει μια ποσότητα ψυχής στην όλη προσπάθεια. Αυτό όμως οπωσδήποτε δεν είναι αρκετό για μια συνέχεια που κάνει όλα σχεδόν τα λάθη των προκατόχων της, καθώς και κάποια επιπρόσθετα. Θα κριθεί το πότε θα είναι η κατάλληλη ώρα για να ξαναναστηθεί η εν λόγω σειρά, αν και με τον τρέχοντα μετασχηματισμό που υφίσταται ο τρόμος ως είδος στο σινεμά, μια τέτοια απόφαση μάλλον θα ταίριαζε σε παλιότερους καιρούς. Αλλά η τελευταία λέξη ανήκει στο κοινό…

Βαθμολογία: