Ρόκυ, τα Χρυσά Γάντια

Κριτικός: Χάρης Καλογερόπουλος

Έκδοση Κειμένου: 31/3/2013

Ο Σιλβέστερ Σταλόνε προσπαθούσε πολύ καιρό να πείσει παραγωγούς να υλοποιήσουν το σενάριο του, γραμμένο ακριβώς πάνω στον ψυχισμό του. Είναι ένα λαϊκό παραμύθι που ακολουθεί κατά γράμμα την παλιά φόρμουλα, από τη δεκαετία του 1930, του success-story μέσα από τον αθλητισμό, χωρίς περιπλοκές, χωρίς παράπλευρες παραμέτρους. Αλλά είναι τόσο καλά εστιασμένο πάνω στην ήρωα, και ο Σταλόνε, αν και μετριότατος ηθοποιός. νοιώθει τόσο καλά τον ρόλο στο πετσί του (προς στιγμή, η Αμερική νόμιζε ότι ανέτειλε ένα νέος Μπράντο), που τελικά το αποτέλεσμα έμεινε στην ιστορία. Το ασήμαντο φτωχόπαιδο της μίζερης γειτονιάς, που κατακτά την κορυφή ενώ παρασύρει το κοινό στην επώδυνη πορεία του. Κλασικό παρέμεινε και το μουσικό θέμα. O σκηνοθέτης Τζον Άβιλντσεν ακολούθησε παρόμοια φόρμουλα και στα «Karate Kid».

Βαθμολογία:

Κριτικός: Νίκος Ρέντζος

Έκδοση Κειμένου: 3/8/2014

Πόση θετική ενέργεια μπορεί να σε γεμίσει μια κινηματογραφική ταινία; Πώς μπορεί να σε σύρει στο βούρκο μιας μίζερης καθημερινότητας, να σε κυλάει εκεί για περίπου μία ώρα και κάτι και μετά σιγά-σιγά να σε σηκώνει, να σε δυναμώνει και να σε κάνει να υψώνεις τη γροθιά σου δακρυσμένος στο τέλος, εξουθενωμένος, γιατί πέρασες τα όριά σου, γιατί το ήθελες πραγματικά, γιατί το ζούσες μαζί με τον πρωταγωνιστή του φιλμ, γιατί ήσουν μέσα στο φιλμ; Όλες αυτές τις απαντήσεις, τις παίρνεις με τον καλύτερο τρόπο παρακολουθώντας την ιστορία του άσημου πυγμάχου από τη Φιλαδέλφεια, που στέκεται όρθιος απέναντι στον παγκόσμιο πρωταθλητή πυγμαχίας, πιάνοντας από τα μαλλιά αυτή τη μία ευκαιρία που έχουν όλοι στη ζωή τους, όχι να γίνουν διάσημοι, αλλά να αποδείξουν στον εαυτό τους ότι ξεπερνώντας τα όρια τους, μόνο τότε βρίσκουν τον αληθινό εαυτό τους. Μόνο τότε μπορείς να χάσεις τον “αγώνα” χωρίς να νιώσεις ηττημένος.

Το μεγάλο επίτευγμα του Ρόκυ δεν είναι το Όσκαρ καλύτερης ταινίας που κέρδισε το 1976, καθώς υπάρχουν πολλά μεγάλα φιλμ, σταθμοί στην ιστορία του κινηματογράφου, που δεν τιμήθηκαν με κανένα βραβείο. Είτε λοιπόν το Ρόκυ κέρδιζε το Όσκαρ είτε όχι, το αποτέλεσμα σήμερα θα ήταν το ίδιο. Δεν μπαίνεις στις καρδιές των ανθρώπων κερδίζοντας Όσκαρ. Εκεί μπαίνεις μόνο αν νιώσουν ότι έχεις κάτι να πεις και μιλάς αληθινά. Πιο αληθινά δε θα μπορούσε να μιλά το Ρόκυ. Πιο αληθινοί δε θα μπορούσε να είναι οι χαρακτήρες του, χωρίς ίχνος Χολιγουντιανής λάμψης και καλλωπισμού, παρά μόνο κουσούρια καθημερινών ανθρώπων, που παλεύουν γι αυτό που άλλοι θεωρούν δεδομένο. Να ζήσουν με αξιοπρέπεια μέσα σε μια δύσκολη καθημερινότητα.

Το Ρόκυ δεν είναι μια ιστορία για τον κόσμο της πυγμαχίας, όπως εσφαλμένα νομίζουν πολλοί από αυτούς που δεν έχουν παρακολουθήσει ποτέ τους το φιλμ, κυρίως λόγω της αντιπάθειας τους ( στα όρια της εμπάθειας, όπως έχω ξαναγράψει) στο πρόσωπο του Στάλονε, γι αυτό όμως θα μιλήσουμε παρακάτω. Το Ρόκυ φτάνει πολύ πιο βαθιά στην ανθρώπινη ψυχή, χρησιμοποιώντας σαν όχημα το μποξ. Είναι η ιστορία του Δαυίδ και του Γολιάθ, είναι η ιστορία του αουτσάιντερ που κοιτά στα μάτια το φαβορί. Πέρα όμως από αυτά, είναι στην ουσία η ιστορία δύο ανθρώπων που αγαπήθηκαν και που εγέρθηκαν παράλληλα παίρνοντας ο ένας δύναμη από τον άλλο. Ένα απίστευτα παράδοξο love story, με υπόγεια ενέργεια, όπως ολόκληρο το φιλμ, που βάζει το αόρατο χέρι του βαθιά στην καρδιά σου και μερικές στιγμές νιώθεις να τη σφίγγει τόσο έντονα που θα σπάσει. Η σκηνή του πρώτου φιλιού, η σκηνή που η Άντριαν ξεσπά στον Πόλι, η σκηνή που ο Ροκύ ξαπλώνει φοβισμένος δίπλα στην Άντριαν πριν το μεγάλο αγώνα, λειτουργούν καταλυτικά για την τελευταία λυτρωτική και κλασική πλέον σκηνή, όταν το μόνο που βγαίνει από το στραπατσαρισμένο στόμα του Ρόκυ είναι το όνομα της αγαπημένης του Άντριαν. Θέλει μόνο τον άνθρωπό του εκείνη τη στιγμή που πέτυχε το ακατόρθωτο. Το ακατόρθωτο δεν είναι το ότι στάθηκε όρθιος μέχρι τέλους με τον παγκόσμιο πρωταθλητή. Όχι, είναι πολύ επιφανειακό αυτό το συμπέρασμα. Το ακατόρθωτο είναι η νίκη στη μάχη με τον εαυτό σου. Εκεί ηττούμαστε συνήθως και εκεί οι δύο αυτοί άνθρωποι (Ρόκυ-Άντριαν) βγαίνουν κερδισμένοι, δίνοντας ένα μάθημα ζωής στους θεατές- συνοδοιπόρους τους. Μην αφήνεις το άσχημο πρόσωπο της ζωής να σε κερδίσει, όχι χωρίς να το παλέψεις.

Το μεγάλο ατού της ταινίας είναι η ερμηνεία του Σταλόνε. Ερμηνεία που ανάγκασε κριτικούς της εποχής να τον θεωρήσουν τον νέο Μάρλον Μπράντο και τον πιο ταλαντούχο ερμηνευτή της γενιάς του. Ο Σταλόνε λίγα χρόνια μετά θα τους απογοητεύσει πανηγυρικά, όχι γιατί δεν υπήρξε ταλαντούχος αλλά γιατί οι μετέπειτα επιλογές του δεν άφηναν ερμηνευτικά περιθώρια και δημιούργησε το πρόσωπο του action star που όλοι γνωρίζουμε σήμερα, το οποίο ναι μεν υποστήριξε επαρκώς αλλά κάλυψε το ταλέντο του μέσα σε τόνους χολιγουντιανής λάμψης και κλισέ επιλογών. Όπως έχω ξαναγράψει, ο Σταλόνε αδίκησε πρώτος τον εαυτό του πριν τον αδικήσουν οι υπόλοιποι. Είναι ωστόσο άδικο να μην του δίνονται τα εύσημα κάποιες φορές που τα αξίζει και η πιο χαρακτηριστική στιγμή του είναι ο Ρόκυ του 1976. “Δεν έχω δει πιο ατάλαντο ηθοποιό και μποξέρ από τον Σταλόνε”, μου είπε κάποτε κάποιος σε μια κουβέντα που είχαμε. “Δεν έχεις ανοίξει τα μάτια σου όσο πρέπει”, του απάντησα. Το ζήτημα δεν ήταν ποτέ ο Ρόκυ να φανεί ταλαντούχος. Το ζήτημα ήταν να δοθεί η εικόνα του όχι τόσο ταλαντούχου αλλά μαχητή πυγμάχου-ανθρώπου και ο Σταλόνε με την ερμηνεία του, αυτό ακριβώς περνά στον θεατή. “Θα περάσω τα όριά μου και θα φτάσω πιο μακρυά από όσο νομίζεις και νομίζω ότι μπορώ να φτάσω”. Ο άγνωστος τότε Σταλόνε κουβαλά το φορτίο της ταινίας στην πλάτη του με απόλυτη αυτοπεποίθηση και βγαίνει νικητής.

Ο Ρόκυ δεν είναι ένας κινηματογραφικός ήρωας αλλά ένα σύμβολο που ξεπερνά τα όρια της κινηματογραφικής οθόνης. Είναι μια ανθρώπινη ιστορία, που όταν την παρακολουθείς γεμίζεις συναισθήματα και όταν φτάνει στο τέλος της, ξεχειλίζεις θετική ενέργεια και δίψα για ζωή. Μην σταθείς μπροστά από την οθόνη σου βλέποντας ένα αθλητικό δράμα, γιατί θα χάσεις πολλά από την ουσία του φιλμ. Δες το Ρόκυ με τα μάτια της ψυχής σου και ξέχνα για λίγο το μετέπειτα πρόσωπο του πρωταγωνιστή του, αν αυτό τόσο σε ενοχλεί πια. Άσε τον κινηματογραφικό alter ego του να σε παρασύρει σε ένα αλησμόνητο κινηματογραφικό ταξίδι, από τους άδειους, βρώμικους δρόμους της πρωινής Φιλαδέλφεια, στα πιο διάσημα κινηματογραφικά σκαλιά και από τα σκοτάδια της ψυχής, στο φως της.

Βαθμολογία: