Παράξενη «Γιαγιά» (2015)

ΣΥΝΟΨΗ

Μια πάλαι ποτέ επιτυχημένη ποιήτρια, η Έλι, χωρίζει αιφνίδια με την Όλιβ, τη φίλη της τους τελευταίους τέσσερις μήνες. Αλλά πριν βρει την ευκαιρία να σταθεροποιηθεί συναισθηματικά, η Σατζ, η εγγονή της, εμφανίζεται ξαφνικά έχοντας μεγάλη ανάγκη από χρήματα. Το ρολόι χτυπάει αντίστροφα, και η Έλι, πλάι στην εγγονή της, περνάει από παλιούς φίλους κι έρωτες, μέσα στην Ντοτζ Ρουαγιάλ της, ζητώντας χρήματα και βρίσκοντας αντί αυτού θαμμένους «σκελετούς» και μυστικά.

Σκηνοθεσία:

Paul Weitz

Κύριοι Ρόλοι:

Lily Tomlin … Elle Reid

Julia Garner … Sage

Marcia Gay Harden … Judy

Judy Greer … Olivia

Sam Elliott … Karl

Elizabeth Pena … Carla

Judy Geeson … Francesca

Nat Wolff … Cam

John Cho … Chau

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Paul Weitz

Παραγωγή: Terry Dougas, Πάρης Κασιδόκωστας Λάτσης, Andrew Miano, Paul Weitz

Μουσική: Joel P. West

Φωτογραφία: Tobias Datum

Μοντάζ: Jon Corn

Σκηνικά: Cindy Chao, Michele Yu

Κοστούμια: Molly Grundman

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.

Τίτλοι

Αυθεντικός Τίτλος: Grandma
Ελληνικός Τίτλος: Παράξενη «Γιαγιά»

Κύριες Διακρίσεις

Υποψήφιο για Χρυσή Σφαίρα πρώτου γυναικείου ρόλου (Lily Tomlin) στην κατηγορία κωμωδία/μιούζικαλ.

Παραλειπόμενα

Ο Paul Weitz έγραφε το σενάριο έχοντας κατά νου μόνο τη Lily Tomlin. Όταν εκείνη συμφώνησε να παίξει, κάθισαν μαζί και έκαναν το τελικό του μοντάρισμα.
Πρώτος πρωταγωνιστικός ρόλος για τη Lily Tomlin μετά από 27 χρόνια.
Γυρίστηκε μέσα σε 19 ημέρες, με ένα μπάτζετ κάτω από 600 χιλιάδες δολάρια. Παρόλα αυτά είχε εισπράξεις 7,2 εκατομμυρίων δολαρίων.

ΚΡΙΤΙΚΗ

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 14/6/2016

Πλέον άνισος σκηνοθέτης ο Πολ Βάιτζ, μπορεί να σου δώσει το συμπαθέστατο «Για Ένα Αγόρι», και μπορεί να σου βγάλει ένα «American Pie» από το καπέλο. Μετά την εμπορική πτώση της καριέρας του, προσπαθεί να παράγει κάτι ατόφια ανεξάρτητο, που θα έχει μεν δραματικό πρόσημο, αλλά δεν θα αφήνει έξω το κωμικό στοιχείο που ξέρει πιότερο να δουλεύει. Και τι πιο ανεξάρτητο ως θέμα από το «ταξίδι». Το φιλμ είναι μεν χαλαρό, αλλά έχει τις στιγμές του και αφήνει μια ευχάριστη χροιά. Ο κεντρικός χαρακτήρας παρέχει αυτή την εκκεντρικότητα που χαρίζει το διαφορετικό στο σύνολο, αλλά το πρόβλημα προέρχεται από το δραματικό κομμάτι που έρχεται σε αντιδιαστολή με το χιουμοριστικό. Δεν είναι ταινία που μένει στη μνήμη, ίσως δεν το προσπαθεί καν, αλλά μένει η ερμηνεία της Λίλι Τόμλιν, μιας παραγνωρισμένα σημαντικής ηθοποιού, που υπό συνθήκες θα μπορούσε για δεύτερη φορά να είναι υποψήφια για Όσκαρ.

Βαθμολογία: