Γκλόρια

Κριτικός: Δημήτρης Κωνσταντίνου-Hautecoeur

Έκδοση Κειμένου: 4/7/2019

Μετά το Όσκαρ ξενόγλωσσης ταινίας για τη «Φανταστική Γυναίκα» και το αγγλόφωνο ντεμπούτο του «Ανυπακοή», ο χιλιανός Sebastian Lelio “παθαίνει” Michael Haneke και ξαναγυρίζει το δικό του «Gloria» (2013) στις ΗΠΑ, με πρωτοκλασάτο χολιγουντιανό καστ. Η νέα «Γκλόρια» αποτελεί πιστότατο ριμέικ της παλιάς, κι ίσως να μην αισθανθείτε ότι βλέπετε κάτι καινούριο αν έχετε ξεκάθαρη μνήμη του ορίτζιναλ. Κι όμως, παρόλο που στα χαρτιά η αμερικανική βερσιόν δεν μας πιάνει αδιάβαστους, η «αμερικανοποίηση» της ιστορίας αποδεικνύεται μια ιδιαιτέρως ευφυής κίνηση, όχι μόνο ως μάρκετινγκ αλλά κι ως προς την κινηματογραφική της ουσία.

Η οικειότητα των φυσιογνωμιών μιας Julianne Moore κι ενός John Turturo βοηθούν να γίνει το φιλμ όχι απλώς πιο προσβάσιμο στο ευρύ κοινό, μα και πιο οικουμενικό σαν θέμα, ανάγοντας την Γκλόρια και τον Άρνολντ σε ένα επίπεδο χαρακτήρων-συμβόλων, αντί δύο μεμονωμένων, εξειδικευμένων προσωπικοτήτων. Αντίστοιχα και η μεταφορά της ιστορίας στην παγκόσμια πρωτεύουσα του λεγόμενου δυτικού πολιτισμού ενισχύει την αίσθηση μιας αφήγησης κοινωνικής κι όχι απλώς προσωποκεντρικής, μιας πικρόχολης απεικόνισης του προτύπου της «δυτικής ευτυχίας», που εδώ αισθανόμαστε ακόμα πιο έντονα -κι επώδυνα- ότι μας αφορά.

Ο Lelio, παρά το νέο σέτινγκ, δεν συμβιβάζει καθόλου τη φωνή του στα πλαίσια της χολιγουντιανής προσβασιμότητας. Ίσα-ίσα, η θέαση αιφνιδιάζει με το πόσο άβολη κατορθώνει-τολμά να γίνει, διατηρώντας μια ψυχογραφική αιχμή που σπάνια θα αφήναμε τόσο απλόχερα να πλησιάσει την εσωτερική μας σκοτεινιά. Η ειλικρινής, μα κι αλύπητη εξερεύνηση της περιπλοκότητας των ανθρώπινων σχέσεων μάς φέρνει αντιμέτωπους με ερωτήματα που δεν σέβονται τον προσωπικό μας χώρο στην αίθουσα, αφήνοντάς μας να στριφογυρνάμε στο κάθισμα -με αποκορύφωμα την αξέχαστα ψυχοφθόρα σκηνή του οικογενειακού δείπνου. Η υπαρξιακά συγχυσμένη παρουσία του ατόμου μέσα σε μια δυτική κοινωνία που στρέφει το βλέμμα αλλού με την πρώτη ευκαιρία, διαφαίνεται ως υπόβαθρο των προβληματισμών της Γκλόρια, που σε μια κρίση μέσης ηλικίας, πασχίζει να οδηγηθεί στη -λυτρωτική- αποδοχή της υπαρξιακής μοναξιάς.

Διανθισμένο με οπτικούς κι αφηγηματικούς συμβολισμούς (η γάτα, οι μπάλες του πέιντμπολ), εξαιρετικά γυρισμένο από τη φωτογράφο του «Neon Demon» Natasha Braier κι αριστουργηματικά ερμηνευμένο από το διάσημο καστ με προεξέχουσα μια Julianne Moore που εξαφανίζεται πλήρως μέσα σε έναν ρόλο της διπλανής πόρτας, το «Γκλόρια» είναι ψυχολογικά αιχμηρό και κοινωνικά ευαίσθητο, αφηγηματικά εσωτερικό και συναισθηματικά έντονο. Ένα άβολο, όσο και σιωπηλά καθαρτικό ενδοσκοπικό ρόλερ-κόστερ.

Βαθμολογία: