47 Μέτρα: Κοφτερά Σαγονιά
- 47 Meters Down: Uncaged
- 2019
- Μ. Βρετανία
- Αγγλικά
- Επιβίωσης, Θρίλερ, Νεανική, Περιπέτεια, Τέρατα, Τρόμου
Τέσσερις έφηβες κάνουν καταδύσεις για να θαυμάσουν από κοντά έναν ολόκληρο πολιτισμό που βυθίστηκε. Σύντομα, θα ανακαλύψουν ότι μπήκαν σε νερά που ζουν οι πιο φονικοί καρχαρίες, κι ο κλειστοφοβικός εφιάλτης του υποβρύχιου λαβύρινθου ξεκινά.
Σκηνοθεσία:
Johannes Roberts
Κύριοι Ρόλοι:
Sophie Nelisse … Mia
Corinne Foxx … Sasha
Brianne Tju … Alexa
Sistine Rose Stallone … Nicole
Brec Bassinger … Catherine
John Corbett … Grant
Nia Long … Jennifer
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Ernest Riera, Johannes Roberts
Παραγωγή: James Harris, Robert Jones, Mark Lane
Μουσική: tomandandy
Φωτογραφία: Mark Silk
Μοντάζ: Martin Brinkler
Σκηνικά: David Bryan
Κοστούμια: Claire Finlay
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Μέτρια.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: 47 Meters Down: Uncaged
- Ελληνικός Τίτλος: 47 Μέτρα: Κοφτερά Σαγονιά
Άμεσοι Σύνδεσμοι
- 47 Μέτρα Βάθος (2017)
Σεναριακή Πηγή
- Franchise: 47 Meters Down των Johannes Roberts, Ernest Riera.
Παραλειπόμενα
- Αρχικά, το 2017, ανακοινώθηκε με τον τίτλο 48 Meters Down. Το 2018, ο τίτλος σε teaser-trailer είχε γίνει 47 Meters Down: The Next Chapter. Τέλη της ίδιας χρονιάς, οριστικοποιήθηκε στον τελικό.
- Ντεμπούτο για τη Sistine Rose Stallone, κόρη του Sylvester Stallone και της Jennifer Flavin.
- Η ταινία άλλαξε ημερομηνία πρεμιέρας, ώστε να αποφύγει το Annabelle Comes Home.
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 3/11/2019
Ο Johannes Roberts συνεχίζει απτόητος της καρχαριο-ιστορίες του, και πετυχαίνει επακριβώς τα ίδια αποτελέσματα. Όντως καταφέρνει να ξεγελάει περί αναγκαιότητας του παρόντος αλλάζοντας τελείως το σκηνικό δράσης, αλλά η όλη λογική εμμένει απτόητη. Οι φαν δηλαδή του πρώτου δεν έχουν λόγο να αποφύγουν ένα σίκουελ που δεν είναι ούτε ανώτερο αλλά ούτε και κατώτερο του ορίτζιναλ, οι υπόλοιποι ξαναβλέπουν ακόμα και μυριοστή φορά τα Σαγόνια του Καρχαρία… και περνάνε καλύτερα.
Πάλι κοπέλες σε κίνδυνο, πάλι ο υποτιθέμενος ρεαλισμός, και πάλι πανόμοιου τύπου αγωνία. Ο Roberts, από την άλλη, όπως δεν είχε αποδείξει ως τώρα κάποιο ιδιαίτερο τάλαντο, μην περιμένετε να έπαθε εδώ κάποια έκλαμψη δημιουργικότητας. Κυρίως, το φιλμ είναι ένα σφηνάκι, μια και δεν καταλαβαίνεις πότε ξεκίνησε και πότε τελείωσε. Από ένα σχετικά σύντομο διάστημα, προσπερνώντας τα κλασικά βαρετά πρώτα λεπτά όλων αυτών των ταινιών, το έργο φαντάζει να βρίσκεται σε ένα παρατεταμένο φινάλε. Μαζί, όμως, κανείς δεν ενδιαφέρεται περί σεναρίου (ούτε καν νοιάζεσαι αν το στόρι είναι τετριμμένο), περισσότερο έχουμε την ψευδαίσθηση ενός βίντεο-γκέιμ, όπου καρχαρίες κόβουν πέρα-δώθε βόλτες, και ο παίκτης προσπαθεί να περάσει το ένα τούνελ αντί του άλλου για να μην πέσει πάνω τους.
Το κλειστοφοβικό ντεκόρ κερδίζει πόντους, πόσο μάλλον όταν είναι σχεδιασμένο ως αρχαίος ναός των Μάγιας. Αυτό δεν θα παίξει ρόλο στην πλοκή, απλά σπάει τη μονοτονία ενός απλού βυθού. Από την άλλη, αγωνία για τις κοπέλες δεν θα νιώσετε, έτσι κι αλλιώς λόγω των στολών κατάδυσης είναι αληθινά αναγνωρίσιμες μονάχα στα τελευταία 5 λεπτά. Γενικά, μέχρι κι εκείνα, επικρατεί μια αισθητική found-footage, που… «χάνει η μάνα το παιδί». Όχι τελείως άσχημο όλο αυτό, απλά πλασαρισμένο στη βίντεο-γκέιμ λογική που προείπαμε. Ευτυχώς, τα έσχατα λεπτά κάτι ξεκαθαρίζει, ώστε να γνωρίζουμε κι εμείς αν επιβίωσε κανένας και ποιος (όχι πως μα έκοφτε βέβαια κιόλας), και το τεράστιο κακό δεν γίνεται εντέλει ποτέ.
Ο Roberts δεν καταφεύγει στον σεξισμό, που θα μπορούσε, δεν παρεμβάλει «πάν-κουφα» για να ξετυλίξει το όποιο σενάριο του, και τουλάχιστον αυτή η «ψεκάστε-σκουπίστε-τελειώσατε» ταινία κλείνει με μια εντύπωση που δεν είναι ό,τι το χειρότερο. Άλλωστε και ως βίντεο-γκέιμ αν το δεις, που είναι και το πιο αρμοστό, η ώρα σου περνάει δίχως πολλά παράπονα. Μη μου πείτε μονάχα για τρίτο, δεν νομίζω να του κάνω τη χάρη…
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
