47 Μέτρα Βάθος

Κριτικός: Δημήτρης Μπαμπούλης

Έκδοση Κειμένου: 13/6/2017

Η Λίζα και η Κέιτ είναι δύο αγαπημένες αδερφές. Στη διάρκεια τον διακοπών τους στο Μεξικό, θα γνωρίσουν δύο νεαρούς, τον Λουίζ και τον Μπέντζαμιν. Αυτοί θα τις πείσουν να ζήσουν μαζί τους μια μοναδική εμπειρία βουτώντας μέσα σε κλουβί για να δουν από κοντά τους λευκούς καρχαρίες. Αν κι αρχικά η Λίζα φοβάται να επιχειρήσει κάτι τέτοιο, η Κέιτ ενθουσιασμένη με την εμπειρία που πρόκειται να βιώσουν καταφέρνει να την πείσει. Ωστόσο, κάποια πράγματα που θα συμβούν στη συνέχεια θα κάνουν την εμπειρία τους «τρομακτικά» ενθουσιώδη.

Η ιστορία των υποθαλάσσιων ταινιών θρίλερ ξεκίνησε το 1975, όταν ο νεαρός τότε Στίβεν Σπίλμπεργκ έδωσε μια άλλη έννοια στον όρο των b-movies, με την «υπερπαραγωγή» για τα δεδομένα της, «Τα Σαγόνια του Καρχαρία». Ακολούθησαν μετέπειτα και τα πολύ κατώτερα σίκουελ της ταινίας, τα οποία όμως έδωσαν ένα πάτημα για να καθιερωθεί αυτό το ιδιαίτερο είδος των θρίλερ. Το «47 Meters Down» αποτελεί μια ταινία της ίδιας νοοτροπίας σε ένα ξαναφορεμένο σκηνικό και με τα ίδια στοιχεία αγωνίας, καθώς είναι αρκετά δύσκολο κάποιος που δουλεύει σε αυτό το στυλ να ξεφύγει από τα κλισέ του. Ωστόσο, αν και τα πρώτα λεπτά της ταινίας είναι αρκετά νωθρά και προκαλούν σάστιση στον θεατή, από τη στιγμή που αρχίζει η δράση και έπειτα ο σκηνοθέτης δημιουργεί αρκετές σκηνές αγωνίας που αποδεικνύονται αρκετά «αποπνιχτικές». Επιπλέον, θετικό χαρακτηριστικό αποτελεί ότι παρ`όλες τις κοινοτυπίες, η ταινία δημιουργεί έναν ανατρεπτικό χαρακτήρα προς το τέλος της και θέτει βάσεις για να μείνει στη μνήμη του θεατή της για αρκετές μέρες.

Στο τεχνικό κομμάτι, ο καθιερωμένος στο στυλ των «horror» και «θρίλερ» movies Ρόμπερτς στηρίζεται για ακόμη μία φορά στην καλή, γεμάτη σασπένς ατμόσφαιρα που ξέρει να χτίζει,, κάνοντας βέβαια αρκετές επιπολαιότητες στη σκηνοθεσία του έργου και πολλές φορές «ξεπετώντας» πρόχειρα σκηνές. Σεναριακά, όπως και στις δύο προηγούμενες δουλειές του, δίνει περισσότερο βάση στο να δημιουργήσει αγωνία παρά στο να αναπτύξει τους χαρακτήρες που πρωταγωνιστούν στην ταινία, αλλά και τους γύρω τους. Η μόνη ανάπτυξη που γίνεται είναι πλήρως κοινότυπη και αυτή γίνεται μόνο σε ελάχιστα σημεία, πράγμα που αφήνει αδιάφορο τον θεατή για την κατάληξη των χαρακτήρων. Όσον αφορά τις ερμηνείες, δεν αξίζουν ιδιαίτερη προσοχή, καθώς εκτός από τις καλαίσθητες εμφανισιακά μόνο πρωταγωνίστριες που έλκουν τα βλέμματα, η ηθοποιία εκλείπει σε μεγάλο βαθμό από την ταινία.

Συνεπώς, το «47 Meters Down» είναι μια ταινία με όχι ιδιαίτερη προσοχή στη δομή της, αλλά ούτε και στα στοιχεία που την αποτελούν. Αυτό που πετυχαίνει ωστόσο είναι το σασπένς, αλλά και το να προκαλέσει τρόμο αρκετές φορές στον θεατή της. Σίγουρα δεν είναι μια ταινία που μπορεί να θεωρηθεί καλή στην πλειονότητα των μερών της, αλλά ένας λάτρης των θρίλερ, που δεν επιζητά κάτι παραπάνω εκτός της διασκέδασης μέσω της αγωνίας και του τρόμου, θα την απολαύσει αρκετά.

Βαθμολογία:

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής

Έκδοση Κειμένου: 23/5/2019

Πάντα έχουν κάτι που μιλάει στο φοβιστικό μας υποσυνείδητο οι καρχαρίες, έτσι δεν είναι περίεργο που απέκτησε άμεσα μια cult φήμη η ταινία του Γιοχάνες Ρόμπερτς. Αυτό που κάνει ο βρετανός σκηνοθέτης είναι να εξαλείψει τον χαβαλέ από το θέμα του, παρέχοντας όσο το δυνατόν πιο τρομακτικές σκηνές, και μια ατμόσφαιρα ικανή να συνεισφέρει σε αυτή τη βασική τρομο-επιδίωξη. Έλα όμως που όλα αυτά έχουν εξασθενήσει, αλλά κι εξαντληθεί για το συγκεκριμένο υποείδος από την εποχή της βιντεοκασέτας των 1980. Μην έχοντας και κάποιον ενδιαφέρων χαρακτήρα να επιδείξει, ή κάποιο τετριμμένο να αψηφήσει, το φιλμ καταλήγει να ικανοποιεί ένα «αδιάβαστο» σύγχρονο κοινό, αλλά να κουράζει αρκετά ένα εμπειρότερο από καρχαριο-ταινίες. Κι εντέλει, δίχως αυτό το φαν που θα το έκανε και ιδανικό για παρέα, το έργο εξυπηρετεί μέσα στη μετριότητα του μια απλά ικανοποιητική νυχτερινή θέαση.

Βαθμολογία: