Ταξίδι στην Ιταλία

• Κυριότερη Προβολή στην Ελλάδα: Διανομή στις αίθουσες.
• Παγκόσμια Κριτική Αποδοχή (Μ.Ο.): Θετική.

Τίτλοι

Αυθεντικός Τίτλος: The Trip to Italy

Ελληνικός Τίτλος: Ταξίδι στην Ιταλία

Άμεσοι Σύνδεσμοι

Το Ταξίδι (2010)

Ταξίδι στην Ισπανία (2017)

Ταξίδι στην Ελλάδα (2020)

Σεναριακή Πηγή

• Τηλεοπτική σειρά: The Trip του Michael Winterbottom.

Εξωτερικοί Σύνδεσμοι

• imdb
• Wikipedia
• Rotten Tomatoes

Κριτικός: Φίλιππος Χατζίκος

Έκδοση Κειμένου: 25/6/2015

Υπάρχουν κάθε λογής σίκουελ. Αυτά που επαναλαμβάνουν την πρωτότυπη ταινία, άλλα που αλλάζουν το ύφος της και διατηρούν το περιεχόμενο της, κάποια που συμπληρώνουν την πλοκή της, εντασσόμενα σε ένα αδιαίρετο σύνολο με αυτήν, και, στην πολυπληθέστερη κατηγορία, αυτά που γίνονται επειδή το πρώτο έκοψε εισιτήρια, εξασφαλίζοντας μια ηχηρή καλλιτεχνική αποτυχία. Το «Ταξίδι στην Ιταλία» δεν είναι τίποτα από όλα αυτά. Είναι το δεύτερο επεισόδιο μιας απολαυστικής ιστορίας που άρχισε κινηματογραφικά το 2011 και μοιάζει να αντέχει άλλα 50.

Λίγα χρόνια μετά την πρώτη τους εξόρμηση στη Βόρεια Αγγλία, οι δύο θριαμβευτικά αμήχανοι Βρετανοί επισκέπτονται την Ιταλία, με αφορμή ένα ακόμα ταξίδι αξιολόγησης γεύσεων που τους ανατίθεται από το Observer, καταλήγοντας να συζητούν για οτιδήποτε άλλο εκτός από το, αισθητά γοητευτικότερο του βρετανικού, φαγητό. Αλωνίζουν στην πανέμορφη μεσογειακή χώρα, απολαμβάνουν την περιδιάβασή τους σε πανέμορφες πόλεις και απαράμιλλα φυσικά τοπία και χαρίζουν στο κοινό άλλα 100 λεπτά θρυλικής απόπειρας συνύπαρξης δύο ανδρών που κουβαλούν όπου κι αν βρεθούν τις εμμονές και τις αδυναμίες τους. Όπως είναι εξαρχής αντιληπτό, τούτο το γαστριμαργικό road-movie δεν έχει τίποτα κοινό με τις έτερες μαγειρικές ιστορίες που βλέπουμε συχνά στις αίθουσες.

Ο λόγος που η ταινία πετυχαίνει το σκοπό της είναι αναμφίβολα το κωμικό δαιμόνιο που διαθέτουν οι Steve Coogan και Rob Brydon. Αφημένοι ελεύθεροι από σκηνοθετικά πατροναρίσματα και υποδυόμενοι τους εαυτούς τους, μοιάζουν ικανοί να προκαλέσουν το γέλιο ακόμη και στις πιο φυσικές συνθήκες, απορρίπτοντας με τον τρόπο τους την extravagant αισθητική της συνηθισμένης κωμωδίας. Αδιάκοπες αναφορές σε σύγχρονους και προγενέστερους καλλιτέχνες, που συνδυάζονται με ακαδημαϊκό χιούμορ και μιμήσεις πολυαγαπημένων Βρετανών και μη, δρουν ως καταλύτης ανάπτυξης των ισχυρών δεσμών της ανδρικής φιλίας, που είδαμε να αναπτύσσουν στο πρώτο μέρος οι πρωταγωνιστές, οι οποίοι τώρα την επανεφευρίσκουν από την αρχή.

Η υποτυπώδης ιστορία, εν αντιθέσει με την προηγούμενη, έχει ως άξονα της τον Brydon, με αποτέλεσμα να αποκτά μια πιο κωμική μελωδία, ακολουθώντας τα χνάρια του κεντρικού χαρακτήρα που είναι πιο ανάλαφρος σε πρώτη ανάγνωση από τον Coogan. Ωστόσο, εξαιρετικό ενδιαφέρον παρουσιάζουν οι δικές του μοναχικές στιγμές που καταρρίπτουν την άποψη που σχηματίζει κανείς στην πρώτη ταινία για τον εν λόγω κύριο. Ο Ουαλός μοιάζει να έχει καλύτερα οργανωμένη τη ζωή του, με οικογένεια, μικρό παιδί και σαφώς μικρότερη ανακολουθία μεταξύ καλλιτεχνικών στόχων και έργων από ό,τι ο Άγγλος. Μέχρι που έρχεται κι αυτός σε επαφή με το έρεβος των προσωπικών αδιεξόδων που φαντάζουν ικανά να σκιάσουν ό,τι έχει κτίσει και να του αφαιρέσουν την παιδικότητα από το βλέμμα, και πρέπει να βρει τον δικό του δρόμο συναισθηματικής ενηλικίωσης.

Ο Michael Winterbottom μοιάζει να έχει εύκολη δουλειά στη σκηνοθετική καρέκλα. Δεσπόζει η θελκτική κι ολοζώντανη φωτογραφία της πανέμορφης γειτονικής χώρας, που τοποθετεί τον θεατή δίπλα στους κολασμένα τυχερούς ταξιδευτές, ενώ για μία ακόμα φορά εξέχουσα θέση κατέχει η μουσική επένδυση, με τη δύσμοιρη Alanis Morissette να πέφτει θύμα των κωμικών φωστήρων, ακολουθώντας την πορεία των ABBA στο πρώτο μέρος, και την εξαγνιστική μελωδία του Richard Strauss που επαναλαμβάνεται να φωτίζει την εσωστρέφεια των πρωταγωνιστών. Αξιέπαινος πάντως ο βρετανός σκηνοθέτης για την επιλογή του να αφήσει ευρύτατο πεδίο κίνησης στου πρωταγωνιστές του, απελευθερώνοντας όλες τις δυναμικές που κρύβει η κοινή τους πορεία με τρόπο φυσικό κι ανεπιτήδευτο, φέρνοντας τον θεατή σε θέση κατ` ουσίαν αυτόπτη μάρτυρα των εξορμήσεών τους.

Το «Ταξίδι στην Ιταλία» είναι μια τρυφερή ωδή στην αιώνια ανδρική εφηβεία που αντιπροσωπεύουν οι φλεγματικοί βρετανοί ταξιδευτές, μέσα από τη ρομαντική ευθυνοφοβία τους και τη συνεχή αναζήτηση συναισθηματικών άλλοθι προς αντιμετώπιση της ανασφάλειάς τους. Χάρη στη φυσικότητά του, αποτελεί μια ευκαιρία για κάθε θεατή να αγκαλιάσει τις εμμονές και τους φόβους του μέσα από την ταύτιση με τους προβληματισμούς των δύο πρωταγωνιστών. Βγαίνοντας κανείς από τη σκοτεινή αίθουσα, αισθάνεται λιγότερο μόνος και αισθητά απενοχοποιημένος, σαν να ανήκει σε ένα ευρύτερο σύνολο που απαρτίζεται από όλους εκείνους οι οποίοι, όπως κι ο ίδιος, αδυνατούν να δώσουν απαντήσεις στον εαυτό τους για το αν τα `χουν καταφέρει και αναζητούν με πάθος ένα modus-vivendi ανάμεσα σε απογοητεύσεις κι αδιέξοδα της ενηλικίωσης. Ένα πραγματικά όμορφο φιλμ, που συνιστά μια γλυκόηχη παραφωνία στο σκληρό σινεμά του Michael Winterbottom.

Βαθμολογία: