Μαθήματα Πιάνου
- The Piano
- 1993
- Νέα Ζηλανδία
- Αγγλικά, Μαορί
- Αισθηματική, Δραματική, Εποχής, Ερωτική, Μουσική
- 15 Οκτωβρίου 1993
Νέα Ζηλανδία, 19ος αιώνα. Η Έιντα είναι μια μουγκή Σκοτσέζα που ταξιδεύει μαζί με τη μικρή της κόρη σε απόμερο χωριό, με σκοπό να παντρευτεί τον Στιούαρτ. Η Έιντα επειδή δεν μπορεί να αποχωρισθεί το αγαπημένο της πιάνο, θα το πάρει μαζί της, ακόμα κι αν είναι τόσο δύσκολη η μεταφορά του. Ερχόμενη στη νήσο, το όργανο θα καταλήξει στην ιδιοκτησία του Μπέινς, υπάλληλου του Στιούαρτ, και ο οποίος θα θελήσει μαθήματα από εκείνην.
Σκηνοθεσία:
Jane Campion
Κύριοι Ρόλοι:
Holly Hunter … Ada McGrath
Harvey Keitel … George Baines
Sam Neill … Alisdair Stewart
Anna Paquin … Flora McGrath
Kerry Walker … θεία Morag
Genevieve Lemon … Nessie
Tungia Baker … Hira
Ian Mune … αιδεσιμότατος
Cliff Curtis … Mana
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Jane Campion
Παραγωγή: Jan Chapman
Μουσική: Michael Nyman
Φωτογραφία: Stuart Dryburgh
Μοντάζ: Veronika Jenet
Σκηνικά: Andrew McAlpine
Κοστούμια: Janet Patterson
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Πολύ θετική.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: The Piano
- Ελληνικός Τίτλος: Μαθήματα Πιάνου
Κύριες Διακρίσεις
- Όσκαρ πρώτου γυναικείου ρόλου (Holly Hunter), δεύτερου γυναικείου ρόλου (Anna Paquin) και αυθεντικού σεναρίου. Υποψήφιο για καλύτερη ταινία, σκηνοθεσία, φωτογραφία, μοντάζ και κοστούμια.
- Χρυσή Σφαίρα πρώτου γυναικείου ρόλου (Holly Hunter) σε δράμα. Υποψήφιο για καλύτερη ταινία (δράμα), σκηνοθεσία, δεύτερο γυναικείο ρόλο (Anna Paquin), σενάριο και μουσική.
- Βραβείο Bafta πρώτου γυναικείου ρόλου (Holly Hunter), σκηνικών και κοστουμιών. Υποψήφιο για καλύτερη ταινία, σκηνοθεσία, σενάριο, μουσική, φωτογραφία, μοντάζ και ήχο.
- Καλύτερη ταινία και 10 ακόμα βραβεία στα εθνικά βραβεία της Αυστραλίας.
- Χρυσός Φοίνικας και βραβείο γυναικείας ερμηνείας (Holly Hunter) στο φεστιβάλ Κανών.
- Βραβείο ξενόγλωσσης ταινίας στα Cesar.
Παραλειπόμενα
- Πρώτη επιλογή της σκηνοθέτιδας για τον κύριο ρόλο ήταν η Sigourney Weaver, αλλά εκείνη την περίοδο η διάσημη ηθοποιός έκανε διάλειμμα στην καριέρα της. Έπειτα υποψηφία ήταν η Jennifer Jason Leigh αλλά είχε υποχρεώσεις με άλλη ταινία, ενώ η Isabelle Huppert συναντήθηκε με την Campion αλλά έπειτα δήλωσε μετανιωμένη που δεν πάλεψε τόσο για τον ρόλο. Anjelica Huston, Juliette Binoche και Madeleine Stowe ήταν στα υπόψιν.
- Για τη μικρή Φλόρα έγιναν ανοιχτές οντισιόν για κορίτσια από 9 έως 13 ετών. Η Anna Paquin ήταν η νικήτρια ανάμεσα σε 5 χιλιάδες κορίτσια.
- Αρκετοί επισήμαναν επιρροές από το The Story of a New Zealand River της Jane Mander, αλλά και τον Κυανοπώγων.
- Η Holly Hunter μαθαίνει πιάνο από τα 9 της χρόνια, και αυτή είναι που ερμηνεύει το όργανο σχεδόν σε όλη την ταινία.
- Η Anna Paquin, που κάνει εδώ ντεμπούτο, αποκάλυψε το 2009 πως είχε δει μόλις πρόσφατα την ταινία, μια και δεν της επιτρέπονταν λόγω του σεξουαλικού περιεχομένου.
- Η Jane Campion έγινε η πρώτη γυναίκα που κέρδισε Χρυσό Φοίνικα, αλλά δεν μπορούσε να τον παραλάβει η ίδια, μια κι εκείνη την εποχή γεννούσε. Ήταν και η δεύτερη γυναίκα υποψήφια για σκηνοθεσία στα Όσκαρ (μετά τη Lina Wertmuller), αλλά πρώτη με ταινία που ήταν υποψήφια και στην κύρια κατηγορία.
- Πρώτη κινηματογραφική εμφάνιση για τον Cliff Curtis.
- Λίγο πριν αυτοκτονήσει, αυτή ήταν η τελευταία ταινία που είδε ο Kurt Cobain, ο διάσημος frontman των Nirvana.
Μουσικά Παραλειπόμενα
- Το σκορ του Michael Nyman έγινε μπεστ-σέλερ, με θέματα όπως το The Heart Asks Pleasure First και το Big My Secret να μένουν κλασικά.
- Η Campion είχε αρχικά ζητήσει από τον Graeme Revell να κάνει τη μουσική, αλλά εκείνος της απάντησε ότι ήταν απλά ένας συνηθισμένος πιανίστας.
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 27/8/2012
Τρεις δίκαιες επικρατήσεις στα Όσκαρ, άλλες δύο στις Κάνες κι ένα σωρό ακόμα βραβεύσεις συνοδεύουν τη φήμη μιας μεγάλης ταινίας, που η δημιουργός της έκτοτε δεν πλησίασε καν, ποτέ. Η ταινία της Jane Campion έχει μια περίεργη μαγεία. Το σιωπηλό τού τοπίου και της ηρωίδας που σπάνε μονάχα από τις φωνές του μικρού κοριτσιού, η συνύπαρξη του ερωτικού στοιχείου με αυτήν του ήχου ενός πιάνου και η έννοια της απόγνωσης που απογειώνεται στο τραγικό φινάλε κάνουν το έργο μοναδικό. Η μουντή ματιά της Campion ενισχύεται από τη φοβερή φωτογραφία του Stuart Dryburgh, ενώ η ταινία κερδίζει τα μέγιστα από την ουράνια μουσική του Michael Nyman (που συμπληρώνει τη φωνή της ηρωίδας) και τις ερμηνείες. Το μόνο μείον του έργου είναι πως δεν αποφεύγει μια κάποια επιτήδευση στη θεματολογία του, ως προς το ότι όλα πηγαίνουν προς τη μαύρη τους πλευρά, κι ενώ το ερωτικό στοιχείο θα μπορούσε να αναδυθεί περισσότερο. Όπως και να ‘χει, είναι πέρα από απολαυστικό, ειδικά για όσους έχουν σινεφιλικές διαθέσεις.
Βαθμολογία: