Ο αμερικάνος διπλωμάτης Ρόμπερτ Θορν, συντετριμμένος από τον θάνατο του νεογέννητου γιου του, παίρνει τη δύσκολη απόφαση να υιοθετήσει ένα παιδί, δίχως να αποκαλύψει την αλήθεια στην ανυποψίαστη σύζυγο του και ταυτόχρονα μη γνωρίζοντας την πραγματική ταυτότητα του παιδιού, που είναι ο γιος του σατανά, ο αντίχριστος. Ο μικρός Ντέμιεν μεγαλώνοντας στο Λονδίνο θα ξεκινήσει αργά και μεθοδικά με την αρωγή των πιστών φυλάκων του το σατανικό του έργο, κάτι που ούτε καν περνά από τον νου των γονιών του που κυριολεκτικά τον λατρεύουν…

Σκηνοθεσία:

Richard Donner

Κύριοι Ρόλοι:

Gregory Peck … Robert Thorn

Lee Remick … Katherine Thorn

Harvey Stephens … Damien

David Warner … Keith Jennings

Billie Whitelaw … Κα Baylock

Patrick Troughton … πάτερ Brennan

Martin Benson … πάτερ Spiletto

Robert Rietty … ο μοναχός

Holly Palance … η νταντά

John Stride … ο ψυχίατρος

Anthony Nicholls … Δρ Becker

Leo McKern … Carl Bugenhagen

Sheila Raynor … Κα Horton

Nicholas Campbell … πεζοναύτης

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: David Seltzer

Παραγωγή: Harvey Bernhard

Μουσική: Jerry Goldsmith

Φωτογραφία: Gilbert Taylor

Μοντάζ: Stuart Baird

Σκηνικά: Carmen Dillon

Κοστούμια: Tiny Nicholls

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.

Τίτλοι

  • Αυθεντικός Τίτλος: The Omen
  • Ελληνικός Τίτλος: Η Προφητεία

Άμεσοι Σύνδεσμοι

Κύριες Διακρίσεις

  • Όσκαρ μουσικής. Υποψήφιο για τραγούδι (Ave Satani).
  • Υποψήφιο για Χρυσή Σφαίρα ερμηνευτικού ντεμπούτου (Harvey Stephens).
  • Υποψήφιο για Bafta δεύτερου γυναικείου ρόλου (Billie Whitelaw).

Παραλειπόμενα

  • Σύμφωνα με τον παραγωγό Harvey Bernhard, η ιδέα για μια ταινία με τον αντίχριστο ήρθε μέσα από συζήτηση του πάνω στη βίβλο με ένα φίλο του θρησκολόγο, τον Bob Munger, το 1973. Το έναυσμα στην ουσία δόθηκε από τον Munger, και ο Bernhard άμεσα ανέθεσε το σενάριο στον David Seltzer, που πήρε έναν χρόνο για να ολοκληρωθεί.
  • Η Warner Bros. Pictures είχε το σχέδιο διαθέσιμο, αλλά αυτό δεν προχωρούσε, μέχρι που ο Alan Ladd Jr. της 20th Century Fox το αγόρασε.
  • Seltzer και Richard Donner ήρθαν σε αντίθεση πάνω στο ποια γενική κατεύθυνση έπρεπε να έχει η ταινία. Ο Donner προτιμούσε να μένει στην ευχέρεια του θεατή να πιστέψει εάν ο μικρός Ντάμιεν είναι πράγματι γιος του σατανά ή όχι (δηλαδή θα μπορούσαν οι θάνατοι να ήταν μια σειρά απίθανων δυστυχημάτων, με ανάλογη αμφίσημη παρουσία τους), ενώ ο Seltzer επέμενε στο σενάριο του που δεν άφηνε καμία αμφιβολία περί της ταυτότητας του παιδιού. Ο Harvey Bernhard είχε τον τελικό λόγο, επιλέγοντας την οπτική του σεναριογράφου.
  • Ο Bernhard υποστήριξε ότι ο Gregory Peck ήταν η αρχική επιλογή, και πως επικοινώνησαν μαζί του μέσω του ατζέντη του ηθοποιού, που τύχαινε να είναι φίλος με τον παραγωγό. Σύμφωνα πάντα με τον ίδιο, ο Peck ανάγνωσε το σενάριο ως ένα ψυχολογικό θρίλερ και όχι τρόμου, και του άρεσε η ιδέα. Δεν συμφωνούσε όμως με τη χρήση ειδικών εφέ για τους θανάτους. Αντίθετα με αυτή την εκδοχή, το στούντιο δεν ήθελε τον Peck να ερμηνεύσει έναν φονέα παιδιού. Για τη Warner Bros. καλύτερες επιλογές ήταν αυτές των Oliver Reed (η ιδανική για το στούντιο), William Holden και Charlton Heston, που όμως ήταν αντίθετοι στην όλη ιδέα. Στα υπόψιν ήταν και οι Roy Scheider, Dick Van Dyke και Charles Bronson.
  • Πάνω από 500 παιδιά δοκιμάστηκαν για τον κρίσιμο ρόλο του Ντάμιεν. Ο Harvey Stephens που επιλέχτηκε ήταν μόλις τεσσάρων ετών στις οντισιόν, και ήταν αυτός που επιτέθηκε πιο βίαια στον σκηνοθέτη όταν εκείνος προέτρεψε τα παιδιά να το πράξουν ελεύθερα. Για την τελική του εικόνα χρειάστηκε να του ισιώσουν τα μαλλιά και να τα βάψουν μαύρα, αλλά και να του φορέσουν σκοτεινούς φακούς επαφής.
  • Η ταινία ξεκίνησε τα γυρίσματα με τον τίτλο The Birthmark (εκ γενετής σημάδι). Όταν όμως βρέθηκε το συνεργείο της παραγωγής σε ιταλική κλινική για την πρώτη σκηνή, η ταμπέλα “Filming the Birthmark” αναστάτωσε της εγκύους, που το έβλεπαν ως κακό σημάδι. Έτσι το άλλαξαν προσωρινά σε “Filming the Omen”, κάτι που έμελλε να καθιερωθεί.
  • Όταν το συνεργείο απέτυχε να βγάλει την ποθητή εικόνα στη σκηνή με του μπαμπουίνους απλά τοποθετώντας φαγητό πάνω στο αυτοκίνητο, τα μέλη του ζωολογικού κήπου πρόσθεσαν στην αγέλη το κυρίαρχο αρσενικό και το μωρό εντός του αμαξιού (πλάι σε άνθρωπο του κήπου), προκαλώντας την οργή των ζώων. Σύμφωνα με τον σκηνοθέτη, ο τρόμος της Lee Remick ήταν αυθεντικός.
  • Αναφέρεται ευρέως ότι ο Gregory Peck έχασε τον γιο του κατά τα γυρίσματα και πως το αεροπλάνο που τον επέστρεφε για την κηδεία χτυπήθηκε από κεραυνό, προσδίδοντας έτσι στην ταινία μια κατάρα, συνηθισμένη ως αναφορά για τις ταινίες τρόμου ειδικά εκείνης της περιόδου. Στην πραγματικότητα, ο γιος του διάσημου ηθοποιού αυτοκτόνησε πριν καν δεχτεί τον ρόλο, και αναφέρεται ως ένας από τους λόγους που ο Peck αποδέχτηκε να ερμηνεύσει έναν βασανισμένο πατέρα λόγω των ενοχών του. Ο κεραυνός όμως αναφέρεται και επίσημα, αν και δεν αφορά το συγκεκριμένο γεγονός. Για την ακρίβεια αναφέρονται τρεις κεραυνοί, δύο σε ξεχωριστές πτήσεις των Peck και Seltzer και ένας στη Ρώμη για τον Bernhard. Επίσης, λέγεται ότι τα ροτβάιλερ (που έγιναν της μόδας μετά την προβολή) που χρησιμοποιήθηκαν επιτέθηκαν στους εκπαιδευτές τους, ότι στο ξενοδοχείο του Donner είχε βάλει βόμβα ο ΙΡΑ και ότι παραλίγο να τον πατήσει αμάξι, αλλά και ότι ο Peck ανάβαλε μια πτήση για το Ισραήλ που κατέληξε σε πολύνεκρη τραγωδία. Και αφού όμως ολοκληρώθηκαν τα γυρίσματα, η “κατάρα” συνεχίστηκε. Μέλη του συνεργείου επιβίωσαν από μετωπική σύγκρουση με αυτοκίνητα, ενώ ο ειδικών των εφέ John Richardson τραυματίστηκε κατά τη διάρκεια του post-production!
  • Το φιλμ τόνωσε για τα καλά μια δαιμονολογία που είχε ήδη ανοίξει κινηματογραφικά με το Μωρό της Ρόζμαρι, και γέννησε εικασίες περί του αν πράγματι είχε γεννηθεί ο αντίχριστος. Γράφτηκαν απίθανα πράγματα, ενώ ο αριθμός 666 μπήκε για τα καλά στη ζωή του συνόλου του δυτικού κόσμου, που ως τότε κατά βάση τον αγνοούσε. Διόλου τυχαία, η βρετανική πρεμιέρα, που ήταν και η παγκόσμια, έγινε στις 6/6/1976.
  • Το μπάτζετ του φιλμ ήταν στα 2,8 εκατομμύρια δολάρια, αλλά η 20th Century Fox δαπάνησε ένα υπερδιπλάσιο επιπλέον ποσό καθαρά για την προώθηση. Κανέναν βέβαια δεν ενόχλησε αυτό, αφού οι εισπράξεις έφτασαν στα 60,9 εκατομμύρια δολάρια, με την ταινία να έρχεται 5η ανάμεσα στις εμπορικότερες του έτους. Αυτό γέννησε ένα franchise που ξεκίνησε με την ταινία να γίνεται τετραλογία (αν και ουσιαστικά ήταν τριλογία, με μία επιπλέον ταινία με άλλους χαρακτήρες) και να ανανεώνεται μέσα στα χρόνια. Πέρα από το κινηματογραφικό ριμέικ του 2006 και το πρίκουελ του 2024, είχαμε μια αποτυχημένη απόπειρα για τηλεοπτική σειρά το 2005 (γυρίστηκε μόνο ο πιλότος) και μια επιτυχημένη το 2016 (με τίτλο Damien).

Μουσικά Παραλειπόμενα

  • Ο Jerry Goldsmith είχε ήδη χάσει αρκετές φορές το Όσκαρ, και βρέθηκε στην απονομή με το ζόρι καπνίζοντας ανά δύο τα τσιγάρα. Όπως του είχε υποσχεθεί ο Donner που τον έπεισε να παραβρεθεί, πράγματι κέρδισε, και αυτή ήταν η μοναδική του φορά που πήρε ένα Όσκαρ.
  • Το Ave Satani παραμένει ως σήμερα η μοναδική περίπτωση υποψήφιου για Όσκαρ τραγουδιού από καθαρή ταινία τρόμου, αλλά και με λατινικούς στίχους (αν κι εν μέρει “ανορθόγραφους”). Βασισμένο σε γρηγοριανούς ψαλμούς, στην ουσία είναι ένας ύμνος στον σατανά και είναι λογικό να προξένησε απορία η επιλογή του από την ακαδημία.

Γκαλερι φωτογραφιων

28 φωτογραφίες

Μοιραστειτε ενα σχολιο

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *