Ταξίδι στο Darjeeling

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής

Έκδοση Κειμένου: 1/2/2008

Το 1998 μας συστήθηκε με τον καλύτερο τρόπο, αλλάζοντας τα στάνταρ στη νεανική κωμωδία με το Rushmore ο Αρχάριος. Το 2001 μας παρουσίασε το ξεχωριστό του ύφος και ανέβασε την κωμωδία σε νέα επίπεδα, με το Οικογένεια Τενενμπάουμ. Το 2004 επέμεινε στα γνωστά του μοτίβα και χωρίς να εκπλήξει κατάφερε να μας κρατήσει δίπλα του, με το Υδάτινες Ιστορίες. Φέτος θα πράξει για τρίτη συνεχή φορά το ίδιο πράγμα, αποδεικνύοντας ότι η επανάληψη δεν είναι πάντα μήτηρ μαθήσεως…

Αναλύοντας το Danjeeling θα μπορούσαμε να σας κάνουμε ολόκληρο γραφικό πινακάκι! Η αλήθεια είναι πως η ταινία μπαίνει πολύ δυναμικά για περίπου 20 λεπτά, αν και για την ακρίβεια στα πρώτα 13 δεν έχει καν αρχίσει. Ο λόγος είναι πως βλέπουμε το αυτόνομο μικρού μήκους φιλμάκι Hotel Chevalier, που βέβαια δεν είναι άσχετο από την υπόλοιπη ταινία. Είναι μια μίνι παρωδία της Νουβέλ Βαγκ, ή αν προτιμάτε, ένα μικρό ανέκδοτο επηρεασμένο από αυτήν. Πέφτουν οι τίτλοι του Chevalier και μπαίνει φουριόζος στο πλάνο ο Bill Murray (φετίχ ηθοποιός για τον Anderson) τρέχοντας να προλάβει το τρένο. Όχι, ο Murray δεν παίζει στη ταινία, αφού απλά… χάνει το τρένο!

Για περισσότερο από μία ώρα μετά, έχουμε τον κλασικό πλέον Anderson με το ύφος που τον έκανε αναγνωρίσιμο. Ψυχρά πρόσωπα σε αστείες καταστάσεις, ατάκες από το πουθενά, παύσεις, και μια τρέλα να κείται στον αέρα. Βέβαια το στυλ του σκηνοθέτη είναι τόσο προσωπικό, που είτε το αγαπάς είτε το μισείς. Μπορεί κάποιος να γελάει κάθε μισό λεπτό, κάνοντας τον ακριβώς διπλανό του απλά να απορεί. Δηλώνοντας όμως φαν του Anderson (και κάθε δημιουργού που πληροί τον όρο δημιουργός), παραδέχομαι πως διασκέδαζα τις περιπέτειες των τριών αδελφών στην Ινδία, ως το σημείο μηδέν. Από αυτό το σημείο, που εύκολα θα αναγνωρίσετε, η κωμωδία πέφτει στο ναδίρ, και παρότι είναι φανερή η προσπάθεια για το αντίθετο, δεν συνέρχεται ως το τέλος της ταινίας. Μια βουτιά που στοιχίζει κάθε καλή εντύπωση σού έχει διαμορφωθεί ως τότε.

Η τριάδα των πρωταγωνιστών είναι απολαυστική και έχει την απαραίτητη χημεία που η ταινία δείχνει να έχει απόλυτη ανάγκη. Οι Owen Wilson, Adrien Brody, Jason Schwartzman αφομοιώνονται στις διαταγές του Anderson, και ενώ τυγχάνουν πολύ καλής ανάπτυξης χαρακτήρων, καταλήγεις να μην έχεις καταλάβει αν είναι σοβαροί άνθρωποι ή μισότρελοι.

Είναι γενικότερα αξιοθαύμαστο που στην εποχή μας υπάρχουν ακόμα σκηνοθέτες, σαν τον Wes Anderson, που επιμένουν σε έναν απόλυτα προσωπικό τρόπο γραφής. Όμως, το σινεμά του Anderson μοιάζει εδώ και δύο ταινίες να περπατάει πάνω σε επικίνδυνες ράγες, όσον αφορά την επανάληψη αλλά και το γεγονός ότι δεν παρουσιάζει σημάδια ανανέωσης από ταινία σε ταινία πέρα από το ντεκόρ. Επιμέρους, όσο κι αν διασκεδάσαμε για κάτι περισσότερο από μία ώρα, η οριστική βουτιά που ανεξήγητα κάνει η ταινία χαλάει την τελική εικόνα, που ως τότε θα μπορούσαμε να τη θεωρήσουμε καλή. Μια εικόνα βέβαια, στην οποία έχει απόλυτη σημασία το πόσο εύκολα μπορεί κάποιος να συντονιστεί με το ύφος του σκηνοθέτη, κάτι που θα γνωρίζετε και από το σινεμά του Woody Allen ή κυρίως του Jacques Tati. Απολαυστική η τριάδα των πρωταγωνιστών, χαριτωμένες οι δεύτερες προσθήκες (ειδικά του αυστηρού Ινδού στο τρένο) και πολύ ωραίο το κλίμα που προσφέρει η Ινδία.

Δείτε το μονάχα αν είδατε κάποια από τις προηγούμενες ταινίες του Anderson και σας άρεσε/συντονιστήκατε ή αν, στην τελική, θέλετε να ανακαλύπτετε κάθε τάση που έχει να προσφέρει ο σύγχρονος κινηματογράφος.

Βαθμολογία: