
Το Κορίτσι από τη Δανία
- The Danish Girl
- 2015
- Μ. Βρετανία
- Αγγλικά, Γαλλικά, Γερμανικά
- Αισθηματική, Βιογραφία, Δραματική, Εποχής, Ερωτική, Ιστορική
- 28 Ιανουαρίου 2016
Η ιστορία τοποθετείται στην δεκαετία του 1920 στην Κοπεγχάγη, και ακολουθεί τον γεννημένο στη Δανία καλλιτέχνη Άιναρ Βέγκενερ, ο οποίος όταν πόζαρε για χατίρι της ζωγράφου συζύγου του, Γκέρντα, με γυναικεία ρούχα, ένιωσε να τον κατακλύζει μια πρωτοφανή επιθυμία. Σταδιακά άρχισε να νιώθει την ανάγκη αλλαγής φύλου, θέτοντας στη γυναίκα του το ερώτημα: «Τι κάνεις όταν κάποιος που αγαπάς θέλει να αλλάξει;» Μετά από μια σειρά πειραματικών για την εποχή χειρουργικών επεμβάσεων, ο Άιναρ Βέγκενερ κατάφερε να κάνει την επιθυμία του πραγματικότητα, αλλάζοντας και το όνομα του σε Λίλι Έλμπε.
Σκηνοθεσία:
Tom Hooper
Κύριοι Ρόλοι:
Eddie Redmayne … Einar Wegener/Lili Elbe
Alicia Vikander … Gerda Wegener
Matthias Schoenaerts … Hans Axgil
Ben Whishaw … Henrik Sandahl
Amber Heard … Ulla Paulson
Sebastian Koch … Δρ Kurt Warnekros
Pip Torrens … Δρ Jens Hexler
Nicholas Woodeson … Δρ Buson
Emerald Fennell … Elsa
Adrian Schiller … Rasmussen
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Lucinda Coxon
Παραγωγή: Tim Bevan, Eric Fellner, Anne Harrison, Tom Hooper, Gail Mutrux
Μουσική: Alexandre Desplat
Φωτογραφία: Danny Cohen
Μοντάζ: Melanie Oliver
Σκηνικά: Eve Stewart
Κοστούμια: Paco Delgado
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: The Danish Girl
- Ελληνικός Τίτλος: Το Κορίτσι από τη Δανία
Σεναριακή Πηγή
- Μυθιστόρημα: The Danish Girl του David Ebershoff.
Κύριες Διακρίσεις
- Όσκαρ δεύτερου γυναικείου ρόλου (Alicia Vikander). Υποψήφιο για πρώτο αντρικό (Eddie Redmayne), σκηνικά και κοστούμια.
- Υποψήφιο για Χρυσή Σφαίρα μουσικής, πρώτου αντρικού (Eddie Redmayne) για δράμα, και πρώτου γυναικείου ρόλου (Alicia Vikander) για δράμα.
- Υποψήφιο για Bafta καλύτερης βρετανικής ταινίας, κοστουμιών, μακιγιάζ/κομμώσεων, πρώτου αντρικού (Eddie Redmayne) και πρώτου γυναικείου ρόλου (Alicia Vikander).
- Συμμετοχή στο διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ Βενετίας. Queer Λέοντας.
Παραλειπόμενα
- Τον Σεπτέμβριο του 2009, ο Tomas Alfredson αποκάλυψε ότι θα σκηνοθετήσει την ταινία. Τον Ιανουάριο του 2010, εμφανίστηκε στην ίδια θέση ο Lasse Hallstrom. Την ίδια περίοδο, η Charlize Theron ήταν έτοιμη να παίξει την Γκέρντα, ώσπου αντικαταστάθηκε από την Gwyneth Paltrow. Όταν κι αυτή αποχώρησε, ακούστηκαν τα ονόματα της Uma Thurman και της Marion Cotillard, όσο κι αργότερα της Rachel Weisz. Οι καθυστερήσεις ήταν απανωτές, μέχρι που έφυγε και ο Hallstrom το 2010.
- Η Nicole Kidman επιθυμούσε παθιασμένα να ανακατευτεί με την ταινία. Ήθελε να ερμηνεύσει τον κεντρικό διπλό ρόλο και να συμπεριληφθεί στην παραγωγή, αλλά κι όταν χήρεψε η καρέκλα της σκηνοθεσίας, έθεσε τον εαυτό της διαθέσιμο και για αυτή τη θέση. Όταν ο Tom Hooper ανάλαβε τα ηνία της ταινίας, επέλεξε τον Eddie Redmayne.
- Αναφέρεται σε αληθινά πρόσωπα, αλλά ως επί το πλείστον όχι αληθινά γεγονότα, κάτι που συνάντησε επικρίσεις.
- Ενώ τα γυρίσματα έγιναν σε 5 χώρες (Δανία, Βέλγιο, Μεγάλη Βρετανία, Νορβηγία, Γερμανία), είχαν ολοκληρωθεί μέσα σε 44 ημέρες.
- Το μοντάζ ολοκληρώθηκε μόλις μία εβδομάδα πριν την πρεμιέρα στο φεστιβάλ Βενετίας. Σε αυτό κόπηκαν 2 σκηνές με την Amber Heard, ώστε η διάρκεια να πέσει στις 2 ώρες.
- Αρκετοί έκριναν αυστηρά την τοποθέτηση της Alicia Vikander στην κατηγορία του Όσκαρ δεύτερου γυναικείου ρόλου, κι ενώ εμφανίζεται στο 50% του φιλμικού χρόνου. Αυτό ήταν μια επιλογή της Focus Features, ώστε να αποφύγει τον ανταγωνισμό στην κατηγορία του πρώτου ρόλου, κάτι που απέδωσε. Αντίθετα, τόσο οι Χρυσές Σφαίρες όσο και τα Bafta δεν αποδέχτηκαν κάτι παρόμοιο, τοποθετώντας τη στην κατηγορία του πρώτου γυναικείου ρόλου.
- Κατηγορώντας την ταινία για “ανηθικότητα”, Κατάρ, ΗΑΕ, Ομάν, Μπαχρέιν, Ιορδανία, Κουβέιτ και Μαλαισία απαγόρευσαν την προβολή της στα εδάφη τους.
- Με μπάτζετ 15 εκατομμύρια δολάρια, η ταινία κατάφερε να εισπράξει 64,2, κι ενώ στις ΗΠΑ χαρακτηρίστηκε ως R.
Κριτικός: Χάρης Καλογερόπουλος
Έκδοση Κειμένου: 30/12/2015
Μυθοπλαστική διασκευή της αληθινής ιστορίας του Άιναρ Βέγκενερ, που, αρχές του 20ου αιώνα (στον μεσοπόλεμο), μεταμορφώθηκε σε γυναίκα με το όνομα Λίλι Έλμπε, με μια σειρά από τις πρώτες εγχειρήσεις αλλαγής φύλου στην ιστορία. Ζώντας αρχικά με τη σύζυγό του, Γκέρντα Βέγκενερ -κι οι δυο ζωγράφοι και μποέμ-, εξελίχθηκαν σε ένα ιδιότυπο ζευγάρι φιλενάδων. Η αρχή έγινε όταν μια μέρα η Γκέρντα, ελλείψει γυναικείου μοντέλου, χρειάστηκε τον Άιναρ να του ποζάρει με καλσόν.
Τα κινηματογραφικά και τηλεοπτικά δράματα που αναφέρονται στην κρίση ταυτότητας φύλου είναι ντουζίνες στην ιστορία, αρχής γενομένης ίσως από το Glen or Glenda (1953) του Εντ Γουντ. Προσωπικά, θεωρώ ότι τα δυο καλύτερα, ως δράματα χαρακτήρων, είναι τα τηλεοπτικά Second Serve (1986) με τη Βανέσα Ρεντγκρέιβ και Normal (2003) με τους Τομ Γουίλκινσον και Τζέσικα Λανγκ. Γενικότερα, αν και τέτοια φιλμ γυρίζονται πάντα, νομίζω ότι αποτελούσαν καυτό θέμα στις δεκαετίες 1970-1980. Ήταν ένα θέμα, δοσμένο είτε ως δράμα είτε ως κομεντί, που από μόνο του εμψύχωνε το φιλμ και αιχμαλώτιζε το ενδιαφέρον του θεατή. Σήμερα, ζητάμε κάτι παραπάνω, μία ακόμα διάσταση, προφανώς κοινωνική. Στην παρούσα ταινία, θα μπορούσε να είναι η μποέμικη ζωή εκείνης της εποχής του αρ-ντεκό, των καλλιτεχνικών σαλονιών, των καμπαρέ σε Γαλλία- Ιταλία. Π.χ. η διφορούμενη φιγούρα της Λίλι στους πίνακες της Γκέρντα που μαγνήτιζε τους κοσμικούς και φιλότεχνους, απηχούσε την ελεύθερη ζωή που είχε φέρει η Δημοκρατία της Βαιμάρης, ενώ ο κος Φρόιντ είχε επίσης φέρει τα πάνω κάτω με τις ιδέες περί σεξουαλικότητας, κι ενώ η Βιρτζίνια Γουλφ, από τον σεξουαλικά φιλελεύθερο κύκλο του Μπλούμσμπερι, έγραφε τον Ορλάντο. Όμως, ο Τομ Χούπερ (Ο Λόγος του Βασιλιά, Οι Άθλιοι) κρατάει την περιρρέουσα ατμόσφαιρα ως απλό φόντο για την καλλιτεχνική παραγωγή, για το στυλιζάρισμα, και εστιάζει στους δυο χαρακτήρες που οι δυο ηθοποιοί αποδίδουν όσο τους επιτρέπεται. Η επιλογή του Έντι Ρεντμέιν (Η Θεωρία των Πάντων) στον ρόλο του Άιναρ/Λίλι ήταν εύλογη. Το φιζίκ του ηθοποιού είναι κατάλληλο για σύγχυση φύλων, όχι μόνο για τη λεπτότητα των χαρακτηριστικών, αλλά και λόγω μιας έκφρασης που διαθέτει. Κάτι σαν ένα διαρκές σάστισμα μπροστά σε κάθε αποκάλυψη πραγμάτων της ζωής. Το είχαμε δει και στο Επτά Μέρες με τη Μέριλιν. Η Αλίσια Βικάντερ (Από Μηχανής), πάλι, κρατάει έναν πιο δύσκολο ρόλο, της γυναίκας που καλείται να δεχτεί την απώλεια του συντρόφου, την απαξίωση της ως αντικείμενου του πόθου, την ανάγκη του Άιναρ να τον στηρίξει σε όλη αυτή την περιπέτεια της σταδιακής αλλαγής, ενώ υπάρχει και η -ανεκμετάλλευτη από το σενάριο- συνενοχή, ότι από τα πορτραίτα της Γκρέτα με μοντέλο τη Λίλι, προκύπτει επιτυχία και χρήμα. Το σενάριο, προς χάρη του -διακριτικού- μελοδράματος, προβάλλει μια εικόνα της Λίλι ως σχετικά σοβαρής και διαρκώς αγχωμένης (πίσω από τα χαμόγελα), ενώ είναι γνωστό ότι ήταν επιπόλαια φιλάρεσκη με μια ελαφρότητα στα σαλόνια, κι ενώ (το σενάριο πάντα) αλλάζει και την ιστορία δείχνοντας την Γκέρντα να παραστέκεται στη Λίλι μέχρι τέλους, πράγμα που δεν συνέβη.
Εντέλει, έχουμε ένα λουστραρισμένο δράμα σύγχρονης «σοβαρής» χολιγουντιανής διάθεσης, που προσπαθεί να αντλήσει το ζουμί από έναν Έντι Ρεντμέιν που ο Χούπερ διαρκώς τον βάζει να ποζάρει εκφράσεις θηλυκότητας (στον καθρέφτη, στον φακό, στην ίδια του τη φαντασία), πότε ανασφαλής και πότε σίγουρος για την προσπάθεια του. Αυτό, με έναν αργό ρυθμό ψυχοδράματος που δεν συνάδει με την κατά βάθος ισχνή δραματουργία του φιλμ.
Βαθμολογία: