Spiral: Ο Θρύλος του Saw

Κριτικός: Νίκος Ρέντζος

Έκδοση Κειμένου: 8/6/2021

Ο Τζίγκσοου μπορεί να μην υπάρχει πια, αλλά ένας μιμητής του φαίνεται να έχει αναλάβει δουλειά. Με σήμα το σπιράλ και στόχο διεφθαρμένους αστυνομικούς, ο νέος αυτός εγκληματίας βαδίζει στα χνάρια του Τζίγκσοου, δημιουργώντας περίτεχνες παγίδες για τα θύματά του και αφήνοντας γρίφους στο κατώφλι της αστυνομίας. Ο άνθρωπος που αναλαμβάνει την υπόθεση είναι ο ντετέκτιβ Ζικ Μπανκς, γιος του συνταξιούχου πρώην αστυνομικού διοικητή Μάρκους Μπανκς, μαζί με το νεαρό συνάδελφό του, Γουίλιαμ Σενκ. Ο Ζικ είναι ένας έντιμος αστυνομικός που στο παρελθόν κατέδωσε συνάδελφο του, όταν αυτός δολοφόνησε εν ψυχρώ μάρτυρα που θα κατέθετε για μια πράξη αστυνομικής βίας. Η σχέση με τους συναδέλφους του δεν είναι ιδιαιτέρως θερμή, και βρίσκει πολλά εμπόδια στην προσπάθεια να κατευθύνει την έρευνα. Ακόμα πιο δύσκολη γίνεται η δουλειά του όταν φαίνεται πια να υπάρχει κάποια άμεση σχέση μεταξύ του ίδιου, του δολοφόνου και του πατέρα του.

Νέο κεφάλαιο στη σειρά ταινιών Saw που προσπαθεί να ανανεωθεί, και κάνει αυτή την προσπάθεια βασισμένη στην ιδέα του Κρις Ροκ, που βασίζεται με τη σειρά της στην ύπαρξη ενός νέου προσώπου αντί του Τζίγκσοου, που μας απασχόλησε στις προηγούμενες οκτώ ταινίες. Η ιδέα είναι καλή και ο Ροκ φαίνεται ότι θέλει να το στηρίξει. Ακολουθούν όμως πολλά “αλλά”…

Ένας μιμητής του Τζίγκσοου μάς οδηγεί αυτόματα σε μια παρόμοια ταινία με τις προηγούμενες, με τη λογική τού ότι ξανά έχουμε κάποιον που παγιδεύει ανθρώπους σε ιδιαίτερα βάναυσες παγίδες, προτρέποντας τα θύματα να θυσιάσουν κάτι για να ζήσουν, ανάλογα με το τι θεωρεί ο κυνηγός τους ότι έχουν διαπράξει στο παρελθόν τους. Το νέο στοιχείο εδώ είναι ότι τα θύματα είναι μόνο αστυνομικοί, που είτε έχουν κατηγορηθεί για διαφθορά είτε έχουν καλύψει διαφθορά. Έτσι λοιπόν άλλος θα πρέπει να χάσει τα δάχτυλά του, γιατί έχει πυροβολήσει εναντίον άοπλου, άλλος τη γλώσσα του, γιατί ψευδομαρτύρησε αρκετές φορές. Αυτό είναι ένα στοιχείο που όμως δεν αρκεί για την ανανέωση που επιθυμούν οι εμπλεκόμενοι στη σειρά.

Υπάρχει επίσης μια αίσθηση στον χρωματικό καμβά, στη φωτογραφία της ταινίας, δημιουργίας ατμόσφαιρας Seven, σε συνδυασμό πάντα με τα εγκλήματα που εξιχνιάζει το δίδυμο των αστυνομικών. Θέλουν να εμφανίσουν κάτι που παραπέμπει περισσότερο σε αστυνομικό θρίλερ, επιστρέφοντας τρόπον τινά στη λογική της πρώτης ταινίας της σειράς, χρησιμοποιώντας όμως υπερβολικά τα φλάσμπακ και εξηγώντας εξίσου υπερβολικά συχνά καταστάσεις, γεγονότα και στοιχεία, δίνοντας εντελώς μασημένη τροφή γύρω από το αστυνομικό μυστήριο.

Σκηνοθέτης της ταινίας είναι ο Nτάρεν Λιν Μπόουσμαν, ο οποίος επανέρχεται στη σειρά μετά τα μέρη δύο, τρία και τέσσερα. Δεν κάνει καθόλου καλή δουλειά με τους ηθοποιούς, και παρότι στο “φαίνεσθαι” προσπαθεί, στην ουσία αποτυγχάνει. Ούτε ουσιαστική ανανέωση έχουμε, ούτε κάτι πολύ ουσιαστικά διαφορετικό σε σχέση με προηγούμενες ταινίες. Απλώς έχουμε πιο γνωστούς ηθοποιούς και ένα ίσως καλύτερο επίπεδο παραγωγής. Αν κάτι σώζει την ταινία από το απόλυτο “βούλιαγμα”, είναι κυρίως το ότι υπάρχει μια γρήγορη ροή και δεν αφήνει πολύ χρόνο στον θεατή να σκεφτεί παραπάνω και λίγο πιο αναλυτικά, και μάλλον καλά κάνει γιατί αλλιώς τα πράγματα θα ήταν χειρότερα.

Απ’ την άλλη, οι φανατικοί φίλοι της σειράς θα δουν αυτά που περιμένουν. Θα δουν κάποιες έξυπνα στημένες παγίδες (σχετικό κι αυτό βέβαια καθώς στις περισσότερες βλέπεις τρόπους να ξεφύγεις πιο εύκολα) και αρκετό gore. Υπάρχουν και ο Κρις Ροκ με τον Σάμιουελ Τζάκσον στην όχι και πολύ καλή επιλογή γιου και πατέρα, αλλά είναι δύο αναγνωρίσιμα πρόσωπα που θα τραβήξουν κόσμο στην ταινία, οπότε από πλευράς διαφήμισης λειτουργούν υπέρ. Το τελικό αποτέλεσμα δυστυχώς δεν επωφελείται ούτε από την παρουσία αυτών των δύο. Συνέχεια ωστόσο θα έχουμε, αφού το φινάλε αφήνει ανοιχτούς λογαριασμούς.

Βαθμολογία: