Νυχτερινός Ανταποκριτής

Κριτικός: Χάρης Καλογερόπουλος

Έκδοση Κειμένου: 16/12/2014

Ο Λούις Μπλουμ, ένας τυχάρπαστος κλεφτράκος, ψάχνει με πείσμα, θάρρος και θράσος να βρει δουλειά, να μπει σε κόλπα, οτιδήποτε προκειμένου να πιάσει την καλή. Ένα βράδυ, πέφτοντας πάνω σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα, βλέπει το πώς ο φωτορεπόρτερ τραβάει πλάνα κι ύστερα διαπραγματεύεται στο κινητό για την τιμή με ένα κανάλι. Ο Μπλουμ έχει ανακαλύψει τον δρόμο για το μέλλον του. Σύντομα, με ένα αυτοκίνητο, μία κάμερα κι ένα ράδιο αστυνομικών συχνοτήτων, θα κυνηγήσει λυσσαλέα ό,τι πιο βίαιο συμβαίνει στο Λος Άντζελες, παραβιάζοντας τους νόμους, ενώ θα πιέσει την αρχισυντάκτρια καναλιού να γίνουν ζευγάρι σε όλα.

Μετά τον πιο πεπειραμένο ως σεναριογράφο-σκηνοθέτη αδελφό του, Τόνι, ο Νταν Γκιλρόι κάνει ένα εντυπωσιακό ντεμπούτο σκηνοθετώντας και γράφοντας μια έξυπνη σάτιρα με τη μορφή δραματικού θρίλερ. Φυσικά, ο κανιβαλισμός και η μαστροπεία των μίντια που ταΐζουν το κοινό με τραγωδία και αίμα, είναι ένα θέμα γνωστό στο σινεμά, από την εποχή του «Τελευταίου Ατού» μέχρι τα «Το Δίκτυο», «Μπομπ Ρόμπερτς», «Mad City», «Ο Πρόεδρος, ένα Ροζ Σκάνδαλο κι ένας Πόλεμος». Μια ακόμη καταγγελία θα ήταν ένας κουραστικός πλεονασμός. Οπότε, ο Γκιλρόι μεταθέτει το δραματουργικό βάρος στον ήρωά του. Χτικιάρης, με γελοίο μαλλί (ένας μεταμορφωμένος Τζέικ Τζίλενχααλ) και μάτια γουρλωμένα, πεινασμένα για επιτυχία, μοναχικός, κοινωνιοπαθής, αντιλαμβάνεται τον κόσμο μέσα από τη γλώσσα του καπιταλισμού χωρίς τα κοινωνικά προσχήματα που τον νομιμοποιούν. Ή, καλύτερα, τα ξέρει ως τυφλοσούρτη, «λυσάρι», και τα χρησιμοποιεί όταν χρειάζεται, χωρίς όμως να τα αισθάνεται, όπως ένας αυτιστικός υψηλής λειτουργικότητας. Αυτό είναι κάτι που το επισημάνει κάποια στιγμή ο νεαρός απόκληρος που ο Μπλουμ έχει προσλάβει ως βοηθό για πενταροδεκάρες. Του λέει, καθώς τον βλέπει να δρα τόσο αδίστακτα και να φέρεται τόσο υποτιμητικά στον ίδιο: «δεν καταλαβαίνεις τους ανθρώπους». Αναλόγως, και η αρχισυντάκτρια του καναλιού, αδίστακτη και η ίδια αλλά «λογική», δυσκολεύεται να καταλάβει πού βρίσκει το θράσος, αυτός ο μέχρι χθες ανύπαρκτος, να οργανώνει πλάνα για τους δυο τους ως πακέτο, εισάγοντας και εκβιασμό -ως έναν βαθμό, ο ρόλος του Μπλουμ παραπέμπει σε αυτό της Φέι Ντάναγουεϊ στο «Δίκτυο». Σε αυτό το επίπεδο κερδίζει το στοίχημα ο Γκιλρόι -κι όχι στο πόσο καλά καταφέρνει να κάνει υπαινικτική τη σάτιρά του. Στο ότι, δηλαδή, το καπιταλιστικό σύστημα σήμερα έχει φτάσει σε τέτοια σχιζοφρενικά όρια, ώστε ένας ελαττωματικός να λειτουργεί άψογα στα γρανάζια του, εκτοπίζοντας τους «κανονικούς». Η ίδια η αρχισυντάκτρια, όταν εκείνος προσκομίσει ένα αποκλειστικό ντοκουμέντο διεθνούς εμβέλειας, θα παραδοθεί στο δέος της επιτυχίας. Η επιτυχία είναι ο θεός.

Θα μπορούσε να έχει κανείς κάποιες μικρές αντιρρήσεις πάνω στο ύφος. Αν δηλαδή ο Γκιλρόι ισορροπεί καλά το δράμα με τη γελοιότητα, αλλά έχει έναν άσσο στο μανίκι, την ερμηνεία του Τζίλενχααλ που απορροφά τους κραδασμούς: παίρνει, πολύ σωστά, απολύτως σοβαρά τον εαυτό του μέσα στον ρόλο, από δεκαρολόγος που ξεκινά μέχρι την ώρα της μεγάλης δράσης και έως το χρίσμα του ως επιχειρηματία με κύρος. Μου θύμισε, δε, δικούς μας πολιτικούς-πιθηκάκια, που παρόλη τη γελοιότητά τους, ζουν και βασιλεύουν… Στον ρόλο της αρχισυντάκτριας η Ρενέ Ρούσο, σύζυγος του Γκιλρόι, και σε αυτόν του βοηθού, ο πακιστανικής καταγωγής άγγλος Ριζ Άχμεντ που συμμετείχε στη σουρεαλιστική «τζιχαντιστική» σάτιρα «Four Lions» (2010).

Βαθμολογία: