Ο Μάικ βρίσκεται τρία χρόνια μετά αφότου εγκατέλειψε την καριέρα του στρίπερ, κι ενώ βρίσκονταν στο απόγειο της. Μόνο που αυτή τη φορά, οι υπόλοιποι «Βασιλιάδες» έχουν αποφασίσει ότι έχει έρθει η ώρα να εγκαταλείψουν και εκείνοι την ενεργό δράση, αλλά με στυλ: κάνοντας μια τελευταία παράσταση στο Μίρτλ Μπιτς με επικεφαλής τον θρυλικό Μάτζικ Μάικ! Στον δρόμο για την τελευταία τους αυλαία, μεταξύ Τζάκσονβιλ και Σαβάνα, μεταξύ νέων φίλων και παλιών γνώριμων, ο Μάικ και η υπόλοιπη παρέα θα μάθουν μερικές νέες φιγούρες, αλλά και καινούργιους τρόπους για να απαλλαγούν από το παρελθόν.
Σκηνοθεσία:
Gregory Jacobs
Κύριοι Ρόλοι:
Channing Tatum … Michael ‘Magic Mike’ Lane
Matt Bomer … Ken
Joe Manganiello … Big Dick Richie
Kevin Nash … Tarzan/Ernest
Adam Rodriguez … Tito
Gabriel Iglesias … Tobias
Andie MacDowell … Nancy Davidson
Amber Heard … Zoe
Jada Pinkett Smith … Rome
Elizabeth Banks … Paris
Donald Glover … Andre
Stephen Boss … Malik
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Reid Carolin
Παραγωγή: Reid Carolin, Gregory Jacobs, Channing Tatum, Nick Wechsler
Φωτογραφία: Steven Soderbergh
Μοντάζ: Steven Soderbergh
Σκηνικά: Howard Cummings
Κοστούμια: Christopher Peterson
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Μέτρια.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Magic Mike XXL
- Ελληνικός Τίτλος: Magic Mike XXL
- Εναλλακτικός Τίτλος: Magic Mike 2 [ανεπίσημος]
Άμεσοι Σύνδεσμοι
- Magic Mike (2012)
- Magic Mike: Ο Τελευταίος του Χορός (2023)
Σεναριακή Πηγή
- Σενάριο (χαρακτήρες): Magic Mike του Reid Carolin.
Παραλειπόμενα
- Ο Matthew McConaughey ήταν σε συζητήσεις για να επιστρέψει, αλλά το κασέ του είχε μεγαλώσει μετά το Όσκαρ και οι παραγωγοί αποφάσισαν να κάνουν δίχως αυτόν.
- Ο ρόλος της Jada Pinkett Smith αρχικά προορίζονταν για τον Jamie Foxx, αλλά με παρέμβαση του Tatum το φύλο του ρόλου άλλαξε.
- Η Margot Robbie απέρριψε τον ρόλο της Ζόι.
- Στενός συνεργάτης του Soderbergh, ο Gregory Jacobs ήταν ο βοηθός σκηνοθέτη στην ορίτζιναλ ταινία.
- Πρώτη φορά που ο Steven Soderbergh αναλαμβάνει τη φωτογραφία και το μοντάζ σε ταινία που δεν σκηνοθετεί ο ίδιος.
- Χωρίς να φτάσει τις εισπράξεις του πρώτου μέρους, και πάλι τα ταμεία ήταν στο συν. Με μπάτζετ 14,8 εκατομμύρια δολάρια, το φιλμ εισέπραξε 122,5.
- Από το 2021 υπήρχε ανακοίνωση για το Magic Mike’s Last Dance. Ο Soderbergh επιστρέφει στη σκηνοθετική καρέκλα, με το φιλμ να βγαίνει μέσα στο 2023.
Κριτικός: Δημήτρης Κωνσταντίνου-Hautecoeur
Έκδοση Κειμένου: 9/7/2015
Η παρέα του πρώτου «Magic Mike» ξανασυναντιέται για ένα τελευταίο σόου, με αρκετά διαφορετική κινηματογραφική κατεύθυνση αυτήν τη φορά. Αφήνοντας πίσω την πιο καλλιτεχνική σκηνοθετική ματιά του Soderberg, το «XXL» -με νέο σκηνοθέτη- προσπερνά μαζί της και τη δραματική σοβαρότητα της πρώτης ταινίας. Οι δημιουργοί στρέφονται προς έναν πιο ξεκάθαρα εμπορικό προσανατολισμό και θέτουν ως άξονά τους απροκάλυπτα τη διασκέδαση -και το οφθαλμόλουτρο. Περισσότερος χορός, περισσότερο χιούμορ, πιο χυδαίες χορογραφίες και μια εν γένει ελαφρότερη διάθεση επιχειρούν, ίσως, να επανορθώσουν για την ενδεχομένως απογοητευτική έλλειψή τους στο ορίτζιναλ.
Το φιλμ λοιπόν αποτελεί μια πράγματι διασκεδαστική και έντονα καλοκαιρινή κομεντί που θα ικανοποιήσει πλήρως το (γυναικείο κυρίως) κοινό στο οποίο απευθύνεται. Κι ενώ το γεγονός αυτό μεταφράζεται και ως ειλικρίνεια προθέσεων, δεν μπορεί κανείς να παραβλέψει πόσο δραματουργικά ισχνό αποδεικνύεται ετούτο το σίκουελ. Το στόρι δεν είναι παρά ένα απλό reunion της «παλιοπαρέας», σε ένα road movie με μοναδικό προορισμό την πραγματοποίηση του τελικού σόου. Ο Mike δεν έχει πια κανένα εσωτερικό δίλλημα και η εστίαση στους υπόλοιπους χαρακτήρες της παρέας γίνεται επιδερμικά και με κωμικούς όρους, ενώ σχεδόν κανείς εξ αυτών δεν έχει κάποια βαθύτερη ανάγκη πέρα από το να βρει… γκόμενα.
Κατά συνέπεια, με την κινηματογραφική ουσία να μην έγκειται πλέον στη μελέτη του εγκλωβισμένου πρωταγωνιστή και με τον κόσμο του ανδρικού στριπτίζ να μην λειτουργεί πια ως αφορμή αυτής, τίθεται ένα νέο ζήτημα. Δεν γίνεται εδώ καμία απόπειρα αμφισβήτησης μιας κουλτούρας ψευτιάς και ψευδο-γκλάμουρ, αηδιαστικά υποκριτικών παρουσιαστριών και λυσσασμένων γυναικείων… κοπαδιών. Ο λόγος βέβαια δεν γίνεται για την ίδια την κουλτούρα του στριπτίζ, αλλά για αυτήν της ευρύτερης «ποπ» διασκέδασης. Ναι, εδώ το στριπτίζ φαντάζει ενταγμένο σε αυτήν, όπως άλλωστε και το ίδιο το φιλμ που σχεδόν ασπάζεται τη λογική ενός εμπορικού βίντεο-κλιπ ή μιας τηλεταινίας του MTV. Το χορευτικό φινάλε επισφραγίζει τη «βιντεοκλιπίστικη» λογική, αλλά ευτυχώς διαθέτει και κινηματογραφικό ενδιαφέρον (μια νότα ρομαντισμού αγκαλιάζεται όμορφα με τη χυδαιότητα της κινησιολογίας), επιβεβαιώνοντας ταυτόχρονα και τις ειλικρινείς προθέσεις του. Έτσι, όσοι μπορούν να συμβιβαστούν με τα παραπάνω -ή όσοι θα αρκεστούν στην ένοχη απόλαυση του όλου θεάματος- θα μείνουν αναμφίβολα ευχαριστημένοι.
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
