Magic Mike: Ο Τελευταίος του Χορός

Κριτικός: Πάρις Μνηματίδης

Έκδοση Κειμένου: 9/2/2023

Τα πρώτα λεπτά του εν λόγω σίκουελ της saga του χαρακτήρα του Magic Mike αποδεικνύονται παραπλανητικά, κάνοντας κάποιες κοινωνιολογικού τύπου παρατηρήσεις γύρω από το status του κεντρικού ήρωα που θυμίζουν ελαφρώς τη ματιά του πρώτου φιλμ. Αυτό που προκύπτει στη συνέχεια είναι αρκετά πιο ανάλαφρο και με καθαρή στόχευση τη διασκέδαση καθώς έχει ως κεντρικό άξονα ένα σενάριο που λειτουργεί ως ενήλικο δραμεντί παραμύθι τύπου «Pretty Woman». Και το τελικό αποτέλεσμα μάλλον αδικεί τον Soderbergh ως δημιουργό, ακόμη κι αν διακρίνει κανείς σε μεμονωμένα στοιχεία την υπογραφή του, έστω και καλυμμένη κάτω από πολλές νότες που συνέχεια υπενθυμίζουν πως προτεραιότητα εδώ είναι οι εισπράξεις.

Παρότι ο ήρωας του Tatum πλέον σαραντάρισε δεν παρατηρείται μια ανάλογη στροφή του γενικότερου ύφους σε πιο ώριμα μονοπάτια αναστοχασμού, κάτι που από την άλλη πλευρά βέβαια ωφελεί κάπως το σύνολο επειδή αφήνει το πεδίο ελεύθερο για αρκετό παιχνιδιάρικο χιούμορ και πνευματώδεις ατάκες που καθιστούν τη θέαση πιο ευχάριστη. Παρούσα είναι η γνώριμη αισθητική του αμερικανού σκηνοθέτη ειδικά στη φωτογραφία, με τα χαρακτηριστικά νέον χρώματά του να κυριαρχούν στην πλειοψηφία των λήψεών του, αν και στην προκειμένη περίπτωση αυτά παραπέμπουν περισσότερο σε καλογυαλισμένη διαφήμιση παρά σε μια καλλιτεχνίζουσα οπτική. Ουσιαστικά το όλο νοηματικό «ζουμί» βρίσκεται στα φεμινιστικά μηνύματα περί χειραφέτησης που περιστρέφονται γύρω από την ηρωίδα της Hayek και όχι μόνο, τα οποία είναι καλοδεχούμενα μεν, αλλά δεν προχωρούν πέρα από ένα πρώτο επίπεδο. Και σίγουρα ο Soderbergh στο συγκεκριμένο πεδίο τα έχει πάει πολύ καλύτερα στο παρελθόν, με φιλμ που διέθεταν μια πολύ πιο καλοδουλεμένα γυναικοκεντρική προσέγγιση τόσο στο ψυχολογικό κομμάτι όσο και στο πολιτικό («Έριν Μπρόκοβιτς», «Unsane»).

Από άποψη δραματουργική τα πράγματα είναι άκρως προβλέψιμα και ακολουθείται μια πολύ συγκεκριμένη φόρμουλα σε αντίθεση με την πιο «χύμα» πλοκή του πρώτου «Magic Mike». Παρελαύνουν τα περισσότερα από τα κλισέ μιας τυπικής ιστορίας στηριγμένης γύρω από το σχήμα «πάμε να ανεβάσουμε θεατρική παράσταση κόντρα σε όλα τα προγνωστικά», τα οποία κλέβουν και κινηματογραφικό χρόνο από τη σχέση ανάμεσα στο πρωταγωνιστικό ζευγάρι που αν επεξεργαζόταν καλύτερα θα παρείχε μια πιο στέρεα συναισθηματική ραχοκοκαλιά. Το κάπως βιαστικό κλείσιμο δε αφήνει μια άσχημη αίσθηση τύπου «αρπαχτής» να αιωρείται, η οποία γίνεται αντιληπτή και από άλλες πινελιές που έχουν προηγηθεί (από το πόσο εύκολα ξεπερνιούνται κάποια εμπόδια μέχρι τους προχειρογραμμένους δευτερεύοντες χαρακτήρες).

Ερμηνευτικά τόσο ο Tatum όσο και η Hayek βγάζουν μια ενεργητικότητα που τους χρεώνεται θετικά, και η χημεία μεταξύ τους είναι αρκετά ενδιαφέρουσα και σύνθετη χωρίς να ακολουθεί πάντα την πεπατημένη. Όταν όμως απαιτείται από τους ίδιους μια στροφή σε περισσότερα δραματικά μονοπάτια κάτι χάνεται, ίσως και γιατί ο χαρακτήρας της ταινίας είναι τέτοιος που δεν «σηκώνει» στον δέοντα βαθμό μια πιο σοβαρή διάσταση οπότε δεν δίνει και τα κατάλληλα πατήματα στο εν λόγω ντουέτο.

Το αφοσιωμένο κοινό της σειράς μάλλον θα μείνει ικανοποιημένο, αλλά σε γενικές γραμμές, το «Magic Mike: Ο Τελευταίος του Χορός» δεν φαντάζει ως μια μεγάλης σημασίας προσθήκη στις περιπέτειες του δημοφιλούς στρίπερ. Δεν είναι ένα προϊόν που προσβάλλει το κοινό του, δεν προσφέρει όμως και την ανανέωση ή την ικανοποιητική εκείνη κατακλείδα που ο μέσος θεατής αναμένει από το τρίτο μέρος μιας τριλογίας.

Βαθμολογία: