Η Ζωή Όπως την Ξέρουμε (2010)

ΣΥΝΟΨΗ

Η Χόλι Μπέρενσον είναι μια ανερχόμενη ιδιοκτήτρια κέιτερινγκ, ενώ ο Έρικ Μέσερ ένας πολλά υποσχόμενος σκηνοθέτης αθλητικών προγραμμάτων. Μετά από ένα καταστροφικό πρώτο ραντεβού, το μόνο πράγμα που έχουν κοινό είναι η αμοιβαία αντιπάθεια και η αγάπη για τη βαφτιστήρα τους, Σόφι. Όταν όμως γίνονται ό,τι έχει απομείνει στον κόσμο αυτό για τη μικρούλα, η Χόλι κι ο Μέσερ αναγκάζονται να αφήσουν τις διαφορές τους στην άκρη. Ισορροπώντας ανάμεσα σε επαγγελματικές φιλοδοξίες και ανταγωνιστικές επαγγελματικές υποχρεώσεις, και οι δύο θα πρέπει να βρουν κοινό έδαφος την ίδια στιγμή που θα αναγκαστούν να μοιραστούν την ίδια στέγη.

Σκηνοθεσία:

Greg Berlanti

Κύριοι Ρόλοι:

Katherine Heigl … Holly Berenson

Josh Duhamel … Eric Messer

Josh Lucas … Sam

Christina Hendricks … Alison Novak

Hayes MacArthur … Peter Novak

DeRay Davis … Lonnie

Sarah Burns … Janine Groff

Rob Huebel … Ted

Andy Buckley … George Dunn

Andy Daly … Scott

Reggie Lee … Alan Burke

Melissa McCarthy … DeeDee

Will Sasso … Josh

Jessica St. Clair … Beth

Kumail Nanjiani … Simon

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Ian Deitchman, Kristin Robinson

Παραγωγή: Paul Brooks, Barry Josephson

Μουσική: Blake Neely

Φωτογραφία: Andrew Dunn

Μοντάζ: Jim Page

Σκηνικά: Maher Ahmad

Κοστούμια: Debra McGuire

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Μέτρια.

Τίτλοι

Αυθεντικός Τίτλος: Life as We Know It
Ελληνικός Τίτλος: Η Ζωή Όπως την Ξέρουμε

Παραλειπόμενα

Ο Greg Berlanti ανέλαβε σκηνοθετική δουλειά μετά από 10 χρόνια.
Το στούντιο εξέφρασε αμφιβολίες για τις κωμικές ικανότητες του Josh Duhamel, αλλά η Katherine Heigl επέμεινε για την παρουσία του.
Η Σόφι ερμηνεύεται από τις τρίδυμες αδελφές Clagett.

ΚΡΙΤΙΚΗ

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 25/10/2010

Η σύγχρονη αμερικανική κομεντί όπως την ξέρουμε, όπως την παραξέρουμε, καλύτερα. Πλέον, μέσα στο άβατο βασίλειο των κλισέ (ή «συνταγής», όπως συνηθίζω να λέω), το μόνο που αναμένεις από το είδος είναι να σε ικανοποιούν οι λεπτομέρειες. Κι εδώ, δεν είναι και τόσο άσχημα τα πράγματα, αν βέβαια δεχτείς ότι δεν θα έχεις το παραμικρό κέρδος από τη θέαση σου. Κυρίως, είναι που η ταινία δεν προβαίνει σε πολλές υπερβολές και αντλεί κάτι από το κλίμα των κλασικών οικογενειακών κομεντί, καταφέρνοντας, τουλάχιστον, να μη σε απωθεί. Αντί αυτού, μάλιστα, κερδίζει και τον τίτλο του «χαζεύεται»…

Αυτό το τόσο ταλαντούχο κορίτσι, η Heigl, πού πάει και μπλέκει συνέχεια; Ακόμα και σε μια τέτοια χαμηλών προσδοκιών παραγωγή, δεν είναι αδιόρατη η φρεσκάδα της. Καθόλου κακός κι ο «μεταλλαγμένος» Duhamel, με τους δύο να βοηθούν να φαίνεται το βαρετό, αρεστό. Προσθέτουμε στα προτερήματα και τη φατσούλα, είτε κλαίει είτε γελάει, της μικρούλας και καθαρίσαμε. Μα σενάριο είναι αυτό; Σαν να γράφτηκε από κάποιον που ίσα που πέρασε τη βάση στην έκθεση. Τόσα σενάρια έχουν στοιβαχτεί στα γραφεία των εκτελεστών παραγωγής, αυτά πάνε και γυρίζουν;

Βαθμολογία: