Η Μπιάνκα κι ο Τόμας, δυο αδέλφια στην εφηβεία, χάνουν τους γονείς τους σε αυτοκινητιστικό και μένουν μόνα ν’ αντιμετωπίσουν τη ζωή με όποιον τρόπο μπορούν. Όταν οι φίλοι του Τόμας θα τους προτείνουν μια έξυπνη ιδέα για να εξασφαλίσουν τα προς το ζην, τ’ αδέλφια θα δεχτούν, περνώντας απότομα από την παιδικότητα στην απαγορευμένη ενηλικίωση. Η Μπιάνκα θα αποπλανήσει τον Ματσίστε, τον τυφλό, μοναχικό πρώην Μίστερ Υφήλιος, με σκοπό να ληστέψει την περιουσία του.
Σκηνοθεσία:
Alicia Scherson
Κύριοι Ρόλοι:
Manuela Martelli … Bianca
Rutger Hauer … Maciste
Luigi Ciardo … Tomas
Nicolas Vaporidis … Libio
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Alicia Scherson
Παραγωγή: Alvaro Alonso, Bruno Bettati, Christoph Friedel, Mario Mazzarotto, Emanuele Nespeca, Luis Angel Ramirez, Claudia Steffen
Μουσική: Pablo Cervantes, Caroline Chaspoul, Eduardo Henriquez
Φωτογραφία: Ricardo DeAngelis
Μοντάζ: Soledad Salfate, Ana Alvarez Ossorio
Σκηνικά: Tim Pannen
Κοστούμια: Carolina Espina
Κυριότερη Προβολή στην Ελλάδα: Διανομή στις αίθουσες.- Παγκόσμια Κριτική Αποδοχή (Μ.Ο.): Θετική.
Τίτλοι
Αυθεντικός Τίτλος: Il Futuro
Ελληνικός Τίτλος: Το Μέλλον
Διεθνής Τίτλος: The Future
Σεναριακή Πηγή
- Μυθιστόρημα: Una Novelita Lumpen του Roberto Bolano.
Εξωτερικοί Σύνδεσμοι
Κριτικός: Δημήτρης Κωνσταντίνου-Hautecoeur
Έκδοση Κειμένου: 30/9/2015
Έχοντας μόλις χάσει τους γονείς της σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα, η νεαρή Μπιάνκα οφείλει να κρατήσει εντός ελέγχου τη ζωή τόσο της ίδιας όσο και του μικρότερου αδερφού της, τον οποίο βλέπει σταδιακά να αποστασιοποιείται. Πρόκειται κατ` ουσίαν για μια ιστορία ενηλικίωσης, η γραμμή τερματισμού της οποίας σηματοδοτείται από την επαναφορά στις ράγες μιας ζωής που τείνει να εκτροχιαστεί. Από την άλλη, ο εκτροχιασμός αυτός εκπροσωπείται -σχεδόν στερεοτυπικά- από τις νέες, κακές παρέες του μικρού αδερφού, οι οποίες τον απομακρύνουν από το σχολείο και παρασέρνουν και την ίδια τη Μπιάνκα σε ένα εγκληματικό σχέδιο.
Έτσι, το φιλμ φιλοδοξεί να αποτελέσει ένα ατμοσφαιρικό δραματικό θρίλερ (στα χνάρια, ίσως, του κατά πολύ ανώτερου «Το Τέλειο Χτύπημα» του σαφώς πιο έμπειρου Tornatore), όπου εν μέσω μιας υπόγειας αίσθησης κινδύνου σκιαγραφείται η εσωτερική πορεία των ηρώων προς την αποδοχή του χαμού των γονιών τους. Τι κρίμα όμως που, μέχρι και το τέλος, όλα αυτά παραμένουν απλές -έως και αφελείς- φιλοδοξίες μιας ξεκάθαρα πιο απλοϊκής και ρηχής απ` όσο νομίζει ταινίας…
Η θριλερίζουσα σκηνοθεσία μοιάζει να βρίσκεται εκεί απλώς για να προσδώσει βαρύτητα σε μια πλοκή που ελάχιστο δραματικό βάθος έχει, χωρίς ποτέ να υπάρχει αληθινός λόγος να αισθανθούμε κάποιου είδους αγωνία ή απειλή. Το ίδιο και η απόπειρα μιας φαινομενικά «καλλιτεχνικής» αισθητικής, αντλημένης εύκολα μέσω πλάνων φανταχτερού γυναικείου (και μόνο) γυμνού και φτηνών κουλτουρο-διαλόγων. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτών, οι επανειλημμένες αναφορές σε παλιά b-movies, που μοιάζουν να διαμορφώνουν κάποιο αυτοαναφορικό σινεφίλ σχόλιο, χωρίς ποτέ αυτό να διασαφηνίζεται ή να αιτιολογείται. Αντιθέτως, η αυτοπεποίθηση με την οποία το φιλμ κατηγορεί τις ταινίες εκείνες (ως επιφανειακές κ.α.), σαν το ίδιο να αποτελεί κάποιο κινηματογραφικό αριστούργημα, υπερτονίζει την ναρκισσιστική του αυταρέσκεια. Οι χαρακτήρες υπολείπονται ρεαλιστικού υποβάθρου, ενώ, στο τέλος, το στόρι ολοκληρώνεται απλοϊκά κι αυθαίρετα, με τη συνολική δραματουργία να αποδεικνύεται εξαιρετικά αδύναμη.
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
