Ο γηραιός Έκτορ ΜακΆνταμ ξεκινάει το ετήσιο ταξίδι του από τη Σκωτία στο ζεστό καταφύγιο του Λονδίνου, όπου τον περιμένει μια παρέα με φίλους και μια γαλοπούλα σε χριστουγεννιάτικο τραπέζι. Αλλά γνωρίζοντας πως αυτό ίσως και να είναι το έσχατο επικό του ταξίδι, προτιμάει διαφορετικά μονοπάτια που τον οδηγούν σε πρόσωπα του παρελθόντος, σε ανθρώπους που έχει αφήσει πίσω.
Σκηνοθεσία:
Jake Gavin
Κύριοι Ρόλοι:
Peter Mullan … Hector McAdam
Keith Allen … Jimbo
Gina McKee … Lizzie
Stephen Tompkinson … Derek
Natalie Gavin … Hazel
Ewan Stewart … Peter
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Jake Gavin
Παραγωγή: Stephen Malit
Μουσική: Emily Barker
Φωτογραφία: David Raedeker
Μοντάζ: Guy Bensley
Σκηνικά: Byron Broadbent
Κοστούμια: Denise Coombes
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Hector
- Ελληνικός Τίτλος: Έκτορ
Παραλειπόμενα
- Πρωτόλεια σκηνοθεσία και σενάριο για τον Jake Gavin.
- Καθώς ήταν νέος, ο Peter Mullan είχε τύχει δύο φορές να βρεθεί άστεγος, και να κοιμάται στους δρόμους.
Κριτικός: Σπύρος Δούκας
Έκδοση Κειμένου: 6/10/2015
Ο Έκτορ (Πίτερ Μούλαν) είναι ένας άστεγος που περιπλανιέται στους δρόμους της Σκωτίας. Έχει και μια σύνταξη ώστε να τα βγάζει πέρα οικονομικά. Κάθε χρόνο περνάει τα Χριστούγεννα σε ένα άσυλο στο Λονδίνο, όπου νιώθει πιο άνετα και ζεστά. Βλέπουμε, λοιπόν, το οδοιπορικό του από τη Σκωτία μέχρι το Λονδίνο, όπου στην πορεία έρχεται ύστερα από πολλά χρόνια, σε επαφή με το παρελθόν του και με όσα τον οδήγησαν να αφήσει την οικογένειά του και να ακολουθήσει τη ζωή του περιθωρίου.
Ο σκηνοθέτης Τζέικ Γκάβιν στο ντεμπούτο του παραδίδει ένα αξιόλογο δράμα εμποτισμένο με βαθύ κοινωνικό ρεαλισμό. Η ταινία του είναι έντονα βιωματική. Το σενάριό του είναι ελαφρώς ισχνό και αφήνει ανεκμετάλλευτες ορισμένες ενδεχόμενες κατευθύνσεις (π.χ. μια εμμονή με την τσάντα που παραμένει ανεξήγητη), αλλά εντέλει αυτό που μένει είναι ο τρόπος που ο Έκτορ βιώνει αυτή τη διαδρομή και αυτά που αλλάζουν μέσα του. Μπροστά στον αδυσώπητο ρεαλισμό και στο προσωπικό δράμα, είναι λεπτομέρειες που ωχριούν.
Ο Γκάβιν χρωστάει πολλά στον υποδειγματικό πρωταγωνιστή του. Η ερμηνεία του Πίτερ Μούλαν είναι ώριμη, βαθιά και ειλικρινής. Ο Έκτορ είναι ένας άνθρωπος βασανισμένος, ταλαιπωρημένος από τη ζωή, που κάποια στιγμή, όταν θα του δοθεί η ευκαιρία, νιώθει την ανάγκη να γυρίσει πίσω σε όσα κάποτε άφησε, να επανενωθεί με την παλιά του οικογένεια. Ο πόνος της αρχικής απόρριψης, αλλά και η ευτυχία/λύτρωση που σηματοδοτεί γι` αυτόν η εντέλει επιτυχία του διαγράφονται στο πρόσωπό του με τη μορφή λιτών εκφράσεων που συνάδουν απολύτως με τον στωικό χαρακτήρα του.
Το εντυπωσιακό είναι πως από την αρχή ελάχιστα γνωρίζουμε για τον Έκτορ, ενώ τα κίνητρα και οι επιλογές του αποκαλύπτονται προς το τέλος, αλλά το ενδιαφέρον μας γι’ αυτόν ποτέ δεν μειώνεται. Είναι η ερμηνεία, είναι η λιτότητα του σεναρίου που επιτρέπει την απόλυτη επικεντροποίηση στον πρωταγωνιστή που δημιουργούν συνολικά ένα καλό αποτέλεσμα. Δεν είναι «μεγάλος» κινηματογράφος και δεν φιλοδοξεί να γίνει. Είναι όμως, ένα αγνό δείγμα κοινωνικού ρεαλισμού, ένα slice of life. Σε αυτό το πλαίσιο είναι απόλυτα εύστοχο.
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
