Frankenweenie
- Frankenweenie
- 2012
- ΗΠΑ
- Αγγλικά
- Επιστημονικής Φαντασίας, Κινούμενα Σχέδια, Μαύρη Κωμωδία, Οικογενειακή
- 22 Νοεμβρίου 2012
Ο Βίκτορ χάνει τον καλύτερο του φίλο, τον σκύλο του, Σπάρκι. Για να τον επαναφέρει στη ζωή, βάζει σε δράση όλα όσα γνωρίζει πάνω στην επιστήμη. Το πείραμα στέφεται με επιτυχία, αλλά ο Βίκτορ δεν θέλει να δημοσιοποιήσει την τερατώδη του κατασκευή. Όμως, ο Σπάρκι βγαίνει στους δρόμους και όλη η πόλη θέλει να μάθει περισσότερα για αυτό… το τέρας.
Σκηνοθεσία:
Tim Burton
Κύριοι Ρόλοι:
Charlie Tahan … Victor Frankenstein (φωνή)
Frank Welker … Sparky Frankenstein (φωνή)
Martin Short … Edward Frankenstein/Κος Burgemeister/Nassor (φωνή)
Catherine O’Hara … Susan Frankenstein/γυμνάστρια/περίεργο κοριτσάκι (φωνή)
Martin Landau … Κος Rzykruski (φωνή)
Winona Ryder … Elsa Van Helsing (φωνή)
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: John August
Στόρι: Tim Burton
Παραγωγή: Allison Abbate, Tim Burton
Μουσική: Danny Elfman
Φωτογραφία: Peter Sorg
Μοντάζ: Chris Lebenzon, Mark Solomon
Σκηνικά: Rick Heinrichs
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Frankenweenie
- Ελληνικός Τίτλος: Frankenweenie
Σεναριακή Πηγή
- Σενάριο: Frankenweenie των Leonard Ripps, Tim Burton (ιδέα).
Κύριες Διακρίσεις
- Υποψήφιο για Όσκαρ καλύτερης ταινίας κινουμένων σχεδίων.
- Υποψήφιο για Χρυσή Σφαίρα καλύτερης ταινίας κινουμένων σχεδίων.
- Υποψήφιο για Bafta καλύτερης ταινίας κινουμένων σχεδίων.
Παραλειπόμενα
- Τεχνική: Stop-motion animation
- Ριμέικ ομότιτλης μικρού μήκους ταινίας του 1984, πάλι από τον Tim Burton, που με τη σειρά του ήταν φόρος τιμής -αλλά και παρωδία- στο Φρανκενστάιν της Mary Shelley (ενώ η παρούσα ταινία επεκτείνει τον φόρο τιμής και στην κλασική ταινία του 1931).
- Η αρχική ιδέα για αυτό το ριμέικ προϋπήρχε από το 2005, με τους Josann McGibbon και Sara Parriott να ετοιμάζουν τον επόμενο χρόνο ένα αρχικό σενάριο. Μπόρεσε όμως να επιτευχθεί μόνο μετά το κλείσιμο της συμφωνίας του Burton με τη Walt Disney Pictures για δύο τρισδιάστατες ταινίες. Η πρώτη ήταν η Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων (2010), και άμεσα με το πέρας της δόθηκε το αρχικό σενάριο στον John August για να το διαμορφώσει εκ νέου.
- Σε φωνή αρχείου ακούγεται ο Christopher Lee ως κόμης Δράκουλας. Από το ίδιο αρχειακό υλικό ακούγεται και η Melissa Stribling ως Μίνα.
- Τα σκηνικά που στήθηκαν στα 3 Mills Studios ήταν εξαιρετικά μεγάλα σε μέγεθος σε σχέση με των άλλων stop-motion ταινιών, αλλά και ο Σπάρκι είχε φυσικό μέγεθος σκύλου. Συνολικά χρησιμοποιήθηκαν 200 μαριονέτες, με τις 18 να είναι διάφορες εκδοχές του Βίκτορ. Τα δε μαλλιά των κούκλων ήταν ανθρώπινα, όπως και οι τρίχες του Σπάρκι.
- Τέταρτο stop-motion για τον Burton, αλλά πρώτο δίχως να έχουμε και μιούζικαλ.
- Η ταινία βγήκε και τρισδιάστατη. Για την ακρίβεια ήταν η πρώτη 3D αλλά και ασπρόμαυρη ταινία σε stop-motion κινούμενο σχέδιο.
- Στο πάρκο της Disneyland στην Καλιφόρνια προστέθηκε η ταφόπλακα του Σπάρκι στο νεκροταφείο ζώων στο εορταστικό θέμα Haunted Mansion Holiday, που αφορούσε τους ήρωες του Χριστουγεννιάτικου Εφιάλτη.
- Μέτρια η εισπρακτική του πορεία, με εισπράξεις 81,5 εκατομμύρια δολάρια έναντι μπάτζετ των 39.
Μουσικά Παραλειπόμενα
- Για το φιλμ βγήκαν δύο άλμπουμ: Frankenweenie: Unleashed! και Elfman’s Frankenweenie: The Original Motion Picture Soundtrack. Στο πρώτο υπάρχουν τραγούδια απλά εμπνευσμένα από την ταινία, με καλλιτέχνες όπως οι: Karen O, The Flaming Lips, Imagine Dragons, Robert Smith (των The Cure) και Winona Ryder.
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 19/9/2019
Όλα είχαν έρθει σε μια μοναδική συζυγία για τον «αυτόματο συναισθηματικό πιλότο» του Τιμ Μπάρτον, ώστε να παρέδιδε κάτι τουλάχιστον το εξαιρετικό. Αλίμονο, ο πάλαι ποτέ μεγαλύτερος αμερικανός παραμυθάς (ως απόγονος του Ντίσνεϊ) δεν είναι πλέον ο ίδιος, και ακόμα και ο συνδυασμός αγαπημένη πρώτη ταινία, αγαπημένη θεματική, αγαπημένη τεχνική και ασπρόμαυρο 3D δεν αρκούν.
Ούτε λίγο ούτε πολύ, έχουμε αυτό το στάνταρ που θα περιμέναμε από τον οποιονδήποτε οκ δημιουργό. Ο Μπάρτον πράγματι βάζει τον αυτόματο πιλότο (αγνοείται η δόση συναισθηματισμού όμως), και εκεί όπου έπρεπε να δουλέψει τα αριστουργηματικά υλικά που έχει στο τραπέζι, αφήνεται σε ευκολίες. Αρκετές κιόλας, και παραπάνω από το επιτρεπτό όριο. Αυτό που απομένει είναι ένα φιλμ για το σύγχρονο κοινό του δημιουργού, όπου δεν έχει ανάγκη από την εξτρά μαγεία, και αρκείται στο μαύρο χιούμορ, τις πολλές ασύνδετες αναφορές στο παρελθόν, και μια δόση δράσης που όμως έχουμε ξαναδεί πανομοιότυπη.
Εδώ δυστυχώς κατοχυρώνεται, ακόμα κι αν η απογοήτευσή είναι που υπερτερεί μιας γενικά χαριτωμένης κι ευπρεπούς ταινίας, ότι και τα υψηλότερα κάστρα κάποια στιγμή πέφτουν…
Βαθμολογία: