Ο Δελφινομικρούλης
- Pesare Dolfini
- Dolphin Boy
- 2022
- Ιράν
- Περσικά
- Κινούμενα Σχέδια, Κωμωδία, Οικογενειακή, Περιπέτεια, Φαντασίας
- 12 Σεπτεμβρίου 2024
Ένα μικρό αγόρι, ο Άμπαν, επιβιώνει από ένα αεροπορικό δυστύχημα, που το αφήνει ολομόναχο. Για καλή του τύχη, όμως, σώζεται από ένα κοπάδι δελφινιών, ανάμεσα στα οποία και ο Σέφιντ, ένα μικρό δελφίνι που αμέσως γίνεται αχώριστος με τον Άμπαν. Το αγόρι και το δελφίνι μεγαλώνουν παρέα σαν αδέλφια, διασκεδάζοντας τους πάντες γύρω τους με τα παιχνίδια και τα κόλπα τους. Όμως, μια μέρα η γαλήνη του χαρούμενου κόσμου τους θα διαταραχτεί από την άφιξη ενός κακού χταποδιού, που θέλει να εξουσιάζει τον υποβρύχιο κόσμο.
Σκηνοθεσία:
Mohammad Kheirandish
Κύριοι Ρόλοι:
Omer Faruk Caliskan … Aban (φωνή)
Didem Atlihan … Kartopu (φωνή)
Esra Bilgic … Nana (φωνή)
Atilla Sendil … το χταπόδι (φωνή)
Yetkin Dikinciler … καπετάν Murvarid (φωνή)
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Mohammad Kheirandish, Mohammed Hamedani, Abdullah Maleki, Mohammad Shokouhi
Παραγωγή: Mohammed Hamedani
Μουσική: Behzad Abdi
Μοντάζ: Mohammed Hamedani
Σκηνικά: Mehdi Karimi Farsi
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Μέτρια.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Pesare Dolfini
- Ελληνικός Τίτλος: Ο Δελφινομικρούλης
- Διεθνής Τίτλος: Dolphin Boy
Παραλειπόμενα
- Τεχνική: Computer-animated (ψηφιακό)
- Πρωτόλεια ταινία για τον Mohammad Kheirandish.
- Και στα ελληνικά, με τις φωνές των: Μιχάλης Αποσκίτης (Δελφινομικρούλης), Μυρτώ Ναούμ (Χιονούλης), Κώστας Αποστολίδης (καπετάνιος Μαργαριτάρης), Κώστας Τερζάκης (χταπόδι), Μαριλένα Λιακοπούλου (Νάνα), Βαγγέλης Χαλκιαδάκης (Χάτζα Ματζέντ), Τάσος Νταπαντάς (ψάρι φούσκα). Σκηνοθετική επιμέλεια: Κώστας Αποστολίδης. Μετάφραση: Πάνυ Ναούμ.
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 9/9/2024
Καλές οι προθέσεις της ταινίας του Mohammad Kheirandish, ως προς να «γεννήσει» κάτι ευφάνταστο για το τοπικό του παιδικό κοινό, κλείνοντας το μάτι και σε όποια ξένη αγορά αγοράζει ό,τι κινείται με ψηφιακούς χαρακτήρες. Και από εμπορικής άποψης, σίγουρα θα ενθουσιάσει τον μικρό Ιρανό που βλέπει κάτι στη μεγάλη να αναπαράγει γνώριμες παραστάσεις, αλλά θα ικανοποιήσει και τον δυτικό, τα πρότυπα του οποίου δεν λείπουν επ’ ουδενί από εδώ μέσα (μακάρι αυτό το δεύτερο να μην ίσχυε, έχει λίγο παραγίνει).
Σίγουρα αν ψάξεις θα βρεις μπόλικα τεχνικά ψεγάδια, μια και ο γνώμονας σύγκρισης του ψηφιακού σχεδίου έχει χτυπήσει ταβάνι. Αυτό όμως που θα ήταν άδικο να μην προσέξει κάποιος εδώ είναι ότι το στόρι ξεκινάει ως ένα απλό Μόγλι/Ταρζάν της θάλασσας, μα εξελίσσεται σε παιδικό καϊτζού αγωνιώδους δράσης. Χωρίς τις μεγάλες ιδέες, η δράση κλιμακώνεται ως εκεί που δεν θα το περίμενες, και να που τα μικρά μας κόλλησαν στην οθόνη.
Όχι λοιπόν κακό ή αβάσταχτα φτηνό, αλλά υπάρχουν ενστάσεις. Πρώτον το σενάριο παίρνει πολλές ελευθερίες λογικής, που ακόμα κι αν παρακολουθούμε μια ταινία φαντασίας δεν επιτρέπονται. Δεν είναι ένα φιλμ που ποντάρει σε νηπιακές ηλικίες και μόνο ώστε να μη νοιάζεται να αφήνει εύλογες απορίες στις λίγο μεγαλύτερες ή τους συνοδούς. Και από την άλλη, έχουμε μια ταινία που το χιούμορ είναι τόσο ισχνό, που χάνεται ο ανέμελος χαρακτήρας που θα έπρεπε να έχει. Τα αμερικανικά πρότυπα έχουν χτιστεί ενσωματώνοντας την κωμωδία, και εδώ κανείς καταλαβαίνει εύκολα το γιατί το έχουν πράξει. Τέλος, μιλάμε για μια κοινωνία που δεν έχει ξεπεράσει το δόγμα «ο φόβος φυλάει τα έρμα», κι έτσι η ταινία εμπεριέχει αρκετά φοβιστικά πρότυπα χωρίς να τα «μαλακώνει» πχ με χιούμορ. Δεν είναι κάτι που φαντάζει ως αυτοσκοπός του φιλμ, άρα και δεν μας κάνει να βάλουμε κάποιο κριτικό στοπ, αλλά όσο και να το κάνεις είναι αποδεδειγμένο ότι ο φόβος δεν ήταν ποτέ η ορθή παιδαγωγική μέθοδος.
Επαναλαμβάνουμε λοιπόν, όχι κακό ή αβάσταχτα φτηνό… και αρκεί κι αυτό από μόνο του για το συγκεκριμένο.
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
