
Blair Witch: Η Επιστροφή
- Blair Witch
- 2016
- ΗΠΑ
- Αγγλικά
- Θρίλερ, Μεταφυσικό Θρίλερ, Νεανική, Τρόμου, Φαντασίας
- 22 Σεπτεμβρίου 2016
Μια παρέα φοιτητών τολμά να μπει στο δάσος του Μπλακ Χιλς στο Μέριλαντ, για να ξεσκεπάσουν το μυστήριο γύρω από την εξαφάνιση της αδελφής του Τζέιμς: μια εξαφάνιση που πολλοί χρεώνουν στον θρύλο της μάγισσας του Μπλερ. Αρχικά, όλοι νιώθουν ότι υπάρχει ελπίδα, ειδικά όταν ένα ζευγάρι ντόπιων προσφέρονται να γίνουν οι ξεναγοί τους μέσα στο αφιλόξενο δάσος. Αλλά με τον ερχομό της νύχτας, κάτι τους επισκέπτεται και σιγά-σιγά συνειδητοποιούν ότι ο θρύλος είναι ολοζώντανος και πιο δαιμονικός από ό,τι φαντάζονταν.
Σκηνοθεσία:
Adam Wingard
Κύριοι Ρόλοι:
James Allen McCune … James Donahue
Callie Hernandez … Lisa Arlington
Brandon Scott … Peter
Corbin Reid … Ashley
Valorie Curry … Talia
Wes Robinson … Lane
Heather Donahue … Heather Donahue (αρχείο)
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Simon Barrett
Παραγωγή: Jessica Calder, Keith Calder, Roy Lee, Steven Schneider
Μουσική: Adam Wingard
Φωτογραφία: Robby Baumgartner
Μοντάζ: Louis Cioffi
Σκηνικά: Tom Hammock
Κοστούμια: Katia Stano
Κυριότερη Προβολή στην Ελλάδα: Διανομή στις αίθουσες.
- Παγκόσμια Κριτική Αποδοχή (Μ.Ο.): Μέτρια.
Τίτλοι
Αυθεντικός Τίτλος: Blair Witch
Ελληνικός Τίτλος: Blair Witch: Η Επιστροφή
Άμεσοι Σύνδεσμοι
The Blair Witch Project (1999)
Το Βιβλίο των Σκιών: Blair Witch 2 (2000)
Σεναριακή Πηγή
- Σενάριο (χαρακτήρες): The Blair Witch Project των Daniel Myrick, Eduardo Sanchez.
Παραλειπόμενα
- Απευθείας σίκουελ του ορίτζιναλ μέρους του 1999, αγνοώντας το σίκουελ του 2000. Κι αυτό είναι found-footage.
- Ξεκίνησε την προωθητική του καμπάνια με τον τίτλο The Woods, χωρίς πουθενά να αναφέρεται ότι έχει κάποια συγγένεια με τη διάσημη found-footage ταινία. Μάλιστα, με αυτό τον ψεύτικο τίτλο έβαλε τρέιλερ, αφίσα, επίσημη σελίδα και σελίδα στα social-media. Η αποκάλυψη έγινε στο φεστιβάλ Comic-Con του Σαν Ντιέγκο.
Εξωτερικοί Σύνδεσμοι
Κριτικός: Δημήτρης Κωνσταντίνου-Hautecoeur
Έκδοση Κειμένου: 22/9/2016
Το «Blair Witch Project» ήταν το φιλμ που εν έτει 1999 διέδωσε ευρέως την ιδέα του found-footage, αυτήν που μιάμιση δεκαετία αργότερα θα κατέληγε σε ένα από τα πιο κορεσμένα σύγχρονα κινηματογραφικά είδη. Η θρυλική επιτυχία του οφειλόταν στον υποδειγματικό ρεαλισμό του, βασισμένο σε ένα πάναπλο, «χειροποίητο» low-budget filmmaking και στον αυτοσχεδιασμό των ηθοποιών του. Το ιδιαίτερο ενδιαφέρον του, κατά τ’ άλλα, εντοπιζόταν στην αδιαφορία του για σαφείς απαντήσεις και το, συνεπώς, ελεύθερο των ερμηνειών. Τίποτα δεν μας διαβεβαίωνε ότι η μάγισσα του Μπλερ υπήρχε στ’ αλήθεια και πάνω σε αυτήν τη λογική πάτησε και το πρώτο σίκουελ του φιλμ ένα χρόνο μετά, αποποιούμενο μάλιστα το κόνσεπτ του found-footage -οι στουντιακές παρεμβάσεις όμως το οδήγησαν τελικώς στην εμπορική και καλλιτεχνική αποτυχία παρά τις ενδιαφέρουσες προθέσεις του σκηνοθέτη Joe Berlinger. Τώρα, οι Adam Wingardκαι Simon Barrett του «Είσαι ο Επόμενος» δημιουργούν ένα δεύτερο σίκουελ στο ιστορικό πια φιλμ, και η μόνη απορία που αφήνουν άλυτη μετά το πέρας της θέασης είναι «γιατί;».
Τι είναι αυτό που έχει να προσθέσει το νέο «Blair Witch» στη μυθολογία της σειράς, στην πάλαι ποτέ σοκαριστική αίσθηση ωμού ρεαλισμού, τη φιλοσοφία του αθέατου και γι` αυτό διφορούμενου τρόμου και, τέλος, σε ένα είδος που μοιάζει εδώ και καιρό να έχει εξαντλήσει κάθε πιθανή δυνατότητα εξέλιξης; Δυστυχώς, τίποτα. Πρόκειται για μια found-footage ταινία του σωρού για μια μεταφυσική οντότητα που ξεκληρίζει μια παρέα νέων χαμένων στο δάσος. Αυτό και τίποτα -μα τίποτα- παραπάνω. Οι χαρακτήρες κάνουν εκείνους του ορίτζιναλ να φαντάζουν πρότυπα ανάπτυξης χαρακτήρων, σεναριακές ιδέες μένουν ημιτελείς και τα πιο φτηνά κι ανούσια jump-scares οργιάζουν. Ο ρεαλισμός φαντάζει τόσο ατόφιος όσο σε έναν αγώνα σμακ-ντάουν, με το υψηλότερο επίπεδο παραγωγής να τον λαβώνει αντί να συμβάλλει θετικά σε κάτι. Το ίδιο το found-footage μάλιστα αυτοαναιρείται καθώς όλοι οι χαρακτήρες έχουν από μία κάμερα (!), προσφέροντας υπερβολικά πολλές γωνίες λήψης για μια ταινία που φιλοδοξεί να σε τοποθετήσει κυριολεκτικά πλάι στους ήρωές της -αν και παρόλα αυτά καταφέρνει να διαθέτει σκηνές όπου δεν καταλαβαίνεις τι γίνεται.
Πάνω απ’ όλα όμως, η όποια υπαινικτικότητα του ορίτζιναλ έχει απορριφθεί πλήρως, με την ίδια τη μάγισσα να κάνει την ανέμπνευστη εμφάνισή της για ένα δευτερόλεπτο που αρκεί για να γκρεμίσει ολόκληρη την κινηματογραφική δυναμική της εμπιστοσύνης στη φαντασία του θεατή. Κι είναι κρίμα, διότι το φιλμ προέρχεται από δύο (συνεργάτες) δημιουργούς που κατά τ’ άλλα κάνουν σινεμά με αυτογνωσία. Μοναδικό τους ελαφρυντικό ένα ομολογουμένως γεμάτο ένταση φινάλε που μπορεί να σε κάνει να νιώσεις στ’ αλήθεια άβολα. Μέχρι να καταλήξει ξανά, εντέλει, σε ένα ηχηρό τίποτα.
Βαθμολογία: