Καλοκαίρι 1978, Ανατολική Γερμανία. Η Μπάρμπαρα είναι μια παθολόγος που μετατίθεται για λόγους πειθαρχίας σε ένα μικρό νοσοκομείο στο πουθενά. Ο φίλος της, ένας υπάλληλος ξένης εταιρίας στο Ανατολικό Βερολίνο, κάνει ό,τι μπορεί για να τη βοηθήσει να δραπετεύσει από τη χώρα. Η Μπάρμπαρα δεν δείχνει να ενδιαφέρεται για τίποτα γύρω της, ούτε για τους ασθενείς της, κλειστή στον εαυτό της, ψυχρή, και το μυαλό της στη φυγή. Το καλοκαίρι της αναστατώνεται με τον ερχομό ενός νέου γιατρού, του Αντρέ. Μπορεί να λέει ότι ήρθε εκεί εξίσου για πειθαρχικά αίτια, αλλά την ερωτεύτηκε αληθινά ή είναι τοποθετημένος για να την ελέγξει;
Σκηνοθεσία:
Christian Petzold
Κύριοι Ρόλοι:
Nina Hoss … Barbara Wolff
Ronald Zehrfeld … Δρ Andre Reiser
Rainer Bock … Klaus Schutz
Jasna Fritzi Bauer … Stella
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Christian Petzold
Παραγωγή: Florian Koerner von Gustorf
Μουσική: Stefan Will
Φωτογραφία: Hans Fromm
Μοντάζ: Bettina Bohler
Σκηνικά: Kade Gruber
Κοστούμια: Anette Guther
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Πολύ θετική.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Barbara
- Ελληνικός Τίτλος: Barbara
- Εναλλακτικός Ελλ. Τίτλος: Μπάρμπαρα [φεστιβάλ]
Άμεσοι Σύνδεσμοι
- Το Τραγούδι του Φοίνικα (2014)
- Transit (2018)
Κύριες Διακρίσεις
- Συμμετοχή στο διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ Βερολίνου. Βραβείο σκηνοθεσίας.
- Υποψήφιο για καλύτερη ταινία και γυναικεία ερμηνεία (Nina Hoss) στα Ευρωπαϊκά Βραβεία.
- Καλύτερη ταινία στα εθνικά βραβεία της Γερμανίας. Υποψήφιο σε ακόμα 7 κατηγορίες.
- Επίσημη πρόταση της Γερμανίας για το ξενόγλωσσο Όσκαρ.
Παραλειπόμενα
- Γυρίστηκε με χρονολογική σειρά.
- Ο ίδιος ο σκηνοθέτης το τοποθέτησε ως πρώτο σε μια τριλογία με τίτλο “έρωτας σε εποχές καταπιεστικών συστημάτων”, όπου ακολουθούν το Τραγούδι του Φοίνικα και το Transit.
Κριτικός: Χάρης Καλογερόπουλος
Έκδοση Κειμένου: 7/10/2012
Ανατολική Γερμανία του 1980. Η γιατρός Μπάρμπαρα παίρνει δυσμενή μετάθεση (δεν αναφέρεται γιατί) από το Βερολίνο σε επαρχιακό νοσοκομείο. Προσπαθώντας να εγκλιματιστεί στο νέο περιβάλλον και κρατώντας αποστάσεις από όλους, περιμένει την κατάλληλη στιγμή να διαφύγει με τον ερωμένο της, που περνάει συχνά τα σύνορα υπό επαγγελματική ιδιότητα. Το ενδιαφέρον της για τους ασθενείς και ιδιαίτερα για τη νεαρή Στέλλα που περνάει μηνιγγίτιδα και στη συνέχεια μένει έγκυος και η σταδιακή προσέγγισή της με έναν συνάδελφο που αποδεικνύεται ανθρωπιστής, θα επηρεάσουν την ατζέντα της.
Έχοντας δει τα Jerichow και Yella, νομίζω ότι ο Κρίστιαν Πέτζολντ είναι από τις πιο σοβαρές περιπτώσεις στην σύγχρονη γερμανική φιλμογραφία. Κινείται με άνεση από τον σύγχρονο δραματικό ρεαλισμό μέχρι τον «ρεαλιστικό εξπρεσιονισμό» (Yella), εξάγοντας θαυμαστά την κοινωνική κατάσταση μέσα από το ιδιωτικό πεδίο των διαπροσωπικών σχέσεων. Στα δυο προηγούμενα είχαμε μελέτη των αδιεξόδων μέσα στο καπιταλιστικό όνειρο, εδώ έχουμε μια προσωπική διαφυγή από τη διελκυστίνδα ανάμεσα σε αυτό το όνειρο και τον εφαρμοσμένο σοσιαλισμό εκείνης της εποχής.
Ο Πέτζολντ δεν πέφτει στην παγίδα της λαϊκίστικης δαιμονοποίησης του καθεστώτος. Βεβαίως η καταπίεση, η διαρκής καχυποψία, η μελαγχολία μέσα στην οποία ζουν οι ήρωες είναι δεδομένη, μάλιστα ομάδα της Στάζι κατά καιρούς επισκέπτεται τη Μπάρμπαρα για έλεγχο στον χώρο της, κατά τον οποίο δεν λείπει και εξέταση κόλπου από γυναίκα της οργάνωσης, κάτι που δείχνεται διακριτικά. Από την άλλη, όμως, βλέπουμε ότι χωρίς χρονοτριβή έρχεται από μεγάλη πόλη ειδικός χειρούργος για μια περίπτωση, αν χρειαστεί. Άλλοτε πάλι, ένας κρατικός της υπενθυμίζει ότι είναι σπουδαγμένη γιατρός από το κράτος, χάρη στην εργασία των εργατών. Η Μπάρμπαρα δεν λέει κάτι, αλλά μπορούμε να υποψιαστούμε ότι δεν αντιτίθεται σε αυτή την αλήθεια, η θλίψη της αφορά στην έλλειψη ελευθερίας, όχι της καταναλωτικής ευδαιμονίας. Κάποια άλλη στιγμή, βλέπουμε τον άνθρωπο της Στάζι να μαραζώνει καθώς η γυναίκα του υποφέρει από καρκίνο, με ‘κείνη την έκφραση του κομφορμιστή ανθρωπάκου που κάνει μια δουλειά και που πιέζει τον εαυτό του να πιστεύει ότι είναι σωστή…
Μια σκηνή κλειδί είναι μία συζήτηση που έχει η ηρωίδα με τον ερωμένο φίλο της σε ξενοδοχείο που αυτός διαμένει, σε μια επαγγελματική του επίσκεψη. Της λέει ότι εκεί στον ελεύθερο κόσμο δεν θα χρειάζεται να δουλεύει. Αλλά η Μπάρμπαρα είναι γέννημα θρέμμα της χειραφέτησης και της υπευθυνότητας μέσα στο σοσιαλιστικό καθεστώς και η ιδέα της διακοσμητικής γυναίκας ρίχνει μια άλλη σκιά στο πρόσωπό της.
Με τον συνάδελφό της, η προσέγγιση ξεκινά με την επιφύλαξη, μέχρι να φτάσει σε μια αγάπη που δεν τη θρέφει το πάθος, αλλά η συμπόνια. Μια συμπόνια που μπορεί να φέρει και το πάθος. Το ρομαντικό καφέ που σε ένα αστικό ερωτικό δράμα είναι το πλαίσιο για το φλερτ, εδώ είναι ένα κρεβάτι νοσοκομείου με τη Στέλλα ή άλλον ασθενή ανάμεσά τους, για τον οποίο και οι δυο τους νοιάζονται.
Ο Πέτζολντ παίζει με ημιτόνια και εύγλωττες σιωπές, μέσα από το ευαίσθητο όργανο που αποτελεί η αγαπημένη του ερμηνεύτρια Νίνα Χος, δεν παραλείπει ανεπαίσθητες ριπές από χιούμορ και ο φωτογράφος του, Χανς Φρομ, συνδυάζει τους φθινοπωρινούς τόνους με μια διαύγεια που αφενός συμβάλλει στο θλιμμένο κλίμα, αφετέρου στεφανώνει την ηρωίδα με μια ποίηση που εκείνη επιμελώς κρύβει.
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
