Κι Όμως... Γίνεται (2014)

ΣΥΝΟΨΗ

Ο Όρεν Λιτλ είναι ένας εγωκεντρικός μεσίτης εσκεμμένα αντιπαθητικός σε οποιονδήποτε μπορεί να συναντηθούν οι δρόμοι τους. Δεν θέλει τίποτα περισσότερο από το να πουλήσει ένα τελευταίο σπίτι και να αποσυρθεί στην ηρεμία και τη γαλήνη. Όταν όμως ο γιος του, τον οποίο έχει να δει πολλά χρόνια γιατί ήταν τσακωμένοι, εμφανίζει την κόρη του, ο Όρεν ζητάει τη βοήθεια της γειτόνισσας του, της Λια, για να τα βγάλει πέρα με τη μικρή.

Σκηνοθεσία:

Rob Reiner

Κύριοι Ρόλοι:

Michael Douglas … Oren Little
Diane Keaton … Leah
Sterling Jerins … Sarah Little
Annie Parisse … Kate
Rob Reiner … Artie
Yaya DaCosta … Kennedy
Frances Sternhagen … Claire

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Mark Andrus
Παραγωγή: Mark Damon, Alan Greisman, Rob Reiner
Μουσική: Marc Shaiman
Φωτογραφία: Reed Morano
Μοντάζ: Dorian Harris
Σκηνικά: Ethan Tobman
Κοστούμια: Leah Katznelson, Ellen Mirojnick

INFO

Κυριότερη Προβολή στην Ελλάδα: Διανομή στις αίθουσες.
Παγκόσμια Κριτική Αποδοχή (Μ.Ο.): Αρνητική.

Τίτλοι

Αυθεντικός Τίτλος: And So It Goes
Ελληνικός Τίτλος: Κι Όμως… Γίνεται

Παραλειπόμενα

Η Sissy Spacek αρνήθηκε τον ρόλο που κατέληξε στην Diane Keaton.

Εξωτερικοί Σύνδεσμοι

ΚΡΙΤΙΚΗ

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 3/8/2014

Ο πριν είκοσι χρόνια και βάλε αγαπημένος Rob Reiner συνεχίζει να βγάζει μεροκάματο με το τίποτα. Όχι πάντα τελείως αρνητικός, αλλά συνήθως κάτω από τη βάση. Εδώ παρουσιάζει ένα φιλμ που οι μόνοι που μπορεί να το αγαπήσουν, είναι οι κοντά στη σύνταξη θεατές που όμως δεν νοιάζονται περί των κριτηρίων ποιότητας. Δεν μπορείς να πεις ότι «δεν του βγήκε», εξαρχής φαίνεται καμένο. Όταν έχεις ένα σενάριο τόσο μα τόσο προβλέψιμο, μονάχα ερμηνείες μπορείς να βγάλεις, και στην προκειμένη πιο πολύ μετράει η χημεία ανάμεσα σε Michael Douglas και Diane Keaton, παρά η επιμέρους παρουσία τους. Επίσης, έχουμε έναν από τους χειρότερους παιδικούς ρόλους, από τη Sterling Jerins, η οποία μοιάζει να παίζει χωρίς υποδείξεις.

Ένα φρικτό ξεκίνημα που θέτει ό,τι θα δείτε μέχρι και το φινάλε, δίνει τη θέση του στην αδιαφορία κι αυτή σε ένα καλό σερί που γλυτώνει την ταινία από τον απόλυτο πάτο. Πράγματι, σαν να γίνεται ένα κλικ στο χιούμορ, κάτι που μπορεί να δικαιολογηθεί και με το ότι ο Reiner ίσως αντιλήφθηκε ότι το φιλμ πάει κατά διαόλου και είπε να το αφήσει λιγάκι λάσκα. Μια αυτοκρατορία από κλισέ που ίσως όμως σας κρατήσει καλή παρέα (περί ορέξεως…) με τις λίγες του θετικές εξάρσεις.

Βαθμολογία: