Ο Όττο Άντερσον είναι ένας γκρινιάρης μεσήλικας που έχει πρόσφατα χηρεύσει. Ο σχολαστικά οργανωμένος και μοναχικός κόσμος του δέχεται ένα δυνατό ταρακούνημα, όταν μια νέα ζωηρή οικογένεια μετακομίζει στο απέναντι σπίτι. Ο Όττο συναντά το ταίρι του στην πολύ έξυπνη κι ακόμη πιο πολύ έγκυο Μαρισόλ, κι οδηγούνται σε μια απίθανη φιλία που θα ανατρέψει την καθημερινότητά του.
Σκηνοθεσία:
Marc Forster
Κύριοι Ρόλοι:
Tom Hanks … Otto Anderson
Mariana Trevino … Marisol
Manuel Garcia-Rulfo … Tommy
Rachel Keller … Sonya Anderson
Cameron Britton … Jimmy
Mike Birbiglia … ο μεσίτης
Truman Hanks … Otto Anderson (νεότερος)
Christiana Montoya … Luna
Peter Lawson Jones … Reuben
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: David Magee
Παραγωγή: Gary Goetzman, Tom Hanks, Fredrik Wikstrom, Rita Wilson
Μουσική: Thomas Newman
Φωτογραφία: Matthias Koenigswieser
Μοντάζ: Matt Chesse
Σκηνικά: Barbara Ling
Κοστούμια: Frank L. Fleming
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Μέτρια.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: A Man Called Otto
- Ελληνικός Τίτλος: Ένας Άνθρωπος που τον Έλεγαν Όττο
Άμεσοι Σύνδεσμοι
- Ο Κύριος Όβε (2015)
Σεναριακή Πηγή
- Μυθιστόρημα: A Man Called Ove του Fredrik Backman.
- Σενάριο: Ο Κύριος Όβε του Hannes Holm.
Παραλειπόμενα
- Ο Tom Hanks είχε ανακοινώσει από το 2017 την πρόθεση του για ένα αμερικανικό ριμέικ του σουηδικού Ο Κύριος Όβε (ήταν η εμπορική ξενόγλωσση ταινία στις ΗΠΑ για το 2016). Τίποτα άλλο όμως δεν είχε γίνει γνωστό, μέχρι τον Ιανουάριου του 2022 που έγινε γνωστή η συμμετοχή του Marc Forster στη σκηνοθεσία.
- Πρώτη ερμηνευτική εμφάνιση για τον Truman Hanks, τον τελευταίο από τους γιους του Tom Hanks που δεν είχε ακόμα εμπειρία από ηθοποιία.
- Η Sony Pictures πλήρωσε 60 εκατομμύρια δολάρια για να αποκτήσει την αποκλειστικότητα στη διανομή.
- Αρχικά ήταν να κάνει μια ευρεία πρεμιέρα την ημέρα των Χριστουγέννων του 2022, αλλά εντέλει αποφασίστηκε τότε να γίνει μια περιορισμένη ώστε η ταινία να συμπεριληφθεί στην οσκαρική λίστα της χρονιάς, με την ευρεία να ακολουθεί κατά τα μέσα Ιανουαρίου.
Μουσικά Παραλειπόμενα
- Η Rita Wilson έγραψε για την ταινία το ντουέτο Till You’re Home, το οποίο και ερμηνεύει μαζί της ο Sebastian Yatra.
Κριτικός: Πάρις Μνηματίδης
Έκδοση Κειμένου: 5/1/2023
Χρειαζόταν άραγε αμερικάνικο ριμέικ ο «Κύριος Όβε»; Πρόκειται ήδη στην υπάρχουσα μορφή της για μια άκρως προσβάσιμη, λαϊκή και πανανθρώπινη ταινία, και το όλο εγχείρημα μοιάζει απλώς σαν μια αφορμή για τον Tom Hanks να δοκιμαστεί σ’ έναν ελαφρώς κόντρα ρόλο. Και στην πλοκή δεν παρατηρούνται ριζικές μετατροπές, ακόμη και σε σχέση με το βιβλίο.
Οι βασικές αλλαγές επί της ουσίας είναι προσαρμογές γύρω από την τρέχουσα αμερικάνικη πραγματικότητα, με βολές ενάντια στις αθέμιτες πρακτικές που χρησιμοποιούν οι εταιρείες real estate στις ΗΠΑ για να κερδοσκοπήσουν μεταξύ άλλων και με μια οπτική καλοδεχούμενα πιο φιλελεύθερη σε ζητήματα δικαιωματισμού συγκριτικά με το πρωτότυπο φιλμ. Το αναμενόμενο είναι πως οι κάπως γλυκεροί συναισθηματισμοί δεν απουσιάζουν, μιας και στην ίδια παγίδα είχε πέσει και ο «Κύριος Όβε».
Ανεξάρτητα από το αν ήταν αναγκαία η εν λόγω διασκευή, το τελικό αποτέλεσμα τουλάχιστον στέκεται αξιοπρεπώς. Ο Marc Forster πιάνει με αρκετή επιτυχία εκείνους τους τυπικά αμερικάνικους δραμεντί τόνους που διαθέτουν μια χειμερινή αίσθηση και πέραν του σκηνικού της δράσης και ταυτόχρονα ενώνουν το χιούμορ με τη συγκίνηση, δίνοντας όμως περισσότερη έμφαση στο δεύτερο συστατικό. Έχει και τη βοήθεια ενός σεναρίου από τον David Magee που, φροντίζοντας να κρατήσει ακέραια τη δομή της πηγής στην οποία βασίζεται, αντιμετωπίζει με τρυφερότητα τη συντριπτική πλειοψηφία των ηρώων του και που εκπέμπει σε ικανοποιητικό βαθμό εκείνη την οικεία ζεστασιά που διαθέτουν συνήθως οι συγγραφικές του δουλειές («Ψάχνοντας τη Χώρα του Ποτέ», «Η Ζωή του Πι»).
Ωστόσο αυτό που προκύπτει δεν απογειώνεται ποτέ, για τον απλό λόγο του ότι ο Forster κινείται σε υπερβολικά mainstream μονοπάτια και δεν πιάνει τις λεπτές συχνότητες συναδέλφων του που έχουν αριστεύσει στο πεδίο της δραμεντί, όπως ο Alexander Payne και ο Noah Baumbach. Το βάθος στην ανάλυση των χαρακτήρων περιορίζεται στο να περιγράψει διεξοδικά μονάχα τον πρωταγωνιστή, κι εκεί όμως δεν εντοπίζεται μια εστίαση που να διαθέτει το βάρος ενός ψυχογραφήματος για να μη θυσιαστεί το feel-good πνεύμα που πρέπει οπωσδήποτε να επικρατήσει στο φινάλε. Και γενικότερα τηρούνται αυστηρά «αποστάσεις ασφαλείας» που κρατούν τις εντάσεις κάπως χαμηλά, με το χιούμορ να μην είναι ποτέ εκρηκτικό και τα τραγικά στοιχεία να μη φτάνουν στο έπακρο.
Ο Tom Hanks είναι αναμφίβολα αξιόπιστος και αποτελεσματικός ενσαρκώνοντας έναν «αξιαγάπητα στριμμένο», με μετρημένα ξεσπάσματα και αποφεύγοντας να γείρει προς υπερβολικά αβανταδόρικους μανιερισμούς σε αναζήτηση μιας ακόμη οσκαρικής υποψηφιότητας. Ερμηνευτικά ξεπερνάει με άνεση τον Rolf Lassgard, έχοντας τη σιγουριά του βετεράνου, εκείνη που αντιμετωπίζει ως παιχνιδάκι έναν ρόλο με αντικειμενικά δύσκολες ισορροπίες για όσους διαθέτουν ένα πιο περιορισμένο εύρος δυνατοτήτων. Κρίμα πάντως που δεν βρίσκει εξίσου καλή υποστήριξη από τους συμπρωταγωνιστές του, οι οποίοι κινούνται αποκλειστικά στο επίπεδο του διεκπεραιωτικού, αν και η Mariana Trevino καταβάλλει μια φιλότιμη προσπάθεια να το ξεπεράσει.
Η μερίδα του κοινού που είναι περισσότερο εξοικειωμένη με τη χολιγουντιανή κινηματογραφική οπτική και αγνοεί το πρωτότυπο μπορεί και να αντιδράσει με αρκετό ενθουσιασμό. Οι υπόλοιποι δεν θα δουν κάτι πρωτόγνωρο, όμως εν κατακλείδι θα αναγνωρίσουν πως πρόκειται για ένα προϊόν αρκούντως προσεγμένο, που απλά του λείπουν τα μεγάλα ρίσκα και οι εκπλήξεις. Και για μια χαλαρή θέαση, αυτό ίσως να είναι αρκετό.
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
