Γούντι ο Τρυποκάρυδος: Η Ταινία

Κριτικός: Νίκος Ρέντζος

Έκδοση Κειμένου: 4/3/2018

Θυμάμαι τον εαυτό μου κάποια στιγμή να περνάει ένα κόλλημα με τον Γούντι τον Τρυποκάρυδο, σε μια εποχή που ακόμα τα καρτούν με πρωταγωνιστή τον τρελό τρυποκάρυδο προβάλλονταν στην τηλεόραση. Κάνα δύο χνουδωτά κουκλάκια και μερικά τεύχη κόμικς που κυκλοφορούσαν εκείνη την εποχή, πέρασαν κι αυτά στην κατοχή μου. Πρέπει εκείνη την περίοδο να βρισκόμουν κάπου στη μέση του Δημοτικού, χωρίς να μπορώ να προσδιορίσω ακριβώς το χρόνο. Μετά από χρόνια, ο Γούντι παραμένει ένα από τους αγαπημένους καρτούν χαρακτήρες και μπορώ να πω ότι το σημαντικότερο πράγμα που μου προσέφερε το φιλμ που γυρίστηκε το 2017 με πρωταγωνιστή μια ψηφιακή εκδοχή του Γούντι και “κανονικούς” ηθοποιούς γύρω του, είναι η μικρή αναδρομή που έκανα στο παρελθόν του ήρωα και στα ξεχασμένα πια μικρής διάρκειας κινούμενα σχέδια που πρωταγωνιστούσε.

Πίσω στο 1940, ο παραγωγός και καρτουνίστας, Γουόλτερ Λαντζ, προσπαθεί να βρει έναν αστέρα πρώτου μεγέθους για το στούντιό του. Ο Όσβαλντ ο Λαγός, δημιούργημα του Ντίσνεϊ και του Αμπ Άιγουερκς, είχε περάσει στην κατοχή του Λαντζ και μέχρι το 1938 είναι το αστέρι της εταιρείας αλλά τα δικαιώματα χάνονται και παίρνει ένα χρόνο στον Λαντζ να δημιουργήσει κάτι αξιόλογο. Ο Άντι Πάντα είναι ο χαρακτήρας που δημιουργείται το 1939 και κάνει μια σχετική επιτυχία αλλά η σωτηρία του Λαντζ έρχεται όταν αποφασίζει να βάλει το 1940 ως γκεστ στο φιλμ Knock Knock, με πρωταγωνιστή τον Πάντα, έναν σκανδαλιάρη, παλαβό τρυποκάρυδο. Ο Γούντι κλέβει την παράσταση και δεν αργεί να γίνει πρώτο όνομα και να πρωταγωνιστήσει στα δικά πλέον φιλμς, η παραγωγή των οποίων σταματά το 1972. Από τότε, ο Γούντι επιστρέφει στον κινηματογράφο μόνο για μια μικρή εμφάνιση στο Ποιος Παγίδεψε τον Ρότζερ Ράμπιτ; το 1988, ενώ τηλεοπτικά θα αποκτήσει μια σειρά που κράτησε από το 1999 έως το 2002 ενώ τα καρτούν του παίζουν από το 1957 μέχρι το 2015 συνεχώς στην Αμερικανική τηλεόραση, με μια μικρή παύση μερικών ετών ενδιάμεσα.

Ο Γούντι θα γίνει αστέρας παγκοσμίου φήμης και θα μπει στη λίστα των πιο δημοφιλών χαρακτήρων κινουμένων σχεδίων. Στη χώρα μας έχει το δικό του φανατικό κοινό αλλά η χώρα που πραγματικά λατρεύει τον Τρυποκάρυδο είναι η Βραζιλία και ακολουθούν η Χιλή και η Αργεντινή. Αυτές οι τρεις χώρες είναι και ο κύριος λόγος ύπαρξης αυτής της κινηματογραφικής (τουλάχιστον στη Λατινική Αμερική) επιστροφής του Γούντι, καθώς από εκεί προέρχεται το μεγαλύτερο κομμάτι της παραγωγής, το “ρευστό”, δηλαδή, που έπεσε για γυριστεί η ταινία.

Ο Άλεξ Ζαμ είναι ο σκηνοθέτης αυτής της παιδικής ταινίας που δυστυχώς δεν είναι ό,τι καλύτερο θα μπορούσαμε να περιμένουμε. Ο Ζαμ υπογράφει το σενάριο μαζί με τον Γουίλιαμ Ρόμπερτσον και όπως συμβαίνει συνήθως σε παιδικές ταινίες με ζώα, χρησιμοποιούμε τη φύση και οικολογικές ανησυχίες, για να μπορούμε να πούμε ότι περνάμε κι ένα μήνυμα στα πιτσιρίκια. Δεκτό αλλά το θέμα είναι βρεις έναν τρόπο να το περάσεις στα πιτσιρίκια σωστά κι εδώ, οι δύο σεναριογράφοι, δεν τα πάνε πολύ καλά αλλά δείχνουμε επιείκεια και λέμε ότι υπάρχει έστω μια υποτυπώδης οικολογική ανησυχία που μπορεί και να απασχολήσει τα παιδιά.

Η ιστορία μας θέλει τον Γούντι να είναι ο τελευταίος μιας σπάνιας ράτσας Τρυποκάρυδων. Προσπαθεί να ζήσει τη ζωή του στο δάσος αλλά λίγο οι κυνηγοί που θέλουν να τον παγιδεύσουν, λίγο οι φασαριόζοι κατασκηνωτές, δεν κυλάνε πάντα όλα ήρεμα για αυτόν και δεν το επιδιώκει και πάντα, εδώ που τα λέμε. Το νέο πρόβλημα του Γούντι, είναι ένα μεγαλοδικηγόρος, ο οποίος έρχεται να χτίσει μια έπαυλη ακριβώς εκεί που μένει ο τρυποκάρυδος. Τα μηχανήματα αρχίζουν δουλειά αλλά ο Γούντι δεν τους αφήνει σε χλωρό κλαρί, προκαλώντας το ένα ατύχημα μετά το άλλο και κάνοντας μαύρη τη ζωή του δικηγόρου.

Το φιλμ χρησιμοποιεί ηθοποιούς και τον ψηφιακά δημιουργημένο Γούντι και ποντάρει στη μεταξύ τους αλληλεπίδραση που βασίζεται σε στιγμές σλάπστικ κωμωδίας, πρόχειρα δημιουργημένης, τόσο όσο να κάνει τα πιτσιρίκια ίσως να γελάσουν. Γενικότερα το φιλμ δεν έχει να πει πολλά. Ο σχεδιασμός του Γούντι είναι μέτριος ενώ δεν είναι πάντα καλά δουλεμένη η αλληλεπίδραση των ηθοποιών με το καρτούν, πράγμα που φανερώνει το χαμηλό προϋπολογισμό της παραγωγής.

Το φιλμ δεν είναι απαγορευτικό για τις πολύ μικρές ηλικίες, αρκεί να κυκλοφορήσει τουλάχιστον μεταγλωτισμένο. Έχει αυτά τα χαζά αστειάκια που προκαλούνται από τις επιθέσεις του Γούντι, βάζει και το γιο του δικηγόρου να πιάσει φιλίες με τον τρυποκάρυδο, οπότε έχουν και κάποιον να ταυτιστούν οι μικροί μας φίλοι,έχει έντονα, ζωντανά χρώματα και κάπως έτσι βγαίνει ένα αναίμακτο μεν, ανώφελο δε, εβδομηντάλεπτο. Δεν μας έμεινε και κάτι, δεν χάσαμε κιόλας κάτι. Πάντα μιλώντας για προβολή στο σπίτι προφανώς, ένα μεσημεράκι Σαββάτου και όχι για κινηματογράφο, αφού δεν φαντάζομαι ότι κάποιος θα ενδιαφερθεί να διανείμει το φιλμ στις Ελληνικές αίθουσες, απολύτως δικαιολογημένα, αν τελικά αυτό συμβεί.

Βαθμολογία: