
Tην ημέρα όπου το κέντρο της Αθήνας ζει άλλη μια συνηθισμένη αναστάτωση, ο νεαρός δικηγόρος Αντώνης Σπετσιώτης γιορτάζει τα γενέθλιά του. Μόνο που το εικοσιτετράωρο των γενεθλίων του θα εξελιχθεί εντελώς απρόσμενα -προσγειώνοντάς τον από τα δικαστήρια της Ευελπίδων σε λαμπερές καντίνες και σκοτεινά πάρκιν της εθνικής οδού, από το τακτοποιημένο εργένικο σπίτι του στο Λυκαβηττό σε αγροικίες στο Χαλκούτσι και πολυτελείς βίλες στην Αλίαρτο- και θα τελειώσει απρόβλεπτα ξημερώματα στην Αθήνα.
Σκηνοθεσία:
Σωτήρης Γκορίτσας
Κύριοι Ρόλοι:
Προμηθέας Αλειφερόπουλος … Αντώνης Σπετσιώτης
Στέλιος Μάινας … Φώτης
Μάκης Παπαδημητρίου … Κώστας
Χριστίνα Τσάφου … Ανθούλα
Μαρία Καλλιμάνη … δικαστής
Γεράσιμος Σκιαδαρέσης … Σταύρος
Ναταλία Τσαλίκη … Φρόσω
Αργύρης Μπακιρτζής … Κος Μαλούχος
Τάκης Σακελλαρίου … Μάκης
Μαίρη Μηνά … Άννα
Λένα Κιτσοπούλου … Λιλλή
Λένα Παπαληγούρα … Νικολέτα
Γιούλικα Σκαφιδά … δικηγόρος
Ωρόρα Μαριόν … Κριστίν
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Σωτήρης Γκορίτσας
Παραγωγή: Ηρακλής Μαυροειδής
Μουσική: Νίκος Πορτοκάλογλου
Φωτογραφία: Διονύσης Ευθυμιόπουλος
Μοντάζ: Δημήτρης Πεπονής
Σκηνικά: Πηνελόπη Βαλτή
Κοστούμια: Έλενα Γιαννίτσα
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Εκεί Που Ζούμε
- Διεθνής Τίτλος: Where We Live
Σεναριακή Πηγή
- Μυθιστόρημα: Εκεί Που Ζούμε του Χρίστου Κυθρεώτη.
Κύριες Διακρίσεις
- Υποψήφιο για πρώτο αντρικό ρόλο (Προμηθέας Αλειφερόπουλος), δεύτερο αντρικό ρόλο (Στέλιος Μάινας) και δεύτερο γυναικείο ρόλο (Μαρία Καλλιμάνη) στα βραβεία Ίρις.
Παραλειπόμενα
- Επιστροφή του Σωτήρη Γκορίτσα στα κινηματογραφικά πράγματα μετά από 11 χρόνια.
- Ο Προμηθέας Αλειφερόπουλος παρακολουθούσε απανωτές δίκες, αστικές και ποινικές, ώστε να αποκτήσει εμπειρία για τον ρόλο του. Με παρότρυνση του σκηνοθέτη, παρακολουθούσε δικηγόρους και εκτός δικαστικής αίθουσας. Αλλά και ο Σωτήρης Γκορίτσας πέρασε πολλές ώρες στην Ευελπίδων πριν καταλήξει στο σενάριο του.
- Το βιβλίο του Χρίστου Κυθρεώτη κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πατάκη, και τιμήθηκε με το κρατικό βραβείο μυθιστορήματος Κύπρου, με το βραβείο πεζογραφίας περιοδικού Κλεψύδρα, ενώ ήταν υποψήφιο για το Ευρωπαϊκό και το Κρατικό Βραβείο Λογοτεχνίας 2020.
- Γυρίσματα έγιναν σε διάφορες τοποθεσίες, όπως η Αθήνα, ο Πειραιάς, το Λαύριο, το Χαλκούτσι και ο Ορχομενός.
- Κόβοντας 11.905, ήρθε στην τρίτη θέση ανάμεσα στις ελληνικές παραγωγές της χρονιάς.
Μουσικά Παραλειπόμενα
- Ανάμεσα στις συνθέσεις, ο Νίκος Πορτοκάλογλου ερμηνεύει και το ομώνυμο τραγούδι της ταινίας.
Κριτικός: Ορέστης Μαλτέζος
Έκδοση Κειμένου: 24/10/2022
Έντεκα χρόνια μετά την τελευταία του ταινία, ο Σωτήρης Γκορίτσας επιστρέφει σε μια γνώριμη θεματική της φιλμογραφίας του: την παράνοια της ελληνικής πραγματικότητας. Όπως ο γιατρός πρωταγωνιστής τού “Απ’ τα Κόκαλα Βγαλμένα” προσπαθεί να βγάλει μια άκρη μέσα στο παράλογο που χαρακτηρίζει το Εθνικό Σύστημα Υγείας, ο νεαρός δικηγόρος τού “Εκεί Που Ζούμε” αντιμετωπίζει την τρέλα της Ευελπίδων. Εδώ όμως ο Γκορίτσας δημιουργεί σε έναν πολύ πιο ευρύ καμβά.
Οι αλλαγές που γνώρισε η ελληνική κοινωνία σε κάθε της τομέα τη δεκαετία του ‘10, δεν ξέρω αν ήταν οι πιο ρηξικέλευθες στην ιστορία της χώρας, πάντως ήταν από τις πιο αναγκαστικές. Ο πρωταγωνιστής Αντώνης (Προμηθέας Αλειφερόπουλος) έχει προσπεράσει αρκετά την πρώτη του νεότητα για να έχει επιτρέψει στην παράνοια να εγκατασταθεί μέσα του σαν αποτέλεσμα των βιωμάτων αυτής της δεκαετίας. Οι διάλογοι που έχει με το πολυπληθές καστ, όλοι αρκετά διαφορετικοί χαρακτήρες για να καλύψουν το ζήτημα σε αρκούντως ικανοποιητικό βαθμό, επιβεβαιώνουν συνεχώς αυτό, με πιο ουσιώδη αυτόν με τη συνάδελφο και πρώην συμφοιτήτριά του (Λένα Παπαληγούρα), που αν και στην ίδια μοίρα, φαίνεται να αντιμετωπίζει τη ζωή λίγο πιο χαλαρά.
Είναι σημαντικό ότι δεν έχουμε μια απλή επανάληψη της σάτιρας των “Κοκάλων”, παρότι το πρώτο μισάωρο που εκτυλίσσεται στη δικαστική αίθουσα κινείται σε παρόμοια νερά. Βασική διαφορά εδώ όμως είναι η σκηνοθεσία που παραμένει αισθητά στατική για το κωμικό της περιεχόμενο. Αν κάτι επαναλαμβάνει με συνέπεια ο Γκορίτσας, είναι να αντλεί τις ιστορίες του από το τι σημαίνει να είσαι Έλληνας τη χρονική στιγμή που τις γράφει, και τα όρια της απάθειας με την οποία αντιμετωπίζει τη ζωή του ο Αντώνης σαν τρόπο για να επιβιώσει δείχνουν τη διορατικότητά του για τη γενιά αυτή.
Σκηνοθετικά δεν είναι τυχαίο που παρότι το δεύτερο μέρος λαμβάνει χώρα μέσα σε ένα αυτοκίνητο, τα πλάνα του μοιάζουν να κινούνται πολύ περισσότερο αφού ακολουθούν νοηματικά μια σύγκρουση που ο Αντώνης δεν μπορεί να αποφύγει: τη συνομιλία με τον αποξενωμένο πατέρα του, και όπως φροντίζει να δείξει μέσω της πλοκής, τη συνομιλία δύο διαφορετικών γενεών που έχουν μάθει να λειτουργούν σε δύο πολύ διαφορετικές Ελλάδες, και η κάθε μία φέρει σε κάποιο ποσοστό το δικό της μερίδιο ευθυνών. Είναι με διαφορά ένα πολύ πιο ενδιαφέρον κομμάτι της ταινίας και όχι μόνο χάρη στον εξαιρετικό Στέλιο Μάινα.
Κάθε ηθοποιός προσφέρει ικανοποιητικά με την ερμηνεία του, αν και άλλοι δείχνουν περισσότερο εναρμονισμένοι με το στιλ που ακολουθεί εδώ ο Γκορίτσας από κάποιους άλλους, πράγμα που είναι αρκετό για να κάνει το τελικό αποτέλεσμα αρκετά άνισο. Μου είναι όμως αδύνατο να μην ξεχωρίσω τη Μαίρη Μηνά, που μπορεί ο ρόλος της να είναι πιο αβανταδόρικος, αλλά εκμεταλλεύεται κάθε του πτυχή.
Η διάρκεια της ταινίας είναι αρκετά μικρή, και είναι σαφές ότι ο Γκορίτσας έχει δομήσει το σενάριό του με τέτοιον τρόπο ώστε να μην αφήνει κανένα σημείο νεκρό από κάποιου είδους σχόλιο γύρω από την ελληνική κοινωνία. Ίσως αυτή η πίστη στη γραφή του να είναι ο σκηνοθετικός εχθρός της ταινίας που αφήνει να εισχωρήσουν κάποια ατοπήματα που πληγώνουν τη συνοχή του συνόλου. Θα ήταν άδικο να τα αγνοήσω αφού εντοπίζονται σε όλη τη διάρκεια και ενίοτε χτυπητά. Εδώ έχουμε μια περίπτωση όπου το σενάριο υπερβαίνει της σκηνοθεσίας, χωρίς αυτό να αναιρεί ότι πρόκειται για μια ελληνική ταινία που δεν θα ήθελα να μην είχα δει.
Βαθμολογία:
Όχι κακό, αλλά δεν μας είπε και τίποτα νέο.