Ο Γκίλμπερτ είναι ένας νεαρός άνδρας που ζει στην Εντόρα της Αϊόβα. Μένει μαζί με την παχύσαρκη μητέρα του, τον αδερφό του, Άρνι, τη μεγαλύτερη αδερφή του, Έιμι, και τη νεότερη όλων, Έλεν, που δουλεύει στο μπακάλικο του γερο-Λάμσον. Επίσης διατηρεί σχέση με την κυρία Μπέτι Κάρβερ, της οποίας ο άνδρας προσπαθεί απεγνωσμένα να πουλήσει στον Γκίλμπερτ ασφάλεια. Η ζωή όμως του Γκίλμπερτ είναι παράξενη και ο ίδιος δεν φαίνεται να την απολαμβάνει, ώσπου μια μέρα μια όμορφη και μυστηριώδης κοπέλα από το Μίσιγκαν με το όνομα Μπέκι μετακομίζει στην πόλη με τη γιαγιά της… και ο κόσμος του Γκίλμπερτ αρχίζει να αλλάζει.

Σκηνοθεσία:

Lasse Hallstrom

Κύριοι Ρόλοι:

Johnny Depp … Gilbert Grape

Leonardo DiCaprio … Arnold ‘Arnie’ Grape

Juliette Lewis … Rebecca ‘Becky’

Darlene Cates … Bonnie Grape

Laura Harrington … Amy Grape

Mary Kate Schellhardt … Ellen Grape

Mary Steenburgen … Elizabeth ‘Betty’ Carver

Kevin Tighe … Kenneth ‘Ken’ Carver

John C. Reilly … Tucker Van Dyke

Crispin Glover … Robert ‘Bobby’ McBurney

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Peter Hedges

Παραγωγή: David Matalon, Bertil Ohlsson, Meir Teper

Μουσική: Bjorn Isfalt, Alan Parker

Φωτογραφία: Sven Nykvist

Μοντάζ: Andrew Mondshein

Σκηνικά: Bernt Amadeus Capra

Κοστούμια: Renee Ehrlich Kalfus

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.

Τίτλοι

  • Αυθεντικός Τίτλος: What’s Eating Gilbert Grape
  • Ελληνικός Τίτλος: Τι Βασανίζει τον Γκίλμπερτ Γκρέιπ?
  • Εναλλακτικός Ελλ. Τίτλος: Τι Βασανίζει τον Γκίλμπερτ Γκρέιπ; [τηλεόραση]

Σεναριακή Πηγή

  • Μυθιστόρημα: What’s Eating Gilbert Grape του Peter Hedges.

Κύριες Διακρίσεις

  • Υποψήφιο για Όσκαρ δεύτερου αντρικού ρόλου (Leonardo DiCaprio).
  • Υποψήφιο για Χρυσή Σφαίρα δεύτερου αντρικού ρόλου (Leonardo DiCaprio).

Παραλειπόμενα

  • Με την τέταρτη του αυτή κινηματογραφική εμφάνιση, ο Leonardo DiCaprio αναγνωρίστηκε ως νεαρός σταρ, και έγινε ο έβδομος νεότερος με υποψηφιότητα δεύτερου αντρικού ρόλου στην ιστορία των Όσκαρ.
  • Η εύσωμη μητέρα της ταινίας, η Darlene Cates, δεν είχε βγει πράγματι από το σπίτι της, αλλά στην πραγματικότητα αυτό είχε κρατήσει επί 5 χρόνια. Αυτή ήταν η πρώτη και μόνη της κινηματογραφική εμφάνιση, κι ενώ η επιλογή της στο καστ έγινε μέσω κασέτας από εμφάνισης της σε τηλεοπτικό talk-show.
  • Ο Leonardo DiCaprio αρνήθηκε τη συμμετοχή του στο Χόκους Πόκους: Οι 3 Μάγισσες, για την πρόκληση που του ανοίγονταν εδώ.

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής

Έκδοση Κειμένου: 13/11/2021

Παρότι παλιότερα επί χρυσές εποχές το Χόλιγουντ το είχε ψωμοτύρι να βγάζει αυθεντικό συναίσθημα από απλές καταστάσεις, ήδη όταν εμφανίστηκε ο «Γκίλμπερτ» αυτό δεν αποτελούσε πλέον δεδομένο. Και αναφερόμαστε σε πολύ υψηλό σημείο συναισθηματισμού, που ενώ δεν μπορείς να μην το κατατάξεις στην επιτήδευση, αυτή είναι έγκλημα να αποτελέσει πηγή που θα σου στερούσε την προσομοίωση του εαυτού σου σε κάποια γωνίτσα της Εντόρα…

Ο Lasse Hallstrom ήταν πάντα μάστορας αυτού του είδους «γλυκού» σινεμά, και εδώ βρίσκεται σε υψηλότατη φόρμα. Αντίθετα με άλλες του ταινίες που προσθέτει μια νοσταλγία που στερεί από το σύνολο την ειλικρίνεια των καταστάσεων, μιλάει με τη γλώσσα του ανεξάρτητου αμερικανικού κινηματογράφου και βρίσκει τη χρυσή τομή με τον παραδοσιακό. Όλα μοιάζουν να συμβαίνουν στη διπλανή σου πόρτα, σαν να αφορούν ζωές που σε προσπέρασαν και δεν τους έδωσες εσφαλμένα σημασία, άνθρωποι και χαρακτήρες που θα ήθελες να γνωρίσεις καλύτερα, να αγγίξεις αυτούς και τα προβλήματα τους. Κι αυτό επειδή αναφερόμαστε σε απτά αλλά δυσκολόλυτα προβλήματα, που σε ωθούν να δώσεις ένα χέρι βοήθειας, από τη στιγμή που αφορούν τόσο καθαρές ψυχές.

Ο σουηδός σκηνοθέτης είναι σαν να έχει πράγματι περάσει από «πλυντήριο» τις ψυχές των ηρώων του, και ακόμα κι όταν αντιδρούν απότομα, δεν κρύβουν μια καθαρότητα που σε ελκύει και σε θρέφει συναισθηματικά. Ποτέ το σενάριο δεν ξεπέφτει στην παγίδα της υπερβολής, αφήνοντας τη για μια τελική σκηνή που απογειώνει το σύνολο και πηγάζει από έναν μαγικό ρεαλισμό σε πραγματιστική μορφή (δάνειο από Kusturica και Καιρός των Τσιγγάνων). Ένα φινάλε που δεν είναι παράταιρο με την απλότητα όσων έχουμε ως εκεί παρακολουθήσει, αλλά αντίθετα πετυχαίνει να γράψει πάνω στα κύτταρα της μνήμης μας όσα μέχρι πριν είχαν αγγίξει μόνο αυτά της καρδιάς μας.

Μια τέτοια ταινία όμως δεν θα μπορούσε να έχει την άρτια απόδοση δίχως ένα καστ που θα υπηρούσε τους χαρακτήρες. Η αρχή γίνεται με τη σωστή επιλογή των ηθοποιών, όπου μοιάζει να έχει βρει τον κώδικα να πάνε όλα ως πρέπει, πριν καν ξεκινήσουν τα γυρίσματα. Μπορεί ο νεότατος DiCaprio να κρατάει τον μόνο ρόλο που θα μπορούσες να δεις στα Όσκαρ, αλλά ο καθένας τους δένει τόσο όμορφα με την εικόνα και τις ικανότητες που εξαρχής μπορούσε να δώσει, που δεν θα φανταζόσουν κανέναν άλλον στη θέση κάποιου από αυτούς. Ίσως δε οι αντιθέσεις ανάμεσα τους να είναι κι αυτές ένα σημείο αιχμής της επιτυχίας του κάστινγκ, με τα πρόσωπα της πολυμελούς οικογένειας, λόγου χάρη, να μη μοιάζουν οπτικά μεταξύ τους, ακριβώς επειδή σημασία είχε να είναι ο κατάλληλος στην κατάλληλη θέση.

Μια γλυκιά σαν μέλι ταινία, που όσο κι αν χτυπάει κόκκινο ο μελοδραματισμός της, δεν σε αφήνει να συγκινηθείς περισσότερο από ό,τι απλά θα την αγαπήσεις. Δεν είναι καμωμένη με εκείνα τα στοιχεία που θα την οδηγούσαν στην αθανασία της έβδομης τέχνης (ως προς αυτό ο Hallstrom πάντα είχε ένα θέμα, ή… γεννήθηκε σε λάθος εποχή), αλλά με εκείνα που την οδηγούν με ασφάλεια στην καρδιά του θεατή. Ένα σινεμά που ο κριτικός τέχνης δεν θα πάρει από τα χέρια να το σηκώσει ψηλά, αλλά ακόμα κι αυτός κρυφά θα αναζητήσει να κλέψει ακόμα μία ματιά από μια πόλη στη μέση του πουθενά που φυλάει κομμάτια της κινηματογραφικής του μνήμης.

Βαθμολογία:


Γκαλερι φωτογραφιων

23 φωτογραφίες

Μοιραστειτε ενα σχολιο

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *