Τρελό Γουίκεντ στου Μπέρνι
- Weekend at Bernie's
- Τρελό Σαββατοκύριακο στου Μπέρνυ
- 1989
- ΗΠΑ
- Αγγλικά
- Κωμωδία, Μαύρη Κωμωδία
- 27 Σεπτεμβρίου 1990
Δυο υπάλληλοι μιας εταιρείας, ο Λάρι και ο Ρίτσαρντ, είχαν μια «επιτυχία» στη δουλειά τους και ανταμείβονται με ένα σαββατοκύριακο στην εξοχική κατοικία του αφεντικού τους. Στην πραγματικότητα, το αφεντικό θέλει να καλύψει την «επιτυχία» τους, με το να τους στέλνει στο εξοχικό για να τους δολοφονήσει ένας εκτελεστής. Όταν φτάσουν εκεί, όμως, θα ανακαλύψουν ότι το αφεντικό τους, ο Μπέρνι, είναι νεκρός. Χαμένοι, δεν θέλουν να αποκαλύψουν το πτώμα, και κάνουν τα πάντα για να τον «διατηρήσουν όρθιο», κι ενώ ο δολοφόνος είναι στο κατόπι τους.
Σκηνοθεσία:
Ted Kotcheff
Κύριοι Ρόλοι:
Andrew McCarthy … Lawrence ‘Larry’ Wilson
Jonathan Silverman … Richard Parker
Terry Kiser … Bernie Lomax
Catherine Mary Stewart … Gwen Saunders
Don Calfa … Paulie
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Robert Klane
Παραγωγή: Victor Drai, Bruce McNall
Μουσική: Andy Summers
Φωτογραφία: Francois Protat
Μοντάζ: Joan E. Chapman
Σκηνικά: Peter Jamison
Κοστούμια: Nancy Butz
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Αρνητική.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Weekend at Bernie’s
- Ελληνικός Τίτλος: Τρελό Γουίκεντ στου Μπέρνι
- Εναλλακτικός Ελλ. Τίτλος: Τρελό Σαββατοκύριακο στου Μπέρνυ [τηλεόραση]
Άμεσοι Σύνδεσμοι
- Πιο Τρελό Γουίκεντ στου Μπέρνι 2 (1993)
Παραλειπόμενα
- Έμπνευση για το σενάριο αποτέλεσε μια δημοφιλής στην Ινδία χαμηλού προϋπολογισμού παραγωγή του 1983 με τίτλο Jaane Bhi Do Yaaro.
- Πριν αποφασίσουν να βρουν πιο ώριμους ηλικιακά ηθοποιούς, οι δύο πρώτοι ρόλοι προορίζονταν για τους Corey Haim και Corey Feldman.
- Ο ίδιος ο σκηνοθέτης ερμηνεύει τον πατέρα του Ρίτσαρντ.
- Ο Ted Kotcheff και ο Robert Klane έκαναν το 2014 μήνυση στις Metro-Goldwyn-Mayer και 20th Century Fox για παραβίαση συμβολαίου που αφορούσε κέρδη από την ταινία που δεν τους είχαν αποδοθεί.
- Ούτε οι κριτικοί το είδαν θετικά, ούτε τα κέρδη του στα ταμεία ήταν υψηλά, παρόλα αυτά απέκτησε γρήγορα cult φήμη, και το μοτίβο του αναπαράχθηκε πολλάκις, κυρίως στη μικρή οθόνη.
Μουσικά Παραλειπόμενα
- Ο Jermaine Stewart ερμηνεύει στους τίτλους τέλους το Hot and Cold.
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 18/3/2017
Να μια ταινία που εύκολα θα αναγάγαμε ως κριτική σε κοινωνικό φαινόμενο. Μια cult επιτυχία που μάλιστα δεν μοιάζει να έχει ξεφτίσει με τα χρόνια, ακόμα και που το σκηνικό όσο και τα κοστούμια διακοπών της εποχής είναι πιο κιτς από ποτέ. Άραγε ποιο να είναι το μυστικό της επιτυχίας; Κανένα μυστικό. Η κεντρική ιδέα του νεκρού που οι δύο γκαφατζήδες υπάλληλοι κρατούν με το ζόρι να μοιάζει ζωντανός, συνδυάζεται με τη «βιτσιόζικη» μουστακιοφόρα φάτσα του Terry Kiser (που ζωντανός ως ηθοποιός δεν έκανε ποτέ του τίποτα) και η φάρσα αυτή που γεννήθηκε με μονάχα αυτά τα δύο στοιχεία βρήκε ένα κοινό έτοιμο για «αραχτό» γέλιο. Ένα γέλιο που παράγεται αυθόρμητα, χωρίς η ταινία να προσπαθεί να προσθέσει και κάποιο άλλο σόι χιουμοριστικό στοιχείο.
Τα κλισέ της τότε εποχής δίνουν και παίρνουν, κάτι σαν κράμα κωμωδιών της δεκαετίας του 1980. Το αφελές δίδυμο, ο εκτελεστής που είναι φυσικά σοβαρός, η δράση που έρχεται να σώσει τους σεναριογράφους όσον αφορά το φινάλε (ευτυχώς όχι τόσο έντονη, αλλά κάτι σαν αυτή των «Μεγάλη των Μπάτσων Σχολή»), όμορφα κορμιά, ξέγνοιαστη ατμόσφαιρα, κλίμα διακοπών… και η δουλειά μας έγινε με το παραπάνω. Προσθέστε την πολύ κακή τεχνική δουλειά, ακόμα και για τα πρότυπα του 1989 (από μοντάζ και ηχοληψία, μέχρι φωτογραφία), που μάλλον φανερώνει ότι η επιτυχία ήρθε κατακούτελα στους παραγωγούς. Όσο για τους ηθοποιούς, ο Andrew McCarthy τερματίζει εδώ την οδό της διασημότητας (δικαίως), ενώ ο Jonathan Silverman μάλλον δεν την περπάτησε ποτέ. Αλλά μη σας πιάνουν ενοχές αν διασκεδάζετε τόσο βλέποντας τον Μπέρνι «αναστημένο», καλύτερα να είσαι μια κακή ταινία που προσφέρει έστω κι έναν καλό λόγο διασκέδασης, παρά μέτρια ταινία ποιότητας…
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
