Για τον Χάουαρντ Γουέικφιλντ, πετυχημένο δικηγόρο και οικογενειάρχη από τη Νέα Υόρκη, ένας νευρικός κλονισμός είναι αρκετός για να τον κάνει να εξαφανιστεί από την οικογένεια του. Δεν την παρατάει τελείως, όμως, μια και παρατηρεί τους αγαπημένους του από ένα κρυφό μέρος στη σοφίτα, σε μια απομόνωση που του επιτρέπει να μελετήσει τα βαθύτερα ερωτήματα πάνω στη ζωή του. Κάποια στιγμή, συνειδητοποιεί ότι δεν είναι τόσο απλό να επιστρέψει πλέον στην παλιά του ζωή.
Σκηνοθεσία:
Robin Swicord
Κύριοι Ρόλοι:
Bryan Cranston … Howard Wakefield
Jennifer Garner … Diana Wakefield
Beverly D’Angelo … Babs
Jason O’Mara … Dirk Morrison
Ian Anthony Dale … Ben Jacobs
Pippa Bennett-Warner … Emily
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Robin Swicord
Παραγωγή: Bonnie Curtis, Wendy Federman, Julie Lynn, Carl Moellenberg
Μουσική: Aaron Zigman
Φωτογραφία: Andrei Bowden Schwartz
Μοντάζ: Matt Maddox
Σκηνικά: Jeannine Oppewall
Κοστούμια: Kim H. Ngo
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Wakefield
- Ελληνικός Τίτλος: Η Εξαφάνιση
Σεναριακή Πηγή
- Διήγημα: Wakefield του E.L. Doctorow.
- Διήγημα: Wakefield του Nathaniel Hawthorne.
Παραλειπόμενα
- Βασίζεται στο ομότιτλο διήγημα του E.L. Doctorow, αλλά κι εκείνο ήταν εμπνευσμένο με τη σειρά του από το αντίστοιχο του Nathaniel Hawthorne, από το 1835.
- Γυρίστηκε μέσα σε 20 μέρες.
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 17/6/2018
Έχουμε μεν μια ταινία που εύκολα θα μπορούσε να σου προκαλέσει σκέψεις. Η όλη ιδέα ενός χιτσκοκικού «Rear Window» που δεν παρατηρεί γείτονες, αλλά την ίδια του την οικογένεια-ζωή, θα μπορούσε να αποβεί ακόμα κι ευφυής. Αλλά, ως φαίνεται, δεν ήταν το όνομα της Ρόμπιν Σουίκορντ που θα μπορούσε να αναδείξει όπως έπρεπε το συγκεκριμένο θέμα. Η σκηνοθέτις απλά προσφέρει απλόχερα χώρο δράσης στον Μπράιαν Κράνστον, που ενώ ερμηνεύει μοναδικά, πρέπει ο θεατής να μαντέψει τα κείμενα των σκέψεων του, κάτι που δεν επιτρέπεται να θεωρείται δεδομένο. Το φιλμ προέρχεται από διήγημα, και λογικά εκεί αναπτύχθηκε το πίσω κείμενο που εδώ λείπει, και λείπει μάλλον αδικαιολόγητα. Αλλά αν μετρήσεις το ερμηνευτικό κομμάτι και επικροτήσεις την ψυχραιμία της τεχνικής γυρίσματος, το έργο σίγουρα δεν είναι χάσιμο χρόνου. Απλά είναι κρίμα που δεν συνοδεύονται αυτά από μια πιο ολοκληρωμένη φιλοσόφιση περί σύγχρονων κοινωνιών.
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
