Underworld: Η Αιματοχυσία

Κριτικός: Πάρις Μνηματίδης

Έκδοση Κειμένου: 29/11/2016

Η ηρωίδα όλων των προηγούμενων ταινιών της σειράς, Selene, πλέον καταδιώκεται από αμφότερα τα στρατόπεδα που διεξάγουν μεταξύ τους πόλεμο, τα βαμπίρ και τους λυκανθρώπους δηλαδή. Οι δεύτεροι πλέον καθοδηγούνται από έναν νέο και φιλόδοξο αρχηγό ονόματι Marius, ο οποίος σχεδιάζει να βρει την κόρη της Selene, την οποία έχει κρύψει, και με το αίμα της να κάνει τον στρατό των λυκανθρώπων ανίκητο. Ταυτόχρονα, ο οίκος των βαμπίρ στον οποίο άνηκε η Selene αποφασίζει, όχι χωρίς εσωτερικές αντιδράσεις, να την επανεντάξει προκειμένου να εκπαιδεύσει μια ομάδα νεοσύλλεκτων πολεμιστών στην επερχόμενη σύγκρουση με τον στρατό των λυκανθρώπων. Ωστόσο, κάποιοι εντός του οίκου έχουν και τους δικούς τους, ιδιαίτερα σκοτεινούς σχεδιασμούς.

Η πέμπτη κατά σειρά ταινία ενός πολύ ταλαιπωρημένου franchise που τραβάει πλέον εδώ και περισσότερο από δεκαετία και το οποίο έτσι κι αλλιώς δεν διακρινόταν ποτέ για την εξαιρετική κινηματογραφική του ποιότητα (χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν διαθέτει έναν αριθμό αφοσιωμένων οπαδών, για κάποιον λόγο) σηματοδοτεί και την επείγουσα ανάγκη να μπει επιτέλους μια τελεία στις μακροσκελείς περιπέτειες της Selene. Ανακυκλώνοντας συμπλοκές και χιλιοειδωμένα μοτίβα (η έχθρα μεταξύ λυκανθρώπων και βρικολάκων ως ταξική πάλη, εσωτερικές συγκρούσεις στο ένα εκ των στρατοπέδων, απεικόνιση συγκεκριμένων χαρακτήρων με μεσσιανικές αποχρώσεις) που είχαν εξαντληθεί ήδη στα φιλμ της σειράς που προηγούνται αυτού, η αίσθηση της ρουτίνας και της κούρασης αιωρείται πάνω από το «Underworld: Η Αιματοχυσία».

Η Anna Foerster, κατά κύριο λόγο βοηθός φωτογραφίας και ειδικών εφέ σε ταινίες μεγάλου μήκους, που έχει σκηνοθετήσει επεισόδια τηλεοπτικών σειρών, αδυνατεί να προσδώσει συγκεκριμένη ταυτότητα στο απρόσωπο αυτό σίκουελ, ακόμη και να αναπαράγει αποτελεσματικά τη μοντερνίζουσα ψευτογοτθική αισθητική με ολίγη από πιστολίδι αλά «The Matrix» των παλιότερων ταινιών. Ο Theo James, που αναλαμβάνει να αναπληρώσει το κενό της απουσίας του Scott Speedman ως μια ανδρική παρουσία που θα σιγοντάρει την Beckinsale, είναι εξαιρετικά ανεπαρκής και μη χαρισματικός ως action-hero όσο κι αν γίνεται μια προσπάθεια από το σενάριο να πείσει για το αντίθετο. Η μόνη νέα προσθήκη που γίνεται στη μυθολογία είναι η ύπαρξη ενός οίκου βαμπίρ στον ευρωπαϊκό βορρά, που παρέχει την απαραίτητη σε κάθε ταινία συνταγής αφηγηματική ανάπαυλα λίγο πριν την αναζωπύρωση των συγκρούσεων στα μισά της ταινίας, καθώς και η εισαγωγή μιας new-age αποχρώσεων μεθόδου «αναγέννησης» που θα χρησιμοποιηθεί ως από μηχανής θεός στην πλοκή με τεμπέλικο κι ελαφρώς αστείο τρόπο στην τρίτη πράξη. Κατά τα άλλα, η πομπώδης σοβαροφάνεια που χαρακτηρίζει το σύνολο του franchise είναι κι εδώ παρούσα, οι κακογραμμένες ατάκες διαδέχονται η μία την άλλη, και οι κλωτσοπατινάδες επαναλαμβάνονται χωρίς ιδιαίτερη φαντασία και ποικιλία σε βαθμό κορεσμού. Αν υπάρχει ένα ελαφρυντικό εδώ, αυτό είναι η σχετικά σύντομη διάρκεια, που παρόλο που δίνει στο συνολικό αποτέλεσμα την επίγευση της αρπαχτής (αν και να σημειωθεί πως το «Underworld: Η Αναγέννηση» είχε λίγο πιο μικρή διάρκεια), τουλάχιστον δεν διαπράττει το λάθος να πάει στο αντίθετο άκρο και να πλατειάσει υπερβολικά ταυτόχρονα με το να αποτελεί μια άκρως προβληματική ταινία.

Γενικά, πάντως, η εντύπωση που δίνεται είναι αυτή της τσαπατσουλιάς, της πρόχειρης παραγωγής: οι συμπλοκές είναι μικρής σχετικά έκτασης και τα εφέ αρκετά κατώτερα των προσδοκιών δεδομένου του ότι οι προηγούμενες παραγωγές της σειράς τουλάχιστον είχαν φροντίσει περισσότερο τον τομέα αυτό. Οι χαρακτήρες δεν είναι δουλεμένοι καλά και δεν έχουν το απαιτούμενο βάθος για να πείσουν (ο Marius για παράδειγμα ποτέ δεν αναπτύσσεται κανονικά, δεν προσφέρεται εξήγηση στον θεατή ως προς το ποια είναι τα πιθανά γνωρίσματά του που τον έκαναν να αναδειχθεί ως αρχηγός των λυκανθρώπων, το σενάριο απλά τεμπέλικα τον τοποθετεί εκεί σαν να άνηκε πάντα, δίχως εξηγήσεις), συμπεριλαμβανομένης της Selene, της οποίας το μητρικό ένστικτο λόγω της κόρης που απέκτησε παραμένει μια ανεξερεύνητη πτυχή. Αν και το φινάλε αφήνει αρκετά ανοιχτό το ενδεχόμενο ενός ακόμη σίκουελ, το επιθυμητό θα ήταν η όλη ιστορία να σταματήσει εδώ. Πόσο ξίγκι να βγάλεις πια από τη μύγα;

Βαθμολογία: