Ο Συγγραφέας

Κριτικός: Πάρις Μνηματίδης

Έκδοση Κειμένου: 28/9/2016

Ο Mathieu είναι ένας νέος με μεγάλες φιλοδοξίες περί συγγραφής, που ονειρεύεται να τον βγάλουν από την άχαρη δουλειά του σε μια εταιρεία μετακομίσεων. Του κόβονται τα φτερά όταν ένας εκδοτικός οίκος απορρίπτει το βιβλίο του. Μια ημέρα ενώ μετακινεί με άλλους συναδέλφους του αντικείμενα από ένα διαμέρισμα, ανακαλύπτει ένα ημερολόγιο που άνηκε στον πρώην ιδιοκτήτη της κατοικίας, το οποίο εξιστορεί τη ζωή του ως οπλίτη στον Πόλεμο της Αλγερίας. Διψασμένος για εύκολη δόξα και χρήματα, αντιγράφει το ημερολόγιο στον υπολογιστή του και ύστερα καίει το πρωτότυπο. Ύστερα παρουσιάζει το ημερολόγιο αυτό σε έναν εκδοτικό οίκο ως δική του αυθεντική μυθοπλασία. Η γαλλική λογοτεχνική κοινότητα (και όχι μόνο) ενθουσιάζεται και ο Mathieu με το καινούριο κοινωνικό status που πλέον έχει, καταφέρνει και να κατακτήσει την κοπέλα των ονείρων του. Τρία χρόνια αργότερα, ωστόσο, η πίεση που του ασκείται για να ολοκληρώσει το δεύτερο μυθιστόρημά του ολοένα και αυξάνεται, ενώ το παρελθόν θα του χτυπήσει την πόρτα.

Η ταινία του Yann Gozlan ξεδιπλώνεται σαν ένα αστυνομικό θρίλερ της Patricia Highsmith με ήρωα τον χαρακτήρα Tom Ripley, κάποιον δηλαδή που γνωρίζουμε από την αρχή σχεδόν ως αντι-ήρωα και αρνητικό πρότυπο, αλλά ακολουθώντας την πλοκή μπαίνουμε στη διαδικασία να θέλουμε να ξεφύγει από τις αρχές που αναζητούν αρειμανίως την αλήθεια και να μην ανακαλυφθούν οι κακές του πράξεις. Εδώ, αν και στην αρχή αυτό περιορίζεται στον φριχτό τρόπο που ο Mathieu χρησιμοποιεί το έργο ενός τρίτου ανθρώπου, όσο εξελίσσεται η πλοκή και όσο περισσότερο σφίγγει ο κλοιός γύρω από το ψέμα που έχει δημιουργήσει γύρω από τον εαυτό του τα πράγματα περιπλέκονται και φτάνουν, προβλέψιμα και με κακοστημένο τρόπο, μέχρι και τον φόνο. Το πρόβλημα εδώ είναι πως ο κινηματογραφικός (για να συγκριθούν μήλα με μήλα και όχι με πορτοκάλια πηγαίνοντας στα λιβάδια της λογοτεχνίας) Ripley στις εμπνευσμένες διασκευές τύπου «Ο Ταλαντούχος Κύριος Ρίπλεϊ» είναι ένας χαρακτήρας που ασκεί νοσηρή γοητεία στον θεατή χάρη στη νοημοσύνη του και την ικανότητά του να προσαρμόζεται σε καταστάσεις, χαρίσματα τα οποία ο ήρωας του «Συγγραφέα» δεν κατέχει. Στην περίπτωσή του έχουμε να κάνουμε απλά με έναν τύπο με απύθμενο θράσος και απεγνωσμένο να αποσπάσει όσο το δυνατόν περισσότερα από έναν περίγυρο που τον εκτιμά για ένα πολύ μεγάλο ψέμα που έχει κατασκευάσει προσεκτικά. Ελάχιστες φορές αναγκάζεται να χρησιμοποιήσει το μυαλό του για να κινήσει τα νήματα, έτσι ώστε να στρέψει τις καταστάσεις προς όφελός του, γιατί συνήθως η τύχη βρίσκεται με το μέρος του, ειδικά τις στιγμές εκείνες που προχωρά σε τραγικά σφάλματα που ενδέχεται να τον καταστρέψουν (το πιο προφανές παράδειγμα αποτελεί ένα πτώμα που αναγκάζεται να… κρύβει μέσα στο σπίτι της οικογένειας της κοπέλας του που τον φιλοξενεί και δεν γίνεται αντιληπτό για κάποιον λόγο!). Ένας ήρωας που είναι περισσότερο τυχερός παρά εύστροφος δεν κερδίζει το θαυμασμό και τη συμπάθειά μας, ειδικά δε αν η ταινία τον διευκολύνει να ξεφύγει από τις καταστάσεις με μεγαλύτερη ευκολία από αυτή που θα έπρεπε (όπως στο υπερβολικό φινάλε). Δεν βοηθάει επίσης το ότι ο πρωταγωνιστής Pierre Niney δίνει την εντύπωση πως βρίσκεται χαμένος κι αμήχανος στον ρόλο που καλείται να υποδυθεί και δεν πείθει καθόλου ως το άτομο που θα έφτανε στα άκρα, τα οποία βλέπουμε στην εξέλιξη του έργου προκειμένου να διατηρήσει τα όσα έχει κατακτήσει με το πνευματικό έργο ενός άλλου ανθρώπου. Ίσως να ήταν επιλογή του Gozlan να καθοδηγήσει τον Niney ώστε να προσεγγίσει το χαρακτήρα του σαν να ήταν απλά ένας άβγαλτος νεαρός, αλλά απλά ένας άβγαλτος νεαρός ποτέ δεν θα έφτανε έτσι αβίαστα στις επιλογές που κάνει τελικά ο ήρωας. Έτσι η ταινία πάσχει από μεγάλο έλλειμμα αληθοφάνειας.

Η αλήθεια είναι πως η ταινία δημιουργεί στον θεατή την αγωνία να δει τι μέλλει γενέσθαι και πως το σασπένς δεν απουσιάζει σε μερικές σκηνές, αλλά στο σύνολό της χάνει κατά κράτος στη σύγκριση με άλλες ταινίες μυθοπλασίας που έχουν κι αυτές επιχειρήσει να αναπτύξουν μια παρόμοια ιστορία (έναν συγγραφέα να οικειοποιείται το βιβλίο ενός άλλου δηλαδή) όπως το «Οι Λέξεις» για παράδειγμα. Μια μετριότητα.

Βαθμολογία: