Ο Λέοναρντ, μετά από μια απόπειρα αυτοκτονίας, επιστρέφει στο πατρικό του σπίτι στο Μπρούκλιν. Καθώς αναρρώνει γνωρίζει τη Μισέλ, μια μυστηριώδη και όμορφη γειτόνισσα με διάφορα προβλήματα, ενώ οι μετανάστες γονείς του του γνωρίζουν τη Σάντρα, ένα τρυφερό κορίτσι, κόρη του ανθρώπου που θα αγοράσει την οικογενειακή τους επιχείρηση. Καθώς γνωρίζει και τις δυο κοπέλες, κι ανακαλύπτοντας τις βαθύτερες πλευρές τους, αρχίζει να μπαίνει σε βαθιά συναισθηματικά διλήμματα για το πώς νιώθει, τι θέλει και τι πρέπει να κάνει.

Σκηνοθεσία:

James Gray

Κύριοι Ρόλοι:

Joaquin Phoenix … Leonard Kraditor

Gwyneth Paltrow … Michelle Rausch

Vinessa Shaw … Sandra Cohen

Isabella Rossellini … Ruth Kraditor

Moni Moshonov … Reuben Kraditor

Elias Koteas … Ronald Blatt

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: James Gray, Ric Menello

Παραγωγή: Donna Gigliotti, James Gray, Anthony Katagas

Φωτογραφία: Joaquin Baca-Asay

Μοντάζ: John Axelrad

Σκηνικά: Happy Massee

Κοστούμια: Michael Clancy

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.

Τίτλοι

  • Αυθεντικός Τίτλος: Two Lovers
  • Ελληνικός Τίτλος: Δύο Έρωτες

Κύριες Διακρίσεις

  • Συμμετοχή στο διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ Κανών.

Παραλειπόμενα

  • Ο δημιουργός άντλησε έμπνευση από το διήγημα του Fyodor Dostoyevsky, Λευκές Νύχτες.
  • Ο Joaquin Phoenix είχε δηλώσει πως αυτή θα ήταν η τελευταία ερμηνευτική του δουλειά, κάτι όμως που αργότερα αναίρεσε.
  • Ο James Gray είχε πει ότι γνώρισε την Gwyneth Paltrow σε ένα πάρτι, και του είχε επισημάνει ότι όλες οι ταινίες του ήταν πολύ “αρσενικές”. Για να της αποδείξει το αντίθετο, έγραψε το συγκεκριμένο σενάριο, έχοντας κατά νου την Paltrow για τη Μισέλ.

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής

Έκδοση Κειμένου: 7/3/2009

Τον παρακολουθώ και στην τέταρτη δουλειά του και πλέον πείστηκα… Ο James Gray είναι ένας ευφυέστατος καλλιτέχνης, αλλά ενώ θα μπορούσε να γίνει ένας μεγάλος συγγραφέας, στον κινηματογράφο έχει όρια που δεν μπορεί να διασκελίσει. Ακόμα μια φορά αναπτύσσει τις εμμονές του περί τραγωδίας, οικογένειας, ματαιότητας… και Νέας Υόρκης. Θα μπορούσα να τον ονομάσω «ποιητή του μεγάλου μήλου», αφού φιλμάρει άψογα κάθε γωνία της πόλης του, αλλά η ποίηση του δεν μπορεί να συνδυαστεί με τη φιλμική οντότητα, απαραίτητη για μια ταινία ώστε να σε τραβήξει κοντά της.

Η ταινία είναι ένα περίτεχνο ρομάντζο, στο οποίο ποτέ δεν αντιλαμβάνεσαι την αληθινή του διάσταση, αν πάλι αυτή υπάρχει και δεν είναι ένα απλό καπρίτσιο της μοίρας. Ο Joaquin Phoenix (στην τελευταία του εμφάνιση;) είναι ένας άντρας έξυπνος, αλλά ακόμα κι αν το παλεύει, δεν είναι άρχοντας του πεδίου του. Η Gwyneth Paltrow (επιστροφή σε έναν αληθινά καλό ρόλο μετά το 1999) είναι το αντίστοιχο του. Οι δυο τους παράγουν ηλεκτροπληξία, αλλά όχι απαραίτητα μεταξύ τους. Ο Gray προσπαθεί να τους «παντρέψει» μέσα σε δικούς του όρους, αφού κάθε τραγωδία έχει τους προβληματικούς της χαρακτήρες. Όμως, δεν κάνει το παραπάνω από αυτό που περιμέναμε εξαρχής από αυτόν, ώστε να μεταδώσει αυτή την ηλεκτροπληξία προς τον θεατή, παρά σε μία πολύ καλή σκηνή. Και ξέρετε κάτι; Δεν είμαστε εμείς οι αρνητικοί αγωγοί, αλλά ο Gray που επιμένει σε ένα πολύ προσωπικό σινεμά, που βασικά θέλει να αρέσει σε αυτόν…

Βαθμολογία:


Γκαλερι φωτογραφιων

15 φωτογραφίες

Μοιραστειτε ενα σχολιο

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *