Μια ομάδα πρώην πρακτόρων των ειδικών δυνάμεων ενώνεται ξανά για να οργανώσει μια ληστεία σε μια αραιοκατοικημένη ζώνη πολλαπλών συνόρων της Νότιας Αμερικής. Για πρώτη φορά στις υψηλές κύρους καριέρες τους, αυτοί οι άγνωστοι ήρωες αναλαμβάνουν μια επικίνδυνη αποστολή για τους ίδιους τους εαυτούς τους και όχι για τη χώρα τους. Όταν όμως τα γεγονότα παίρνουν μια απροσδόκητη τροπή και απειλούν να ξεφύγουν από τον έλεγχο, οι ικανότητές, η πίστη και η ηθική τους ωθούνται στα άκρα σε μια επική μάχη για επιβίωση.

Σκηνοθεσία:

J.C. Chandor

Κύριοι Ρόλοι:

Ben Affleck … Tom ‘Redfly’ Davis

Oscar Isaac … Santiago ‘Pope’ Garcia

Charlie Hunnam … William ‘Ironhead’ Miller

Garrett Hedlund … Ben Miller

Pedro Pascal … Francisco ‘Catfish’ Morales

Reynaldo Gallegos … Gabriel Martin Lorea

Adria Arjona … Yovanna

Sheila Vand … Lauren Yates

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Mark Boal, J.C. Chandor

Στόρι: Mark Boal

Παραγωγή: Neal Dodson, Alex Gartner, Andy Horwitz, Charles Roven

Μουσική: Disasterpeace

Φωτογραφία: Roman Vasyanov

Μοντάζ: Ron Patane

Σκηνικά: Greg Berry

Κοστούμια: Marlene Stewart

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.

Τίτλοι

  • Αυθεντικός Τίτλος: Triple Frontier
  • Ελληνικός Τίτλος: Τριπλό Σύνορο

Παραλειπόμενα

  • Το 2010, το σχέδιο ήταν να σκηνοθετηθεί από την Kathryn Bigelow, με τους Tom Hanks, Johnny Depp να βρίσκονται σε συνομιλίες για να παίξουν. Μάλιστα, ο πρώτος είχε επίσημα προσληφθεί, αλλά το σχέδιο έμεινε παγωμένο μέχρι το 2015. Και πάλι όμως ο Hanks δεν είχε φύγει από την εικόνα, στην οποία προστέθηκε και ο Will Smith. Την επόμενη χρονιά, χάθηκαν αυτά τα δύο ονόματα, κι επανήλθε αυτό του Depp. Και πάλι όλα άλλαξαν. Τον Ιανουάριο του 2017, ήταν ο Channing Tatum κι ο Tom Hardy που επίσημα είχαν έρθει σε συνεννοήσεις για να παίξουν. Τον επόμενο μήνα, προστέθηκε και το όνομα του Mahershala Ali. Όταν μπήκε το Netflix στο παιχνίδι, ακούγονταν πια μονάχα τα ονόματα των Ben Affleck, Casey Affleck και του Ali. Ο Ben Affleck αρνήθηκε τη συμμετοχή, και έγιναν κουβέντες με τον Mark Wahlberg. Ήταν ελάχιστα πριν την έναρξη των γυρισμάτων που το καστ κατέληξε στην τελική του μορφή, μετά από όλη αυτή την περιπέτεια.
  • Μια ταινία αποκλειστικά για την πλατφόρμα του Netflix.

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής

Έκδοση Κειμένου: 11/4/2019

Πώς γίνεται να κάνεις μια καθαρά μιλιταριστική ταινία δράσης να σου βγει ποιοτική; Πέρα από κάποιες απαραίτητες αλλαγές σε σχέση με το κατεστημένο, η ταινία του J.C. Chandor δεν έχει εντέλει την απάντηση, παρότι δείχνει να την αναζητεί. Κι αυτό επειδή πάσχει εκεί όπου πάσχουν όλες αυτές οι ταινίες: στην ουσία.

Το φιλμ από τη μία λες ξεκινάει καλά, επειδή περνάει από την πατροπαράδοτη σκηνή έντασης στην έναρξη σε μια μακρά φάση όπου κινείται με διαλόγους. Από την άλλη, όλοι αυτοί οι διάλογοι είναι μεν σε ένα ύφος που τους δίνεις προσοχή, αλλά δεν κάνουν ποτέ την προσπάθεια να αφορούν και κάτι πέρα από τα πεπραγμένα της υπόθεσης, ή κάποια προσωπικά διλλήματα που δεν αφορούν κανέναν πέρα από τους συγκεκριμένους ήρωες. Και ναι, πατάνε πάνω στη λογική των κλισέ, που από την εποχή που έφτιαξαν σινεμά οι Λιμιέρ, που λέει ο λόγος, ο ήρωας δράσης είναι διστακτικός πριν αναλάβει μια δύσκολη αποστολή, την οποία… γνωρίζουμε καλά ότι στο τέλος θα αναλάβει. Έτσι περνάει κάμποση ώρα μέχρι επιτέλους να περάσουμε στο προκείμενο, τουτέστιν στη δράση. Αλλά κι αυτή όταν έρχεται χαρακτηρίζεται από το γεγονός ότι όλα πάνε ρολόι, σε βαθμό που νομίζεις ότι παρακολουθείς αληθινή ιστορία, κι όχι κάτι που θέλει να ιντριγκάρει. Σε αυτό το σημείο είναι που περνάμε και στο άλλο αθάνατο κλισέ περί θησαυρού της Σιέρα Μάντρε (ελπίζω να μη σας πιάνω αδιάβαστους…), απλά δεν δουλεύεται καθόλου σωστά.

Τα λεπτά έχουν ξοδευτεί απλόχερα και σπάταλα. Η πλοκή βέβαια αφορά μισθοφόρους και καθίκια, άρα καλύπτουμε όσα προαναφέραμε περί απαραίτητων αλλαγών με το να παρακολουθούσαμε φανταράκια εντεταλμένα ή κακούς επαναστάτες. Από αυτό το προχωρημένο σημείο αρχίζει επιτέλους να μπαίνει σε μια ορθή κίνηση όλη η ταινία. Περνάμε σε ένα κεφάλαιο που έχει και τα απρόοπτα του, έχει και κάνα-δυο φράσεις που αξίζει να ακούσεις, έχει και μια κάποια -τολμηρή σε ένα σημείο, άτολμη σε άλλα- κριτική προς τον άνθρωπο που «βιοπαλεύει» με το όπλο στο χέρι.

Με το φινάλε να έρχεται κάπως εντέλει χαλαρά και χωρίς τις μεγάλες ανατροπές, μπορείς ως ένα τίμιο συμπέρασμα να πεις ακόμα κι ότι έχασες τον χρόνο σου. Αλλά, παράλληλα, συνειδητοποιείς ότι κάτι η μεγάλη διάρκεια, κάτι το ότι η δράση έχει μια δομή που δεν θέλει να χαρακτηρίσει ολότελα την παραγωγή, αλλά και κάτι στο ότι οι χαρακτήρες καταφέρνουν να αποκτήσουν μια ζωντάνια ώστε να σε κάνουν να τους ακολουθήσεις, και ως τελικό συμπέρασμα βγαίνει ότι κόλλησες επί της οθόνης με το στοιχειώδες ενδιαφέρον για να δεις και την κατάληξη. Αν ήθελε καλύτερο σκηνοθέτη; Μάλλον και πολύ του έπεσε ο Chandor τεχνικά, χειρότερο γίνονταν, καλύτερο όχι…

Βαθμολογία:


Γκαλερι φωτογραφιων

10 φωτογραφίες

Μοιραστειτε ενα σχολιο

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *