The Wolf of Snow Hollow

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής

Έκδοση Κειμένου: 20/9/2021

Αυτός ο τύπος εντέλει είναι περιπτωσάρα! Αν βρισκόμασταν σε παλιότερες εποχές που το μεράκι ήταν πιο σημαντικό από τα εισιτήρια, το όνομα του θα είχε αδειάσει πολλά στυλό. Μιλάμε πάντα για τον Jim Cummings, ένας καλλιτέχνης που δεν τον πιάνει το μάτι σου εξαρχής για auteur, κι όμως έχει πάει ξανά την ανεξάρτητη κωμωδία εκεί που ανέκαθεν επίτασσε ο Jarmusch, οι Coen και ο Hal Hartley.

Δεύτερη του ταινία μετά το εξίσου απολαυστικό και πάμφθηνο Thunder Road, με το οποίο μοιράζονται τόσα κοινά όσες και διαφορές. Το κύριο κοινό είναι ότι ο Cummings δεν βάζει μυαλό, και κάνει αυτό ακριβώς που γουστάρει. Το ύφος του δεν αλλάζει πουθενά, αλλά αυτή τη φορά έχει προσαρμοστεί σε κάτι που μπορείς να το δεις κι ως παρωδία… των παρωδιών. Κι αυτό συμβαίνει επειδή ο καθένας, ανάλογα με τις κινηματογραφικές του εμπειρίες, μπορεί εδώ να ξεκαρδιστεί στα γέλια, ή να θεωρήσει ότι παρακολουθεί ένα καλοστημένο θριλερικό μελόδραμα. Κι όμως, όλα κινούνται στην cult σφαίρα της κωμωδίας τρόμου, όπως την έχουμε συνηθίσει από τη δεκαετία του 1980 ως σήμερα. Αν σε κάποια σημεία πιστέψετε ότι δεν υπάρχει αληθινός σύνδεσμος, φταίνε αυτοί που την υπηρετούν και όχι ο Cummings…

Το σκηνικό παραπέμπει απευθείας στο Φάργκο. Μια αμερικανική κωμόπολη στο πουθενά, ένας αστυνομικός με μια υπόθεση που τον ξεπερνάει κατά πολύ, το αίμα που λειώνει τον πάγο. Ναι, το έχουμε ξαναδεί έκτοτε το ίδιο σκηνικό (σε μεγάλη και μικρή οθόνη), αλλά ο δημιουργός εδώ δεν δείχνει να επιθυμεί παράσημα πρωτοτυπίας. Απλά επιζητά με πάθος να έχει χαρακτήρες που είναι τόσο αληθινοί στην παραμικρή τους κίνηση, που φαντάζουν κινηματογραφικά «εξωτικοί», και να περάσει το προσωπικό του στυλ που ναι, κερδίζει τα παράσημα εκείνα που του στερεί το ζήτημα της πρωτοτυπίας.

Χωρίς να σε πνίγει με φορμαλισμούς και πλοκή που τρέχει ασταμάτητα, πετυχαίνει σταδιακά να σε ζαλίζει με μικρά αλλά τόσο ευφυή κολπάκια. Κολπάκια που επενδύουν στην ψυχολογία του κεντρικού ήρωα, σε σημείο να αισθάνεσαι ότι σου έχει γίνει τόσο οικείος, που νομίζεις ότι παρακολουθείς τηλεοπτική σειρά και όχι μια ταινία μικρότερη της μιάμιση ώρας. Το πώς επακριβώς το καταφέρνει; Μάλλον τα λόγια είναι αδύνατον να περιγράψουν την εισχώρηση στο μυαλό του Jim Cummings!

Απώτερο νόημα; Ουδένα. Απώτερη ουσία ύπαρξης; Καθαρά ψυχαγωγική, και για νέους από 15 έως 105 ετών. Μπορεί λοιπόν, όσο και να τον εγκωμιάζω, να μην μπορώ σε κάποιο από τα δύο αυτά πρωτόλεια χτυπήματα του να τον ανεβάσω πάνω από το όριο της καλής ταινίας, αλλά γνωρίζω καλά πως έχουμε έναν νέο δημιουργό που όταν του δοθούν τα μέσα, θα τρίβουμε όλοι τα μάτια μας. Προσωπικά, πάντως, ήδη είμαι φιλμικά γεμάτος από τα έργα του.

Βαθμολογία: