Ο Γάμος στο Αφρίν

Ο σκηνοθέτης πραγματοποίησε τις πρώτες κινηματογραφικές λήψεις στο κουρδικό Αφρίν το καλοκαίρι του 2012. Επέστρεψε στην πόλη δέκα χρόνια μετά, τον Ιανουάριο του 2022. Σε αυτά τα δέκα χρόνια που είχαν μεσολαβήσει είχαν γίνει πολλά: ο εμφύλιος πόλεμος στη Συρία και η χαοτική κατάσταση που επικράτησε στη χώρα, η γιγάντωση της ISIS και η εφιαλτική κυριαρχία του λεγόμενου ισλαμικού κράτους, η παρουσία ξένων στρατιωτικών δυνάμεων, η εισβολή τουρκικών στρατιωτικών δυνάμεων το 2018 και ο έλεγχος των κουρδικών περιοχών του Αφρίν. Η πόλη είχε μετασχηματιστεί. Νέα ερείπια πάνω στα ερείπια, κάποιες προσπάθειες ανοικοδόμησης και προσφυγικοί καταυλισμοί γύρω από το Αφρίν και τις άλλες κουρδικές κωμοπόλεις. Αυτό που δεν άλλαξε όλα αυτά τα χρόνια ήταν ο φόβος των ανθρώπων για την επόμενη μέρα και κυρίως για τους Κούρδους που έγιναν πρόσφυγες μέσα στην ίδια την πόλη τους.

Σκηνοθεσία:

Θωμάς Σίδερης

Κεντρικό Επιτελείο:

Στόρι: Merwan Berekat

Παραγωγή: Πηνελόπη Μακρυνιώτη

Φωτογραφία: Ahmad Al-Hassoun, Selahattin Sevi, Θωμάς Σίδερης

Μοντάζ: Hamit Hazar

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.

Τίτλοι

• Αυθεντικός Τίτλος: Ο Γάμος στο Αφρίν
• Διεθνής Τίτλος: The Wedding in Afrin
• Εναλλακτικός Τίτλος: The Wedding in Afrin

Άμεσοι Σύνδεσμοι

• Τα Ρόδια του Ναγκόρνο Καραμπάχ (2022)

Παραλειπόμενα

• Ο Θωμάς Σίδερης συνεχίζει εδώ την τριλογία του για τον πόλεμο.
• Η ταινία έγινε σε συνεργασία με το Rudaw Channel, το Ινστιτούτο Κινηματογράφου της Συρίας και το Slemani International Film Festival.
• Για τον Μερβάν Μπερεκάτ άκουσε πρώτη φορά ο σκηνοθέτης το 2012 από τον Μπαχούζ Ντάγοντ, έναν νεαρό Κούρδο που προσπαθούσε εναγωνίως να φύγει από τη Συρία. Ο Μπαχούζ ήταν ξάδελφος με τον Ραφίκ και τον Μπασίμ Ντάγοντ (Το θολό ποτάμι του Μπασίμ). Ο Μερβάν θεωρείται σήμερα ο σπουδαιότερος εν ζωή Κούρδος ποιητής και λογοτέχνης. Στις συνομιλίες που είχε ο σκηνοθέτης με τον Μερβάν, ο ποιητής μιλούσε συχνά για τον κήπο του που καταστράφηκε λόγω του πολέμου. Ο κήπος δεν υπήρχε πια αλλά ο Μερβάν ήταν πρόθυμος να καταγράψει με ό,τι μέσα είχε στη διάθεσή του τη δική του καθημερινότητα και πραγματικότητα. Ούτε ο Θωμάς Σίδερης γνώριζε τι κινηματογραφεί ο Μερβάν ούτε ο Μερβάν τι κινηματογραφεί ο σκηνοθέτης. Το υλικό τους συναντήθηκε πρώτη φορά και συνομίλησε στο μοντάζ του ντοκιμαντέρ. Ο Μερβάν με το κινητό του και τη φωτογραφική μηχανή της κόρης του αποτύπωσε όψεις της καθημερινότητας του Αφρίν, εικόνες-θραύσματα της πόλης του. Κινηματογράφησε τα εγγνόνια του, τους φίλους του, τους δρόμους, του Αφρίν, έναν ποδοσφαιρικό αγώνα αναπήρων παιχτών, μία κοκορομαχία, το νοσοκομείο της πόλης του, τους στρατιώτες και άλλα πολλά. Τα κινηματογράφησε με τον δικό του τρόπο, χωρίς τη διαμεσολάβηση και την καθοδήγηση του σκηνοθέτη. Κατά τη διάρκεια της έρευνας, ο σκηνοθέτης πήρε στα χέρια του μια βιντεοταινία από έναν γάμο που έγινε στο Αφρίν δεκαπέντε χρόνια πριν την έναρξη του εμφυλίου πολέμου και 28 χρόνια πριν την ολοκλήρωση της ταινίας. Η γαμήλια τελετή έγινε ο κύριος αφηγηματικός άξονας της ταινίας. Καθώς η τελετή εξελίσσεται μέσα στη μέρα και μέχρι αργά τη νύχτα, που ο γαμπρός θα πάρει τη νύφη από το χέρι και θα χορέψουν στο κέντρο του κύκλου, παρακολουθούμε ταυτόχρονα την εξέλιξη της πόλης. Ο χρόνος συμπυκνώνεται και τα δέκα χρόνια της φθοράς της πόλης γίνονται δέκα ώρες, όσο κρατά δηλαδή η γαμήλια τελετή.