Ο Βετεράνος

Κριτικός: Χάρης Καλογερόπουλος

Έκδοση Κειμένου: 28/9/2011

Ο επίλεκτος Μίλερ (Τόμπι Κέμπελ) επιστρέφει από τους πολέμους (Ιράκ, Αφγανιστάν) πίσω στην γειτονιά του στο νότιο Λονδίνο, που κυριαρχείται από συμμορίες, μια από τις οποίες τού προτείνει και «δουλειά» ως πρωτοπαλίκαρο, κάτι που βέβαια αρνείται. Υποκύπτει, όμως, αν και απρόθυμα, να βοηθήσει κυβερνητικούς για εντοπισμό διεθνών τρομοκρατών που ετοιμάζουν κάποια επίθεση.

Ο Μίλερ είναι «καμένος» από τους πολέμους. Παλινδρομεί ανάμεσα στην αηδία και στο παλιό του ήθος. Ο «πολιτισμός» στον οποίο έχει επιστρέψει δεν είναι πολιτισμός. Ο αρχηγός της τοπικής συμμορίας τού μιλάει με εντυπωσιακή επίγνωση των πραγμάτων. Του λέει περίπου « Πόλεμοι, Ταλιμπάν, Αλ Κάιντα, Αμερική, Αγγλία κ.λπ., όλα είναι μια μεγάλη μπίζνα που ξεκινάει από τον δρόμο του οπίου, περνάει από Ρωσία και Κόσσοβο… όπου και να δουλέψεις, με τον άλφα ή βήτα τρόπο, για τα μεγάλα αφεντικά θα δουλέψεις». Αργότερα, θα αποδειχτεί ότι δεν έχει άδικο. Όχι πως δεν το ξέρει κι ο Μίλερ. Δεν τον εκπλήσσουν οι ανατροπές. Είναι καμένος. Από τα πρώτα πλάνα, φαίνεται ότι η ζωή του δεν επιφυλάσσει καμιά λύτρωση. Το μόνο που έχει μείνει είναι ένα παλιό ήθος. Νοιάζεται για την διπλή πράκτορα Αλιάνα (Άντι Μπιέλσκι), ενώ αρνείται να σκοτώσει ένα παιδί δολοφόνο που στο τέλος θα παίξει τον ρόλο του «λυτρωτή» του.

Ο σκηνοθέτης Μάθιου Χόουπ είναι φρέσκος ακόμη (είναι η δεύτερη μεγάλου μήκους του), αλλά δείχνει να έχει κάποιους προβληματισμούς. Θα περίμενε κανείς να δει μια ταινία δράσης με πρόσχημα την τρομοκρατία. Αλλά όχι. Ο Χόουπ, όπως δηλώνει ο ίδιος, είχε στο νου του κάτι σαν τον Ταξιτζή. Βέβαια, δεν έχει την ωριμότητα να στήσει ένα τόσο δυνατό δράμα. Το σενάριο είναι αδύναμο, οι δευτερεύοντες χαρακτήρες, ακόμη και ο Μπράιαν Κοξ στον ρόλο αξιωματούχου, απλά διεκπεραιωτικοί και ο Κέμπελ δεν είναι ο Ντε Νίρο. Αλλά ο Κέμπελ κάνει μια πολύ καλή προσπάθεια να ορθώσει έναν τέτοιου τύπου ήρωα και ως ένα βαθμό τα καταφέρνει. Έτσι κι αλλιώς, ο Χόουπ έχει στηρίξει όλο το φιλμ πάνω του. Η τυπικά φτωχική βρετανική παραγωγή λειτουργεί θετικά. Αντί για εφετζίδικες χολιγουντιανές σκηνές, έχουμε ρεαλισμό που εντείνει τον δραματικό τόνο του φιλμ. Από την άλλη, όχι αρκετά. Το φινάλε (ο Μίλερ ξεσπάει ως τιμωρός) είναι μεν δίκοπο μαχαίρι (σε κάποιους δεν άρεσε), ωστόσο βρίσκω ότι το χειρίστηκε τόσο προσεκτικά (δράση με μια ιερατική εσωτερικότητα, θα έλεγα) που λειτουργεί υπέρ.

Εντέλει, χιλιοειπωμένη, ρουτινιέρικη πλοκή αλλά με το αβαντάζ του ρεαλισμού, μέτριο σενάριο, προσεγμένη σκηνοθεσία, αξιόλογη δόμηση του ήρωα με καλή ερμηνεία από τον Κέμπελ. Δεν μετάνιωσα που το είδα.

Βαθμολογία: