
Ένας δισεκατομμυριούχος, ο Φιλίπ Λακάς, που πάσχει από τετραπληγία μετά από ατύχημα στον αιωροπτερισμό, προσλαμβάνει για βοηθό του τον Ντελ, έναν πρώην κατάδικο που είναι ελεύθερος υπό όρους. Παρότι προερχόμενοι από τόσο διαφορετικούς κόσμους, ο Φιλίπ και ο Ντελ θα δημιουργήσουν έναν ισχυρό δεσμό μεταξύ τους, γεφυρώνοντας τις διαφορές τους και πετυχαίνοντας ο ένας να δώσει στον άλλο ένα πάθος για τη ζωή.
Σκηνοθεσία:
Neil Burger
Κύριοι Ρόλοι:
Kevin Hart … Dell Scott
Bryan Cranston … Phillip Lacasse
Nicole Kidman … Yvonne Pendleton
Genevieve Angelson … Jenny
Aja Naomi King … Latrice
Julianna Margulies … Lily
Tate Donovan … Carter
Golshifteh Farahani … Maggie
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Jon Hartmere
Παραγωγή: Todd Black, Jason Blumenthal, Steve Tisch
Μουσική: Rob Simonsen
Φωτογραφία: Stuart Dryburgh
Μοντάζ: Naomi Geraghty
Σκηνικά: Mark Friedberg
Κοστούμια: Kasia Walicka-Maimone
Κυριότερη Προβολή στην Ελλάδα: Διανομή στις αίθουσες.
- Παγκόσμια Κριτική Αποδοχή (Μ.Ο.): Μέτρια.
Τίτλοι
Αυθεντικός Τίτλος: The Upside
Ελληνικός Τίτλος: Η Θετική Πλευρά της Ζωής
Άμεσοι Σύνδεσμοι
Άθικτοι (2011)
Λατίνοι και Άθικτοι (2016)
Σεναριακή Πηγή
- Σενάριο: Άθικτοι των Olivier Nakache, Eric Toledano.
Παραλειπόμενα
- Τρίτο στη σειρά ριμέικ της γαλλικής επιτυχίας του 2011, αφού ακολούθησαν το 2016 δύο διασκευές: το αργεντίνικο Λατίνοι και Άθικτοι και το ινδικό Oopiri.
- Το ριμέικ είχε ανακοινωθεί ήδη από τον Ιούλιο του 2011. Από τότε ακούστηκαν πολλά ονόματα για τους πρώτους ρόλους, μεταξύ αυτών οι Chris Rock, Jamie Foxx, Idris Elba, Colin Firth, Michelle Williams και Jessica Chastain, αλλά και διάφοροι σκηνοθέτες, όπως ο Paul Feig, ο Tom Shadyac και ο Simon Curtis.
Εξωτερικοί Σύνδεσμοι
Κριτικός: Σπύρος Δούκας
Έκδοση Κειμένου: 31/1/2019
Σε αυτό το αμερικάνικο ριμέικ των “Άθικτων”, μιας από τις εμπορικότερες γαλλικές παραγωγές όλων των εποχών, ο Neil Burger ξαναζεσταίνει με ανέμπνευστο και άτσαλο τρόπο ένα λαϊκό φαγητό που έτσι κι αλλιώς τρώμε αρκετά συχνά.
Η ιδέα του κωμικού buddy-movie με δύο διαμετρικά αντίθετους πρωταγωνιστές που συνεργάζονται ανορθόδοξα και τελικά αλληλοεπηρεάζονται με φυσικό τρόπο, παίρνοντας ο ένας στοιχεία από τον άλλο, είναι μια συνταγή που έχει επαναληφθεί κατά καιρούς, με πιο πρόσφατη εκδοχή το οσκαρικών προδιαγραφών “Πράσινο Βιβλίο”. Είναι μια γλυκιά και ευχάριστη συνταγή, που αν μη τι άλλο, προσπαθεί με μια ανθρωποκεντρική προσέγγιση να καλλιεργήσει την ιδέα μιας ενοποιημένης ανθρωπότητας, όπου η ποικιλομορφία συνίσταται απλώς σε χαρακτηριστικά από τα οποία πηγάζει κατά βάση η κωμωδία. Είναι αυτά που δημιουργούν το ενδιαφέρον μέσα από τις συγκρούσεις και τις τριβές, οι οποίες καταλήγουν σε ιδιότυπες, αλλά και εντέλει δυνατότερες φιλίες.
Σίγουρα πρόκειται για μια όμορφη και καλοπροαίρετη ιδέα που τείνει να συγκινεί το κοινό. Είναι, όμως, προφανές ότι ένα ριμέικ μιας τέτοιου τύπου ευρωπαϊκής παραγωγής έτσι κι αλλιώς δεν θα είχε κάτι το ιδιαίτερο να προσθέσει. Από το συγκεκριμένο λείπει το πολύ βασικό συστατικό της αυθεντικής τρυφερότητας στη σχέση των ήδη γνώριμων πρωταγωνιστικών ηρώων, οι οποίοι, ως προς τα χαρακτηριστικά τους, είναι αυτούσια παρμένοι από τους “Άθικτους”, προσαρμοσμένοι στα αμερικάνικα δεδομένα. Όλα εδώ μοιάζουν πλαστικά και βεβιασμένα. Πρόκειται έτσι κι αλλιώς για έναν τύπο ταινίας όπου το τέλος είναι αναμενόμενο (είτε έχεις δει το αυθεντικό, είτε όχι), οπότε μένεις μόνο για τη διαδρομή. Η διαδρομή εδώ είναι μονόχνοτη, επιτηδευμένα μελοδραματική και άψυχη. Είναι σαν σε κάθε παραμικρό βήμα της πλοκής, το έργο να σου φωνάζει: “εδώ ακολουθώ την πεπατημένη”. Σκηνή προς σκηνή, το σενάριο δίνει την αίσθηση πως νιώθει ανασφάλεια να ξεφύγει έστω και στο ελάχιστο από το πλέον αναμενόμενο που θα περίμενες να δεις.
Δυστυχώς, ο κατά τα άλλα εξαιρετικός Bryan Cranston έχει σημαδευτεί και τυποποιηθεί σε τέτοιο βαθμό από τον πασίγνωστο τηλεοπτικό του ρόλο, που είναι σχεδόν αδύνατο να τον δούμε διαφορετικά. Πολλώ δε μάλλον όταν είναι εμφανές πως δεν καταβάλλει καν προσπάθεια για κάτι τέτοιο. Παρ’ όλα αυτά, καταφέρνει με μεγάλη άνεση να επισκιάσει τον συμπρωταγωνιστή του, Kevin Hart, που πέραν της αδιάφορης ερμηνείας του, υποδύεται και έναν εκνευριστικά στερεοτυπικό χαρακτήρα που εκ των πραγμάτων ενέχει μηδενικό ενδιαφέρον.
Το χιούμορ, μέσα στην ελαφρότητά του, είναι το μόνο που διασώζεται ανά καιρούς, παραμένοντας σχετικά πηγαίο από την τριβή και τη χημεία μεταξύ των δύο πρωταγωνιστών, και καθιστώντας τη θέαση κάπως ευχάριστη.
Γενικώς, η ταινία ενδείκνυται για μια απενοχοποιημένη διέξοδο αν δεν έχετε δει την αυθεντική, αλλά όταν υπάρχει ακόμα η επιλογή του “Πράσινου Βιβλίου”, δεν βρίσκω κάποιο λόγο να προτιμηθεί η συγκεκριμένη.
Βαθμολογία: