Ο Φιλίπ είναι ένας πάμπλουτος άντρας που παθαίνει ατύχημα και μένει ανάπηρος. Η ανάγκη θα τον φέρει να προσλάβει έναν έγχρωμο πρώην κατάδικο από φτωχό προάστιο του Παρισιού, τον Ντρις, για να τον προσέχει. Η σχέση που θα αναπτυχθεί μεταξύ τους, θα αλλάξει για πάντα τις ζωές τους.
Σκηνοθεσία:
Olivier Nakache
Eric Toledano
Κύριοι Ρόλοι:
Francois Cluzet … Philippe
Omar Sy … Bakary ‘Driss’ Bassari
Audrey Fleurot … Magalie
Anne Le Ny … Yvonne
Clotilde Mollet … Marcelle
Alba Gaia Kraghede Bellugi … Elisa
Josephine de Meaux … Nathalie Lecomte
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Olivier Nakache, Eric Toledano
Παραγωγή: Nicolas Duval Adassovsky, Laurent Zeitoun, Yann Zenou
Μουσική: Ludovico Einaudi
Φωτογραφία: Mathieu Vadepied
Μοντάζ: Dorian Rigal-Ansous
Σκηνικά: Francois Emmanuelli
Κοστούμια: Isabelle Pannetier
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Intouchables
- Ελληνικός Τίτλος: Άθικτοι
- Διεθνής Τίτλος: The Intouchables
- Διεθνής Εναλλακτικός Τίτλος: Untouchable
Άμεσοι Σύνδεσμοι
- Λατίνοι και Άθικτοι (2016)
- Η Θετική Πλευρά της Ζωής (2018)
Σεναριακή Πηγή
- Αυτοβιογραφία: Le Second Souffle του Philippe Pozzo di Borgo.
Κύριες Διακρίσεις
- Υποψήφιο για Χρυσή Σφαίρα ξενόγλωσσης ταινίας.
- Υποψήφιο για Bafta ξενόγλωσσης ταινίας.
- Βραβείο πρώτου αντρικού ρόλου (Omar Sy) στα Cesar. Υποψήφιο για καλύτερη ταινία, σκηνοθεσία, πρώτο αντρικό ρόλο (Francois Cluzet), δεύτερο γυναικείο ρόλο (Anne Le Ny), σενάριο, φωτογραφία, μοντάζ και ήχο.
- Υποψήφιο για καλύτερη ταινία, αντρική ερμηνεία (Francois Cluzet και Omar Sy) και σενάριο στα Ευρωπαϊκά Βραβεία.
- Μεγάλο βραβείο στο φεστιβάλ του Τόκιο.
- Επίσημη πρόταση της Γαλλίας για το ξενόγλωσσο Όσκαρ. Έφτασε ως τη λίστα των 9 επιλαχόντων.
Παραλειπόμενα
- Η πιο εμπορική ταινία στη Γαλλία για το 2011 και η 18η (6η στη σειρά γαλλική) στο box-office όλων των εποχών της χώρας. Παγκοσμίως, η ταινία έκανε εισπράξεις 426,6 εκατομμύρια δολάρια, με ένα μπάτζετ μόλις 10,8.
- Η Ελλάδα ήταν 19η στη λίστα με τις χώρες που έκοψε τα περισσότερα εισιτήρια η ταινία, κόβοντας συνολικά 110.933 εισιτήρια.
- Ο αληθινός “Ντρις” ονομάζονταν Abdel Sellou και ήταν Αλγερινός. Οι δύο σκηνοθέτες όμως είχαν συνεργαστεί το 2009 με τον Omar Sy, αλλάζοντας την εθνικότητα σε σενεγαλέζικη ώστε να τον έχουν ξανά σε ταινία τους.
- Στον κινηματογράφο από το 2000, αλλά γνωστός μόνο από τις τηλεοπτικές ως τότε επιδώσεις του, ο Omar Sy άρπαξε εδώ την ευκαιρία και έγινε σταρ πρώτου μεγέθους. Δεν άργησε να χτυπήσει την πόρτα και του Χόλιγουντ.
- Το 5% των συνολικών κερδών έγινε δωρεά στον οργανισμό Simon de Cyrene, που βοηθάει παράλυτους ανθρώπους.
- Ο Eric Toledano δήλωσε πως πήρε πάνω από τρεις χιλιάδες ευχαριστήρια μηνύματα από ανθρώπους σε αναπηρικά καροτσάκια.
- Η πλοκή βασίζεται σε μια αληθινή ιστορία που οι δυο σκηνοθέτες ανακάλυψαν σε ένα ντοκιμαντέρ του 2004 (A la Vie, a la Mort).
- Η ταινία έγινε ριμέικ στην Ινδία (σε δύο εκδοχές, ανά γλώσσα), στην Αργεντινή και στις ΗΠΑ.
Κριτικός: Γιώργος Δαβίτος
Έκδοση Κειμένου: 29/2/2012
Παρόλο που σεναριακά η ταινία θα μπορούσε, να το πω απλά, να πλακωθεί κάτω από το βάρος των κλισέ στοιχείων της (όπερες, φιλότεχνοι πλούσιοι, ιδιωτικά τζετ, γκέτο περιοχές, κτλ, κτλ), με κάποιο τρόπο τα αφήνεις όλα αυτά στην άκρη και στο τέλος αυτό που σου μένει είναι ένα συναρπαστικό, καλογραμμένο και με εξαιρετικές ερμηνείες έργο, το οποίο σε συνεπαίρνει. Βασισμένο στην αληθινή ιστορία του Γάλλου εκατομμυριούχου Philippe Pozzo di Borgo που έμεινε παράλυτος από τον λαιμό και κάτω, μετά από ένα ατύχημα με αλεξίπτωτο πλαγιάς. Αλλά και του Abdel Sellou που μόλις είχε βγει από τη φυλακή για ένοπλη ληστεία τράπεζας, όταν δέχτηκε την δουλειά του φροντιστή του Borgo πετυχαίνοντας εκεί όπου άλλοι απέτυχαν: στο να τον κάνουν να αισθάνεται πλήρως σαν ένα ανθρώπινο ον και πάλι.
Δυο ολωσδιόλου αντίθετοι κόσμοι θα βρεθούν να συμβιώνουν κάτω από την ίδια σκέπη. Ο καλομαθημένος, αλλά και γεμάτος νευρώσεις από τον εσωτερικό πόνο που προκαλεί η παραλυσία, πλούσιος σύντομα θα μειώσει αντιστάσεις και θα δεχτεί σαν ευλογία την παρουσία του ολοζώντανου βοηθού του, που θα του μάθει τρόπους ζωής που μέχρι χθες απέρριπτε. Από την άλλη, ο ξεγραμμένος από την οικογένεια του και χωρίς ουσιαστικό μέλλον νοσοκόμος, θα αρχίσει να δίνει σημασία στις δικές του ικανότητες και δεξιότητες, μετά το φροντιστήριο που θα περάσει στο πλάι του μορφωμένου άντρα. Η φιλία του ντουέτου αναπτύσσεται με ένα αξιόπιστο κι ελκυστικό ρυθμό. Δεν απομακρύνεται από τους σκληρούς, φυσικούς περιορισμούς της τετραπληγίας, αλλά δεν φοβάται να τη χρησιμοποιήσει για κωμικούς σκοπούς. Δείχνει πώς είναι δυνατόν για δύο «αουτσάιντερ» να σφυρηλατήσουν μια φιλία που τους επιτρέπει να επαναπροσδιορίσουν τους δικούς τους χώρους στον κόσμο, χωρίς συμβιβασμούς στην ατομικότητα τους, παίρνοντας παράλληλα την εκδίκηση τους προς εκείνους που τους εδίωξαν χωρίς να τους υπολογίζουν. Όλα αυτά, εν μέσω γέλιων.
Η απλότητα της ταινίας είναι απολαυστικά παραπλανητική. Το δημιουργικό ντουέτο Toledano και Nakache, ανατρεπτικοί και γεμάτοι εκπλήξεις, φτιάχνουν μια ταινία διαφορετική, γεμάτη ελπίδα και δικαίωμα στο όνειρο. Εύσημα πρέπει να δοθούν γενικώς σε όλους τους εμπλεκόμενους στο φιλμ, που κατάφεραν μια τέτοια παλιά φόρμουλα να την κάνουν να μοιάζει τόσο φρέσκια. Το σημαντικότερο ατού της, όμως, είναι το πρωταγωνιστικό δίδυμο Francois Cluzet και Omar Sy στους ρόλους των Philippe και Driss αντίστοιχα, οι οποίοι παίρνουν το απόλυτο άριστα στις ερμηνείες τους. Ο Cluzet φέρνει μια ήσυχη βαρύτητα στον ρόλο του, απεικονίζοντας τέλεια τον άνδρα ο οποίος συνειδητοποιεί ότι η ζωή είναι κάτι περισσότερο από την κινητικότητα. Οι επιθυμίες του να ξεφύγει από τα όρια που του επιβλήθηκαν λόγω της αναπηρίας του, πραγματοποιούνται μέσω Driss. O Omar Sy είναι εξίσου άψογος στον ρόλο τού σκληρού, μοναχικού άνθρωπου που μαθαίνει τη σημασία της ευθύνης και της φιλίας.
Σε μια εποχή όπου οι άνθρωποι ανησυχούν για όλα όσα συμβαίνουν στον κόσμο, είναι ωραίο να έχουμε τέτοιες κωμωδίες που μπορούν να μας κάνουν να ξεχάσουμε για λίγες ώρες τη θλιβερή πραγματικότητα. Και το Intouchables το πετυχαίνει αυτό. Είναι μια θαυμάσια εμπειρία, μια ταινία υπέρ της ζωής, που παρόλο που θα σας κάνει να βουρκώσετε, θα σας κρατήσει συνεχώς ευδιάθετους και χαρούμενους.
Βαθμολογία:
Κριτικός: Δημήτρης Κωνσταντίνου-Hautecoeur
Έκδοση Κειμένου: 30/1/2013
Η πιο αισιόδοξη απάντηση στο Η Θάλασσα Μέσα μου… Οι «Άθικτοι», σίγουρα μία από τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς, προσφέρουν στιγμές από εκείνες που σε καθιστούν ανήμπορο να εμποδίσεις το πιο αυθόρμητο και πλατύ χαμόγελο να ζωγραφιστεί στο πρόσωπό σου. Ακαταμάχητα «ζεστή», αποκλείεται να μην σας αγγίξει (νομίζω πως, στους δυσχερείς καιρούς στους οποίους ζούμε, όλοι έχουμε ανάγκη από μία τέτοια δόση ομορφιάς) να μην σας προσφέρει αβίαστο γέλιο με το εμπνευσμένο χιούμορ της και να μην προκαλέσει την πιο αυθεντική και ευχάριστη συγκίνηση!
Οι εξαιρετικές, βαθιά ανθρώπινες ερμηνείες των δύο πρωταγωνιστών (ιδίως του Francois Cluzet) είναι στ’ αλήθεια αξιοσημείωτες, ενώ πίσω δεν πάει και το πανέμορφο μουσικό θέμα που συνοδεύει πολλές σκηνές και που δεν θες να σταματήσεις να ακούς μόλις πέσουν οι τίτλοι τέλους!
Μία ταινία για το πώς μπορεί κανείς να διακρίνει την θετική πλευρά στην κάθε στιγμή, να εντοπίσει την πιο αισιόδοξη νότα στην πιο ζοφερή μελωδία. Αφεθείτε στην δύναμη των «Άθικτων» και γνωρίστε ένα από τα χαρακτηριστικότερα δείγματα της πιο ευαίσθητης όψης του κινηματογράφου…
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
