
Η Έκτη Αίσθηση
- The Sixth Sense
- 1999
- ΗΠΑ
- Αγγλικά, Ισπανικά, Λατινικά
- Δραματικό Θρίλερ, Θρίλερ, Μεταφυσικό Θρίλερ, Μυστηρίου, Τρόμου, Φαντασίας
- 05 Νοεμβρίου 1999
Ο Μάλκολμ Κρόου είναι ένας ψυχολόγος για παιδιά. Ένα βράδυ, ένας απελπισμένος παλιός του πελάτης, ο Βίνσεντ, τον πυροβολεί και έπειτα ο ίδιος αυτοκτονεί. Το γεγονός σοκάρει τον γιατρό και δεν μπορεί να το βγάλει από το μυαλό του. Νιώθει ενοχές που δεν στάθηκε ικανός να τον βοηθήσει. Γι’ αυτό όταν συναντά τον Κόουλ, ένα αγόρι που παρουσιάζει τα ίδια προβλήματα με τον Βίνσεντ, νιώθει πως αν μπορέσει να βοηθήσει αυτόν, θα εξιλεωθεί και για το άλλο γεγονός. Η πραγματική κατανόηση του προβλήματος, όμως, θα έρθει όταν ο μικρός εκμυστηρευτεί στον Μάλκολμ ότι βλέπει νεκρούς ανθρώπους.
Σκηνοθεσία:
M. Night Shyamalan
Κύριοι Ρόλοι:
Bruce Willis … Malcolm Crowe
Haley Joel Osment … Cole Sear
Toni Collette … Lynn Sear
Olivia Williams … Anna Crowe
Donnie Wahlberg … Vincent Gray
Mischa Barton … Kyra Collins
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: M. Night Shyamalan
Παραγωγή: Kathleen Kennedy, Frank Marshall, Barry Mendel
Μουσική: James Newton Howard
Φωτογραφία: Tak Fujimoto
Μοντάζ: Andrew Mondshein
Σκηνικά: Larry Fulton
Κοστούμια: Joanna Johnston
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: The Sixth Sense
- Ελληνικός Τίτλος: Η Έκτη Αίσθηση
Κύριες Διακρίσεις
- Υποψήφιο για Όσκαρ καλύτερης ταινίας, σκηνοθεσίας, δεύτερου αντρικού ρόλου (Haley Joel Osment), δεύτερου γυναικείου ρόλου (Toni Collette), αυθεντικού σεναρίου και μοντάζ.
- Υποψήφιο για Χρυσή Σφαίρα δεύτερου αντρικού ρόλου (Haley Joel Osment) και σεναρίου.
- Υποψήφιο για Bafta καλύτερης ταινίας, σκηνοθεσίας, σεναρίου και μοντάζ.
Παραλειπόμενα
- Ο David Vogel, το τότε αφεντικό των Walt Disney Studios, διάβασε το σενάριο και το λάτρεψε. Απέκτησε τα δικαιώματα χωρίς καν να ζητήσει έγκριση από το υπόλοιπο συμβούλιο. Έδωσε για το κείμενο το μεγάλο ποσό των τριών εκατομμυρίων δολαρίων, και στον Shyamalan την ευκαιρία να το σκηνοθετήσει, ακόμα κι αν δεν ήταν διόλου γνωστός. Ο Vogel δεν έμελλε να μείνει για πολύ αφεντικό, μια και άμεσα μετά απολύθηκε από την εταιρία. Έτσι, η Disney πούλησε τα δικαιώματα στη Spyglass Entertainment, κρατώντας μονάχα ένα μικρό ποσοστό από τα επικείμενα κέρδη, και τη διανομή.
- Η Marisa Tomei και η Claire Forlani ήταν υποψήφιες για τη Λιν, αλλά απέρριψαν οι ίδιες τη συμμετοχή τους.
- Ο δημιουργός έγραψε τον ρόλο του Κρόου έχοντας εξαρχής τον Bruce Willis κατά νου.
- Αναφέρθηκε ότι ο Haley Joel Osment πήρε τον ρόλο για τρεις λόγους. Καταρχάς ήταν ο καλύτερος στην οντισιόν. Δεύτερον ήταν ο μόνος που φορούσε παπιγιόν. Αλλά και τρίτον, όταν ο σκηνοθέτης τον ρώτησε εάν είχε διαβάσει τον ρόλο του, εκείνος αποκρίθηκε “τρεις φορές το προηγούμενο βράδυ”. Ο Shyamalan εντυπωσιάστηκε, για να μάθει αμέσως μετά ότι ο μικρός είχε διαβάσει ολόκληρο το σενάριο τρεις φορές μέσα σε μία νύχτα.
- Γυρίστηκε με χρονολογική σειρά, ώστε το καστ να συμμετέχει στην έκπληξη.
- Ο Shyamalan έχει ένα μικρό πέρασμα ως Δρ Χιλ, κάτι που θα καθιερώσει έκτοτε στις ταινίες του.
- Από τα μεγαλύτερα sleeper-hit της κινηματογραφικής ιστορίας. Δίχως ιδιαίτερη προώθηση και με διανομή αρχές Αυγούστου, το φιλμ έφτασε να βγάλει 672,8 εκατομμύρια δολάρια (το κόστος ήταν στα 40). Αυτό το τοποθέτησε δεύτερο μέσα στη χρονιά πίσω από τον 4ο Πόλεμο των Άστρων, αλλά και εμπορικότερο θρίλερ τρόμου όλων των εποχών, μέχρι που ξεπεράστηκε το 2017 από το Το Αυτό.
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 11/12/2016
Λίγοι θα το έχουν παρατηρήσει, αλλά η χρονιά του 1999 ήταν ένα έτος που βγήκαν αρκετές ταινίες που λειτουργούν ως σηματοδότες για τη μετεξέλιξη του κινηματογράφου. Μία από αυτές είναι σίγουρα και η συγκεκριμένη, η οποία έθεσε κανόνες για τα σύγχρονα θρίλερ «παζλ», δηλαδή ταινίες που μέσα τους κρύβουν ένα κρίσιμο ερώτημα που βρίσκει απάντηση μονάχα στο φινάλε, παρότι ελλοχεύει καθ’ όλη τη διάρκεια. Εκεί κρύβεται και το μεγαλείο της πρώτης μεγάλης επιτυχίας του Μ. Νάιτ Σιάμαλαν, και κατά πολύ λιγότερο σε άλλα της σημεία. Ναι μεν έχουμε μια απίθανη παιδική ερμηνεία από τον Χάλεϊ Τζόελ Όσμεντ, μια εμφάνιση έκπληξη από τον Μπρους Γουίλις και καλή επιμέρους τεχνική δουλειά, αλλά όλα αυτά θα περνούσαν στο χαλαρό αν το φινάλε δεν έγραφε ιστορία.
Κατά τα άλλα, ο Σιάμαλαν λέει το ουσιαστικό «καλημέρα» του στους κινηματογραφόφιλους με ένα πράο αλλά συγκεντρωμένο ύφος (έξυπνο και το χιτσκοκικό παιχνίδι με τα χρώματα). Κρύβει καλά την έκπληξη του, ακόμα κι αν αφήνει χώρο για αλά «Αγκάθα Κρίστι» σκέψη στο ενδιάμεσο, με την προϋπόθεση όμως ότι ο θεατής θα αντιληφθεί πως κάτι κρύβεται, και ότι δεν έχουμε το παραδοσιακό φιλμ φαντασμάτων. Κακά τα ψέματα, όμως, μια και η ταινία μπορεί να είναι όντως εξαίσια γυρισμένη, αλλά δεν προσπερνάει τον πήχη μιας αληθινά καλής ταινίας για το είδος της. Χρειάζονταν πιο «γεμάτο» σενάριο για το κάτι παραπάνω, τουλάχιστον από πλευράς απώτερου νοήματος, ακόμα και αυτόνομα ψυχαναλυτικής ερμηνείας.
Βαθμολογία: