Ένα Κάποιο Τέλος (2017)

ΣΥΝΟΨΗ

Ο Τόνι Γουέμπστερ, διαζευγμένος και συνταξιούχος, διάγει μια ασκητική και σχετικά ήσυχη ζωή. Μια ημέρα, μαθαίνει ότι η μητέρα της φίλης του από την εποχή του πανεπιστημίου, της Βερόνικα, άφησε στη διαθήκη της ένα ημερολόγιο που κρατούσε ο καλύτερος του φίλος, ο οποίος έβγαινε με τη Βερόνικα ακριβώς μετά τον χωρισμό της με τον Τόνι. Ο Τόνι αποζητά να βρει αυτό το ημερολόγιο, που τώρα έχει η Βερόνικα, αναγκάζοντας τον να επισκεφτεί εκ νέου τις ραγισμένες αναμνήσεις των παλιών φίλων του και του νεότερου εαυτού του. Καθώς σκάβει βαθύτερα στο παρελθόν, όλα έρχονται ξανά πίσω: η πρώτη του αγάπη, η σπασμένη του καρδιά, η απάτη, το μετάνιωμα, η ενοχή.

Σκηνοθεσία:

Ritesh Batra

Κύριοι Ρόλοι:

Jim Broadbent … Anthony ‘Tony’ Webster

Charlotte Rampling … Veronica Ford

Joe Alwyn … Adrian Finn

Harriet Walter … Margaret Webster

Emily Mortimer … Sarah Ford

Michelle Dockery … Susie Webster

Matthew Goode … Joe Hunt

Billy Howle … Anthony ‘Tony’ Webster (νεαρός)

Freya Mavor … Veronica Ford (νεαρή)

Peter Wight … Colin Simpson

Hilton McRae … Alex Stuart

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Nick Payne

Παραγωγή: Ed Rubin, David M. Thompson

Μουσική: Max Richter

Φωτογραφία: Christopher Ross

Μοντάζ: John F. Lyons

Σκηνικά: Jacqueline Abrahams

Κοστούμια: Odile Dicks-Mireaux

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.

Τίτλοι

Αυθεντικός Τίτλος: The Sense of an Ending
Ελληνικός Τίτλος: Ένα Κάποιο Τέλος

Σεναριακή Πηγή

Μυθιστόρημα: The Sense of an Ending του Julian Barnes.

Παραλειπόμενα

Πρώτη αγγλόφωνη ταινία του ινδού Ritesh Batra, ακολουθώντας το πετυχημένο διεθνώς ντεμπούτο του, The Lunchbox: Παραδόσεις Αγάπης.
Ο σκηνοθέτης αποκάλυψε ότι πριν ξεκινήσουν τα γυρίσματα είχε ένα ραντεβού για τσάι με τον Julian Barnes, τον συγγραφέα του βραβευμένου βιβλίου του 2011. Λόγω όμως του υψηλού του άγχους, φεύγοντας δεν θυμόταν τίποτα από τη συζήτηση τους.

ΚΡΙΤΙΚΗ

Κριτικός: Δημήτρης Μπαμπούλης
Έκδοση Κειμένου: 10/7/2017

Ένας διαζευγμένος μεσήλικας, δύστροπος και μίζερος, ζει τη ρουτίνα του στο μαγαζί του όπου και επισκευάζει φωτογραφικές μηχανές. Μια μέρα θα λάβει ένα γράμμα, το οποίο τον καθιστά κληρονόμο στη διαθήκη μιας παλιάς του γνωστής. Το γράμμα αυτό θα έρθει να ταράξει το ήσυχο παρόν του, καθώς θα του θυμίσει πράγματα από το παρελθόν που είχε ξεχάσει ή ίσως και να ήθελε να ξεχάσει. Έτσι, θα αρχίσει μαζί με τα γεγονότα που του έρχονται στη μνήμη να προσπαθήσει να κατανοήσει τους λόγους για τους οποίους έγινε κληρονόμος, πράγμα που απαιτεί να έρθει σε επαφή με πρόσωπα από το παρελθόν του που είχε να αντικρίσει πολλά χρόνια.

Ο ινδός Ριτές Μπατρά, στη δεύτερη του δουλειά στη μεγάλη οθόνη, επιχειρεί να κάνει μια ταινία ρομάντζου με κάποιες λίγο πιο ιδιαίτερες αλλά ήδη «φορεμένες» ιδέες . Προσπαθεί να δημιουργήσει μέσω του σεναρίου μια νοσταλγία για τις χαμένες στιγμές της ζωής μας, τις επιλογές και την κατάληξη μας τελικά, αλλά παρόλα αυτά αφήνει αδιάφορο τον θεατή στο μεγαλύτερο μέρος της ταινίας. Η απειρία στο γράψιμο του είναι εμφανής και μπορεί εύκολα κάποιος να την καταλάβει από το γεγονός ότι η ταινία δεν έχει σταθερό ρυθμό, άλλοτε είναι γρήγορη κι επιφανειακή, αν και μπορεί να δημιουργήσει κάποια πράγματα, και άλλοτε ιδιαίτερα αργή χωρίς κάποιον επαρκή λόγο. Ένα θετικό αποτελεί το γεγονός ότι ο σκηνοθέτης προσπαθεί να δημιουργήσει μια σκέψη στον θεατή της ταινίας, να τον προβληματίσει, αλλά τελικά υποκύπτει σχεδόν αμαχητί σε κάποια κλισέ που αφήνουν αδιάφορο το κοινό.

Στο τεχνικό κομμάτι, ο σκηνοθέτης δεν προσπαθεί σίγουρα να εξιστορήσει τα γεγονότα με κάποιον καινοτόμο τρόπο, αλλά μέσα από αφηγήσεις με γνωστά πρόσωπα του πρωταγωνιστή προσπαθεί να κατατοπίσει τον θεατή πάνω στα γεγονότα που έχουν συμβεί στο παρελθόν του. Αυτή η προχειρότητα στο «exposition» σε συνδυασμό με τους επιφανειακούς κατά βάση διαλόγους δεν τραβούν το ενδιαφέρον του θεατή, ούτε στα σημεία που προσπαθεί ο σκηνοθέτης να τον προβληματίσει. Ένα θετικό είναι οι ερμηνείες, όπου το πολύπειρο καστ με πρωταγωνιστή τον Μπρόντμπεντ, ο οποίος παίζει καλά και δείχνει ενδιαφέρον για τον ρόλο, αλλά και τη Σαρλότ Ράμπλινγκ που αν και είχε περιορισμένο χρόνο γοητεύει «αθόρυβα», προσπαθεί να σώσει μια γενικότερα μέτρια δουλειά και ικανοποιεί σε μεγάλο βαθμό.

Συνεπώς, το «Ένα Κάποιο Τέλος» είναι μια ταινία που δεν προσπαθεί ιδιαίτερα να καταφέρει κάτι ξεχωριστό. Ο σκηνοθέτης προσπαθεί μέσα από σίγουρες λύσεις να δημιουργήσει ένα στόρι που θα τραβήξει το ενδιαφέρον, αλλά καταφέρνει ακριβώς το αντίθετο. Η αδυναμία του στο γράψιμο φαίνεται επίσης και σε μια «αποκάλυψη» που γίνεται στο τέλος, η οποία όμως δεν αλλάζει κάτι στη ροή και την κατάληξη της ταινίας, προκαλώντας την απορία του θεατή για τον λόγο ύπαρξης της. Τέλος, οι προβληματισμοί του Μπατρά δεν βοηθούν την ταινία να ανυψωθεί από τον μέτριο και πρόχειρο χαρακτήρα της, όπως επίσης και οι καλές ερμηνείες των ηθοποιών.

Βαθμολογία: