Ο Διαφορετικός Κύριος Κόπερφιλντ

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής

Έκδοση Κειμένου: 12/7/2020

Ήταν εξαρχής περίεργη επιλογή για τον Armando Iannucci, και δεν θα έπρεπε να περιμένουμε μία ακόμα κλασικίζουσα διασκευή του διάσημου έργου του Dickens. Κι ευτυχώς που δεν έχουμε. Αλλά η πρώτη αίσθηση που δίνεται εδώ, είναι πως ο σκοτσέζος δημιουργός αγαπάει ίσως περισσότερο το έργο από ό,τι θα έπρεπε. Αν ήταν λίγο πιο ελεύθερος ακόμα, μπορεί και να άφηνε ιστορία.

Βασικά, έχουμε κάτι που θα μπορούσαμε να το ονομάσουμε μόνο ως «παρωδία με απόλυτο σέβας». Παρότι αντίθετες έννοιες η μία με την άλλη, κι όμως χωράνε εδώ με περισσή χάρη. Το πρώτο που πειράζει ο Iannucci είναι ότι παρουσιάζει μια Βρετανία του 19^ου αιώνα διαφυλετική. Κι ακόμα περισσότερο, μια λευκή μπορεί να γεννήσει έναν έγχρωμο, ή και το αντίθετο, κι αυτό να δείχνει απόλυτα φυσιολογικό. Δεν ξέρω αν χρειάζεται να βιαστούμε να μιλήσουμε για μια γροθιά επί του ρατσισμού και του συντηρητισμού, αφού εν κατακλείδι όλοι οι ήρωες λειτουργούν, όπως θέλει μοιραία και το κείμενο, ως λευκοί. Περισσότερο μοιάζει ταξικό το σχόλιο, αφού τόσο την εποχή εκείνη, όσο εμμονικά και στα βιβλία του Dickens, ο ρατσισμός αφορά οικονομικά και ταξικά μεγέθη. Εν ολίγης, έχουμε μεν ένα σχόλιο, αλλά δεν πειράζεται πουθενά το προκείμενο.

Το «πειραχτήρι» όμως Iannucci δεν μένει μόνο εκεί. Διαποτίζει την ιστορία με ένα χιούμορ που ανά μικρές στιγμές παραπέμπει ακόμα και σε Monty Pythons. Από μικρές πινελιές σε διαλόγους, ως στιγμές ξεκαρδιστικής έκλαμψης. Έλα όμως που και πάλι δεν αλλοιώνει τον χαρακτήρα του Dickens, που είμαι βέβαιος πως θα όλα αυτά θα τον έβρισκαν σύμφωνο. Έτσι κι αλλιώς, ούτε εκείνος απέκλειε το χιούμορ στα μελοδράματα του, απλά ήταν προσαρμοσμένο στον ρεαλισμό.

Κι ενώ λοιπόν όλα έχουν αλλάξει… όλα είναι όπως παλιά. Επιτυχημένη μπορεί να θεωρηθεί αυτή η εκμοντερνοποίηση του κλασικού μυθιστορήματος, αλλά κανείς δεν θα πει ότι δεν είδε εν πρώτοις Ντέιβιντ Κόπερφιλντ και Dickens. Εκεί που ελέγχεται αληθινά ο Iannucci είναι για την άνιση διαχείριση των εμπνεύσεων του, όπου σε σημεία χαλαρώνει και αφήνεται στον ρομαντισμό που αποπνέει η ιστορία από μόνη της. Από την άλλη, είναι τόσο πετυχημένα τα χιουμοριστικά ιντερλούδια, που σε κλέβουν από το σύνολο, και φαντάζει μεγάλος ο ενδιάμεσος χρόνος που προσδοκάς για το επόμενο. Υπάρχει συμπαγής χαρακτήρας, έστω κι υπό μια αναρχική οπτική, αλλά όχι ο «ιανουτσικά» κωμικός, κι εκεί υπάρχει θέμα.

Είναι χαρά να βλέπεις ουσιαστικές διασκευές έργων που έχουμε τόσο αποτυπωμένα στη μνήμη, που είναι και λίγο βαρετή η αυτούσια αναπαραγωγή τους. Η συγκεκριμένη σού αφήνει ένα χαριτωμένο αίσθημα εφορίας, αλλά όχι την πεποίθηση ότι είδες ολοκληρωμένα μια σπουδαία ταινία.

Βαθμολογία: