Ένας Καλός Ψεύτης (2019)

ΣΥΝΟΨΗ

Ο Ρόι Κόρτνεϊ, επαγγελματίας απατεώνας, δεν μπορεί να πιστέψει την τύχη του όταν γνωρίζει μέσω ίντερνετ τη χήρα Μπέτι ΜακΛις. Καθώς η Μπέτι τού ανοίγει το σπίτι και τη ζωή της, ο Ρόι εκπλήσσεται, που αρχίζει να νοιάζεται πραγματικά για εκείνη, μετατρέποντας αυτό που θα μπορούσε να είναι η μεγαλύτερη κομπίνα της ζωή του, σε μια επικίνδυνη διαδρομή σε τεντωμένο σχοινί.

Σκηνοθεσία:

Bill Condon

Κύριοι Ρόλοι:

Ian McKellen … Roy Courtnay/Hans Taub

Helen Mirren … Betty McLeish/Lili Schroeder

Russell Tovey … Steven

Jim Carter … Vincent Halloran

Mark Lewis Jones … Bryn

Celine Buckens … Annalise

Johannes Haukur Johannesson … Vlad

Laurie Davidson … Hans Taub (1948)

Phil Dunster … Roy Courtnay (1948)

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Jeffrey Hatcher

Παραγωγή: Bill Condon, Greg Yolen

Μουσική: Carter Burwell

Φωτογραφία: Tobias A. Schliessler

Μοντάζ: Virginia Katz

Σκηνικά: John Stevenson

Κοστούμια: Keith Madden

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.

Τίτλοι

Αυθεντικός Τίτλος: The Good Liar
Ελληνικός Τίτλος: Ένας Καλός Ψεύτης

Σεναριακή Πηγή

Μυθιστόρημα: The Good Liar του Nicholas Searle.

Παραλειπόμενα

Παρότι είχαν συνεργαστεί από το 2001 στο θέατρο, αυτή είναι η πρώτη κινηματογραφική συνάντηση των Helen Mirren, Ian McKellen.

ΚΡΙΤΙΚΗ

Κριτικός: Δημήτρης Κωνσταντίνου-Hautecoeur
Έκδοση Κειμένου: 13/11/2019

Ικανότατος ακαδημαϊκός διεκπεραιωτής και επανειλημμένα συνεργάτης του Ian McKellen, ο Bill Condon («Θεοί και Δαίμονες», «Twilight: Χαραυγή», «Ο Κύριος Χολμς») συνεργάζεται ξανά με τον σπουδαίο ερμηνευτή σε ένα άνισο δραματικό θρίλερ εξαπατήσεων και περίπλοκων, καλοσχεδιασμένων scams. McKellen και Hellen Mirren διαπλέκονται σε ένα παιχνίδι γάτας-ποντικιού, αποτελώντας ξεκάθαρα το δυνατότερο ατού του φιλμ, το οποίο στηρίζεται πάνω στις στιβαρές παρουσίες τους για να προσδώσει (οσκαρική;) βαρύτητα σε ένα κατά τ’ άλλα χιλιοειδωμένο και προβλέψιμο στόρι.

Μια σειρά από αναμενόμενες ανατροπές ή όχι-και-τόσο πειστικές αποκαλύψεις ξετυλίγονται μέσω εύκολων φλας-μπακ και διαλογικού exposition, μην εκπληρώνοντας την όποια φιλοδοξία του φιλμ να προσφέρει κάτι καινούριο ή έστω ανανεωμένο στο φαρδύ τραπέζι των κινηματογραφικών αφηγήσεων εξαπάτησης. Παρόλα αυτά, οι ερμηνείες των δύο πρωταγωνιστικών «γιγάντων», παράλληλα με την εμφανή δεξιότητα του Condon στην ενορχήστρωση μιας περίπλοκης χαρακτηρο-κεντρικής αφήγησης με απόλυτη τεχνική αρτιότητα και στρωτό ρυθμό, κάνουν πράγματι τη διαφορά: οι χαρακτήρες φαντάζουν αρκετά τρισδιάστατοι ώστε να προσδίδουν στην πλοκή ίντριγκα και στην ίδια την ταινία λόγο ύπαρξης, ενώ το εξαιρετικό κατασκευαστικό επίπεδο αυτής την καθιστά μια αναμφίβολα αξιοπρεπή πρόταση. Για τους φαν του είδους, δεν απογοητεύει.

Βαθμολογία: