Χελωνονιντζάκια ΙΙ

Κριτικός: Νίκος Ρέντζος

Έκδοση Κειμένου: 31/5/2016

Υποτίθεται ότι όταν πας να παρακολουθήσεις μια ταινία με μεταλλαγμένες χελώνες που έχουν διδαχθεί την τεχνική των νίντζα από έναν μεταλλαγμένο αρουραίο, ζουν στους υπονόμους της Νέας Υόρκης και λατρεύουν την πίτσα, προσαρμόζεις κι εσύ τις απαιτήσεις σου σε αυτό το περίεργο θέμα. Επειδή, όμως, οι Χελώνες δεν επισκέπτονται για πρώτη φορά τη μεγάλη οθόνη αλλά για έκτη, είναι αλήθεια ότι μας έχουν δείξει ότι μπορούν να μας διασκεδάσουν με κάποια φιλμ τους, ακόμα κι αν δεν είμαστε πιτσιρικάδες. Αυτό δεν μπορώ να πω ότι το πετυχαίνει αυτό το δεύτερο φιλμ της νέας γενιάς των Χελωνών.

Η ταινία του Ντέιβ Γκριν, που κάθεται στην καρέκλα του σκηνοθέτη αντί του Τζόναθαν Λάιμπεσμαν, μπαίνει εντυπωσιακά με μια θεαματική σκηνή κυνηγητού στους δρόμους της Νέας Υόρκης, κάνοντας φανερή τη διάθεση να μας ξυπνήσει αναμνήσεις της κλασικής σειράς κινουμένων σχεδίων και το καταφέρνει πολλές φορές, δίνει χώρο στις Χελώνες να κάνουν τα δικά τους, αλλά σύντομα χάνει το ενδιαφέρον της. Οι συνεχόμενες σκηνές δράσης και σπάταλη χρησιμοποίηση του CGI κουράζουν τα μάτια μας, ενώ δυστυχώς το σενάριο είναι στα επίπεδα επεισοδίου της τηλεοπτικής σειράς των Χελωνών. Κανένα πρόβλημα δεν θα υπήρχε με αυτό, αν το φιλμ αποφάσιζε ότι θα απευθυνθεί αποκλειστικά στις μικρές ηλικίες, όμως εδώ βρίσκεται το μεγάλο λάθος της ταινίας. Σε μια ταινία που θέλει να απευθυνθεί σε πιτσιρίκια και να έχει τη μορφή οικογενειακού φιλμ, δεν χωράει η υπέρ του δέοντος σέξι πρώτη σκηνή της Μέγκαν Φοξ, ούτε οι τραβηγμένες σκηνές βίας, αλλά ούτε και τα υπονοούμενα για το μέγεθος του ανδρικού μορίου από τους κακούς μεταλλαγμένους του φιλμ, Μπίμποπ και Ρόκστεντι. Το πρώτο φιλμ των Χελωνών, του 1990, είναι χαρακτηριστικό δείγμα οικογενειακής ταινίας, το οποίο δεν ξεπερνά τα όρια της επιτρεπτής βίας (αν υπάρχει κάτι τέτοιο), ενώ το χιούμορ του είναι προσεκτικό. Ακόμα και το πρόσφατο φιλμ των Χελωνών, του 2014, κατάφερε να μην περάσει τα όρια. Εδώ, όμως, η κατάσταση είναι διαφορετική και το χιούμορ είναι κάποιες φορές προσβλητικό, οπότε για τα πολύ πιτσιρίκια δεν ενδείκνυται το φιλμ, αλλά μάλλον για παιδιά άνω των δεκατριών ετών.

Το μόνο θετικό στοιχείο σε αυτό το δίχως χαρακτήρα φιλμ είναι ξανά οι Χελώνες, όπως και στο φιλμ του 2014. Παρότι ακόμα δεν μπορώ να συνηθίσω τη σκληρότητα της εμφάνισης που έχουν τα νέα Χελωνονιντζάκια, τουλάχιστον τα χαρακτηριστικά της προσωπικότητας που διακρίνει το καθένα είναι εμφανή κι εδώ. Το μήνυμα για τη δύναμη της οικογένειας, για τη διαφορετικότητα και για την αποδοχή του εαυτού μας με τα όποια ελαττώματά του καταφέρνει κι εδώ να φτάσει στα αυτιά μας μέσα σε όλη αυτή τη βαβούρα που επικρατεί στην οθόνη.

Το Χελωνονιντζάκια ΙΙ δεν είναι σε καμία περίπτωση το φιλμ που αξίζει να παρακολουθήσει ένας ενήλικος στον κινηματογράφο, αλλά ούτε και στο σπίτι. Μπορεί να επιχειρεί να μας κεράσει σφηνάκια νοσταλγίας, μπορεί να ακούμε συχνά τις εφτά νοτούλες που παραπέμπουν στο μουσικό θέμα της σειράς των Χελωνών, αλλά το μείγμα είναι άτσαλα και πρόχειρα δεμένο. Το πρόβλημα για το φιλμ του Ντέιβ Γκριν δεν είναι ότι δεν μπορεί να απευθυνθεί στο ενήλικο κοινό, αλλά το ότι δεν μπορείς να το προτείνεις με ασφάλεια και στους γονείς που θα αποφασίσουν να πάνε τα πιτσιρίκια τους στον κινηματογράφο. Όπως και να `χει, για άλλη μία φορά ο κανόνας που θέλει τα σίκουελ να είναι χειρότερα από τα πρωτότυπα φιλμ, βρίσκει εφαρμογή. Ωστόσο, κάτι μου λέει ότι αυτές οι Χελώνες θα μας επισκεφθούν και μια τρίτη φορά.

Βαθμολογία: